(੧੪੦)
ਮਾਰਗ ਮੇਂ ਸਨੱਧ ਹੂਆ ਹੈ ਜੋ ਉਸ ਰੋਨੇ ਕਰਾਹਨੇ ਕੋ ਸੁਨਕਰ ਬੈਠਾ ਰਹੇਂਗਾ ਤੋ ਤੂੰ ਉਸ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕੋ ਕਿਯਾ ਉੱਤਰ ਦੇਵੇਂਗਾ ਔਰ ਜਗਤ ਮੇਂ ਤੇਰਾ ਨਾਮ ਕਿਆ ਰਹੇਗਾ ਭਲਾ ਯਹੀ ਹੈ ਕਿ ਅਪਨੋ ਸੁਖ ਕੋ ਛੋਡ ਔਰ ਉਸ ਦੁਖੀਏ ਕੀ ਸੁਧ ਲੇ ਜੋ ਤੇਰੇ ਹਾਬ ਸੇ ਕਿਸੀ ਕਾ ਕਾਮ ਨਿਕਲੇ ਤੋ ਸੰਸਾਰ ਬ੍ਰਿਖ ਸੇ ਤੂ ਹੀ ਭਲਾਈ ਕਾ ਫਲ ਪਾਵੇਗਾ ਯਿਹ ਜੀਅ ਮੇਂ ਸਮਝ ਕਰ ਉਠ ਖੜਾ ਹੂਆ ਔਰ ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਇਧਰ ਉਧਰ ਢੂੰਡਤਾ ਫਿਰਤਾ ਰਹਾ ਪ੍ਰਾਤਹਕਾਲ ਹੋਤੇ ਹੀ ਜਿਸ ਓਰ ਸੇ ਸ਼ਬਦ ਆਯਾ ਥਾ ਉਸਕੀ ਓਰ ਚਲਾ ਔਰ ਵਹਾਂ ਜਾ ਪਹੁੰਚਾ ਤੋ ਕਿਆ ਦੇਖਤਾ ਹੈ ਕਿ ਇਕ ਪਰਮ ਸੁੰਦਰ ਮਾਨੁੱਖਯ ਰੋ ਰਹਾ ਹੈ ਹਾਤਮ ਨੇ ਉਸ ਸੇ ਪੂਛਾ ਕਿਤੇ ਐਸਾ ਫੁਟ ਫੁਟ ਕਰ ਕਿਉਂ ਰੋਤਾ ਹੈਂ ਔਰ ਦੁਖ ਭਰੀ ਕਰਾਹੇਂ ਲੇਤਾ ਹੈਂ ਐਸਾ ਕੌਨ ਕਠੋਰ ਚਿਤ ਥਾ ਕਿ ਜਿਸਨੇ ਤੁਝਕੋ ਸਤਾਯਾ ਹੈ ਔਰ ਜੰਗਲ ਮੇਂ ਡਾਲ ਦੀਆ ਹੈ ਤੂੰ ਅਪਨਾ ਬ੍ਰਿਤਾਂਤ ਮੁਝੇ ਤਉ ਕਹੁ ਇਸ ਧੀਰਜ ਕੇ ਦੇਨੇ ਸੇ ਵੁਹ ਔਰ ਭੀ ਪੁਕਾਰ ਪੁਕਾਰ ਕਰ ਰੋਨੇ ਲਗਾ ਔਰ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਮੈਂ ਸਿਪਾਹੀ ਹੂੰ ਔਰ ਨੌਕਰੀ ਕਰਨੇ ਕੇ ਲੀਏ ਘਰ ਸੇ ਨਿਕਲਾ ਥਾ ਭੂਲ ਕਰਕੇ ਇਸ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇਂ ਆ ਪਹੁੰਚਾ ਔਰ ਯਹਾਂ ਕੇ ਰਹਿਨੇ ਵਾਲਿਓਂ ਸੇ ਪੂਛਾ ਕਿ ਇਸ ਬਸਤੀ ਕੇ ਹਾਕਮ ਕਾ ਕਿਆ ਨਾਮ ਹੈ ਕਿਸੀ ਨੇ ਕਹਿ ਦੀਆ ਕਿ ਇਸ ਸ਼ਹਿਰ ਕਾ ਮਾਲਿਕ ਮਸਖਰ ਜਾਦੂਗਰ ਕਹਾਤਾ ਹੈ ਇਸ ਬਾਤ ਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਮੈਂ ਡਰਾ ਔਰ ਵਹਾਂ ਸੇ ਭਾਗ ਕਰ ਏਕ ਜੰਗਲ ਕੀ ਓਰ ਚਲਾ ਮਾਰਗ ਮੇਂ ਏਕ ਪਰਮ ਰਮਣੀਕ
