(੧੨੪)
ਕਾ ਮੂੰਹ ਬਾਂਧ ਕਰ ਵਹਾਂ ਸੇ ਲੇ ਉਡੀ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਖ਼ੁਲਕਾਸ਼ ਦੇਵ ਕੇ ਚੌਕੀਦਾਰ ਜੋ ਹਜ਼ਾਰ ਦੇਵ ਥੇ ਉਸ ਬ੍ਰਿਖ ਕੀ ਰਖਵਾਰੀ ਕਰਤਾ ਥਾ ਵੁਹ ਆਨ ਪਹੁਚਾ ਹੁਸਨਾ ਪਰੀ ਐਸੀ ਚੌਕਸ ਥੀ ਕਿ ਵਹਾਂ ਸੇ ਭਾਗੀ ਔਰ ਉਸਕੇ ਹਾਥ ਨਾ ਲਗੀ ਚਾਲੀਸ ਦਿਨ ਮੇਂ ਆਨ ਪਹੁਚੀ ਪਰਣਾਮ ਕਰ ਬਿਨਤੀ ਕੀ ਕਿ ਪ੍ਰਭੂ ਆਪ ਕੇ ਪਰਤਾਪ ਸੇ ਯਿਹ ਲੌਂਡੀ ਉਸ ਬ੍ਰਿਖ ਕਾ ਪਾਨੀ ਲੇ ਆਈ ਹੈ ਔਰ ਉਸਕੇ ਚੌਕੀਦਾਰੋਂ ਕੇ ਹਾਥ ਭੀ ਨ ਲਗੀ ਯਿਹ ਕਹਿਕਰ ਸ਼ੀਸ਼ਾ ਉਸਕੇ ਆਗੇ ਰਖ ਦੀਆ ਕਿ ਇਹ ਪਾਣੀ ਕੀ ਬੂੰਦ ਹੈ ਔਰ ਮਾਰਗ ਕੇ ਕਲੇਸ਼ ਭੀ ਸਬ ਵਰਨਨ ਕੀਏ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਨੇ ਬੜੀ ਦਯਾ ਸੇ ਹੁਸਨਾ ਪਰੀ ਕੋ ਗਲੇ ਲਗਾ ਲੀਆ ਔਰ ਪਾਨੀ ਕਾ ਸ਼ੀਸ਼ਾ ਹਾਤਮ ਕੋ ਦੀਆ ਉਸਨੇ ਉਸੀ ਖਿਣ ਮੋਹਰੇ ਕੋ ਰਗੜ ਕਰ ਪਾਦਸ਼ਾਹਜਾਦੇ ਕੀ ਆਂਖੋਂ ਮੇਂ ਲਗਾ ਦੀਆ ਔਰ ਪੱਟੀ ਸੇ ਸਾਤ ਦਿਨ ਤਕ ਬੰਧਾ ਰੱਖਾ ਆਠਵੇਂ ਦਿਨ ਜੋ ਉਸਕੀ ਆਖੋਂ ਸੇ ਪੱਟੀ ਖੋਲ੍ਹੀ ਤੋ ਐਸੇ ਨੇਤ੍ਰ ਦੇਖ ਪੜੇ ਜੈਸੇ ਮਾਤਾ ਕੇ ਪੇਟ ਸੇ ਲੇਕਰ ਨਿਕਲਾ ਥਾ ਜਯੋਂ ਹੀ ਸ਼ਾਹਜਾਦੇ ਨੇ ਅਪਨੇ ਮਾਂ ਬਾਪ ਕੇ ਦਰਸਨ ਕੀਏ ਔਰ ਬਹੁਤ ਪ੍ਰਸੰਨ ਹੋਕਰ ਹਾਤਮ ਕੇ ਪੈਰੋਂ ਪਰ ਗਿਰ ਪੜਾ ਉਸਨੇ ਉਸਕੋ ਗਲੇ ਲਗਾਯਾ ਔਰ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕਾ ਧੰਨਯਬਾਦ ਕੀਆ ਤਬ ਮਾਹਿਰੂ ਪਰੀ ਸ਼ਾਹ ਨੇ ਹਾਤਮ ਕਾ ਬੜਾ ਗੁਣ ਮਾਨਾ ਔਰ ਇਤਨਾ ਧਨ ਰਤਨ ਉਸਕੇ ਆਗੇ ਧਰਾ ਕਿ ਜਿਸਕੀ ਗਿਣਤੀ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਤੀ ਥੀ ਫਿਰ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਅਕੇਲਾ ਇਤਨਾ ਧਨ ਰਤਨ ਕਹਾਂ ਲੇ ਜਾਊਂਗਾ ਔਰ ਕਿਆ
