(੧੩੫)
ਪਹਾੜ ਪਰ ਯਿਹ ਦਸ਼ਾ ਬਾਂਧ ਸੋ ਨਿਸਚਿੰਤ ਹੋ ਇਸ ਬਿ੍ਖ ਕੇ ਨੀਚੇ ਆਯਾ ਯਹਾਂ ਏਕ ਪਰਮ ਸੁੰਦਰ ਕਾਂਤਾ ਦੇਖ ਮੁਝੇ ਐਸੀ ਮੂਰਛਾ ਆਈ ਕਿ ਮੈਂ ਧਰਤੀ ਪਰ ਗਿਰ ਅਚੇਤ ਹੋ ਗਿਆ ਅਰ ਵੁਹ ਮੇਰਾ ਸਿਰ ਅਪਨੀ ਗੋਦ ਮੇਂ ਰਖ ਗੁਲਾਬ ਛਿੜਕਨੇ ਲਗੀ ਤਬ ਮੁਝੇ ਚੇਤ ਹੂਆ ਔਰ ਅਪਨਾ ਸਿਰ ਉਸਕੀ ਗੋਦ ਮੇਂ ਦੇਖ ਅਤਿ ਪ੍ਰਸੰਨ ਹੋ ਉਸ ਪਰ ਆਸ਼ਿਕ ਹੋ ਗਿਆ ਔਰ ਉਠ ਖੜਾ ਹੂਆ ਉਸ ਸੇ ਪੂਛਾ ਹੇ ਪ੍ਰਾਣ ਦਾਤਾ ਸੁਕੁਮਾਰੀ ਤੂੰ ਕੌਨ ਹੈਂ ਵੁਹ ਬੋਲੀ ਕਿ ਮੈਂ ਪਰੀ ਹੂੰ ਔਰ ਯਿਹ ਪਰਬਤ ਔਰ ਕਿਲਾ ਮੇਰਾ ਮਕਾਨ ਹੈ ਤੁਝ ਸਾ ਮਨੁਖਯ ਚਾਹਤੀ ਥੀ ਸੋ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਨੇ ਆਜ ਮਿਲਾ ਦੀਆ ਇਸ ਪਿਆਰ ਪ੍ਰੀਤਿ ਕੀ ਬਾਤੇਂ ਸੁਣ ਮੈਂ ਐਸਾ ਬਾਵਲਾ ਹੋ ਗਿਆ ਕਿ ਮੈਂ ਅਪਨੇ ਧਨ ਸੰਪਤਿ ਔਰ ਕਾਫ਼ਲੇ ਕੋ ਭੂਲ ਗਿਆ ਔਰ ਵੁਹ ਐਸੀ ਹੀ ਮੇਰਾ ਪਿਆਰ ਕਰਤੀ ਰਹੀ ਕਿ ਮੇਰੇ ਪ੍ਰਾਣ ਪੱਖੀ ਕੋ ਉਸਨੇ ਅਕਲ ਕੇ ਜਾਲ ਸੇ ਫਸਾ ਤੀਨ ਮਹੀਨੇ ਰਾਤ ਦਿਨ ਰਹੇ ਮੈਨੇ ਉਸ ਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਹੇ ਪਿਆਰੀ ਇਸ ਜੰਗਲ ਮੈਂ ਰਹਿਨੇ ਸੇ ਕੌਨਸਾ ਸੁਖ ਹੈ ਚਲੋ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇਂ ਚਲ ਕਰ ਸੂਖ ਸੇ ਰਹੇਂ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਜੋ ਤੁਮਾਰਾ ਐਸਾ ਹੀ ਜੀ ਚਾਹਤਾ ਹੈ ਤੋਂ ਮੇਰਾ ਘਰ ਯਹਾਂ ਸੇ ਬਹੁਤ ਸਮੀਪ ਹੈ ਅਪਨੇ ਲੋਗੋਂ ਸੇ ਮਿਲ ਕਰਕੇ ਬਿਦਾ ਹੋ ਆਊਂ ਪਰ ਮੇਰੇ ਆਨੇ ਤਕ ਯਹਾਂ ਸੇ ਕਹੀਂ ਨਾ ਜਾਨਾ ਮੈਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਅੱਛਾ ਜੈਸਾ ਤੁਮਾਰਾ ਜੀ ਚਾਹੇ ਪਰ ਸਚ ਕਹੁ ਕਿ ਕਬ ਆਵੇਂਗੀ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਸਾਤ ਦਿਨ ਕੋ ਪਰ ਜੋ ਤੂੰ ਯਹਾਂ ਸੈ ਕਹੀਂ ਚਲਾ ਜਾਏਂਗਾ ਤੋ
