(੧੨੮)
ਹਾਤਮ ਕੋ ਦੇਖਤੇ ਹੀ ਉਸਕੇ ਗਲੇ ਲਗਾ ਅਪਨੇ ਤਖ਼ਤ ਪਰ ਉਸਕੋ ਬੈਠਾ ਲੀਆ ਔਰ ਭਾਂਤ ਭਾਂਤ ਕੇ ਖਾਨੇ ਮੰਗਵਾ ਕਰ ਹਾਤਮ ਕੋ ਖੁਲਵਾਏ ਜਬ ਹਾਤਮ ਖਾ ਪੀ ਚੁਕਾ ਤਬ ਹਾਤਮ ਨੇ ਪੁਛਾ ਕਿ ਆਪਨੇ ਅਪਨੇ ਦ੍ਵਾਰ ਪਰ ਯਿਹ ਬਾਰਤਾ ਕਿਉਂ ਲਿਖ ਰਖੀ ਹੈ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਠੱਗ ਥਾ ਰਾਤ ਕੋ ਮੁਸਾਫ਼ਿਰੋਂ ਕੋ ਲੂਟਤਾ ਔਰ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਮਜ਼ੂਰੀ ਕਰਤਾ ਸਾਝ ਕੋ ਦੋ ਰੋਟੀਆਂ ਘੀ ਸੇ ਚੋਪੜ ਕਰ ਉਨ ਪਰ ਚੀਨੀ ਡਾਲ ਨਦੀ ਮੇਂ ਡਾਲ ਦੇਤਾ ਔਰ ਕਹਿਤਾ ਕਿ ਯਿਹ ਕਾਮ ਮੈਂ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕੇ ਲੀਏ ਕਰਤਾ ਹੂੰ ਬਹੁਤ ਬਰਖ ਐਸੇ ਹੀ ਬੀਤ ਗਏ ਏਕ ਸਮਯ ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਹੀ ਬੇ ਆਰਾਮ ਹੁਆ ਔਰ ਮਰਨੇ ਲਗਾ ਔਰ ਐਸਾ ਅਚੇਤ ਹੋਗਯਾ ਕਿ ਮਾਨੋ ਪ੍ਰਾਣ ਦੇਹ ਸੇ ਨਿਕਲ ਗਏ ਫਿਰ ਕਿਆ ਦੇਖਤਾ ਹੂੰਕਿ ਕੋਈ ਮੁਝੇ ਨਰਕ ਦਿਖਾਤਾ ਹੈ ਕਿ ਤੇਰੀ ਜਗਾ ਯਿਹੀ ਹੈ ਔਰ ਚਾਹਤਾ ਥਾ ਕਿ ਨਰਕ ਮੇਂ ਡਾਲ ਦੇ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਦੋ ਮਨੁੱਖਯ ਮੇਰੇ ਆਗੇ ਆਨਕਰ ਮੇਰਾ ਹਾਥ ਪਕੜ ਕਰ ਕਹਿਨੇ ਲਗੇ ਕਿ ਹਮ ਇਸਕੋ ਨਰਕ ਮੇਂ ਨ ਜਾਣੇ ਦੇਂਗੇ ਇਸਕੀ ਜਗਹ ਨਹੀਂ ਹੈ ਯਿਹ ਸ੍ਵਰਗ ਮੇਂ ਜਾਏਗਾ ਫਿਰ ਮੁਝਕੋ ਵੁਹ ਸ੍ਵਰਗ ਕੀ ਓਰ ਲੇਗਏ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਏਕਮਹਾਤਮਾ ਉਠ ਖੜਾ ਹੂਆ ਔਰ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਇਸਕੋ ਕਿਉਂ ਲਾਏ ਹੋ ਅਬੀ ਇਸਕੇ ਮਰਨੇ ਮੇਂ ਦੋ ਸੌ ਬਰਸ ਰਹਿਤੇ ਹੈਂ ਇਸੀ ਕੇ ਨਾਮ ਕਾ ਏਕ ਔਰ ਮਨੁਖਯ ਹੈ ਉਸਕੋ ਲਾਓ ਵਹੀਂ ਦੋਨੋ ਮੁਝਕੋ ਪਹੁੰਚਾ ਗਏ ਔਰ ਕਹਿਨੇ ਲਗੇ ਕਿ ਹਮ ਦੋਨੋਂ ਵਹੀ ਦੋ ਰੋਟੀਆਂ ਹੈਂ ਜੋ ਤੂੰ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕੇ
