(੧੫੯)
ਹੈਂ ਤੁਝ ਕੋ ਕਿਸੀ ਬਾਤ ਕਾ ਦੁਖ ਨਾ ਹੋਗਾ ਤੂੰ ਅਪਨਾ ਮਨ ਚਾਹਾ ਕਾਮ ਉਨਸੇ ਲੀਆ ਕਰ ਔਰ ਆਜ ਤਕ ਐਸਾ ਨਹੀਂ ਸੁਨਾ ਕਿ ਕਿਸੀ ਨੇ ਅਪਨੀ ਪਿਆਰੀ ਕੋ ਦੁਖ ਦੀਆ ਹੋਵੇ ਜੋ ਮੈਂ ਤੁਝ ਕੋ ਸਤਾਊਂਗਾ ਯਿਹ ਕਬੀ ਨ ਹੋਗਾ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਇਨ ਬਾਤੋਂ ਪਰ ਮੈਨੇ ਤਨ ਮਨ ਸੇ ਅੰਗੀਕਾਰ ਕੀਆ ਉਸਨੇ ਉਸਕਾ ਹਾਥ ਪਕੜ ਲੀਆ ਔਰ ਆਗੇ ਚਲਾ ਹਾਤਮ ਭੀ ਉਨਕੇ ਪੀਛੇ ਪੀਛੇ ਹੋ ਲੀਆ ਥੋੜੀ ਦੂਰ ਜਾ ਕਰਕੇ ਉਸ ਇਸਤ੍ਰੀ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਤੀਨ ਦਿਵਸ ਕੀ ਭੂਖੀ ਪਿਆਸੀ ਹੂੰ ਮਾਰੇ ਨਿਰਬਲਤਾ ਕੇ ਦੇਹ ਸਨ ਸਨਾਤੀ ਹੈ ਔਰ ਜੋ ਖਾਨੇ ਕੀ ਬਸਤੂ ਨਾ ਮਿਲ ਸਕੇ ਤੋ ਪਾਣੀ ਅਵਸ ਲਾਣਾ ਚਾਹੀਏ ਉਸਨੇ ਯਿਹ ਸੁਨ ਕਰਕੇ ਏਕ ਬ੍ਰਿਖ ਕੇ ਨੀਚੇ ਬੈਠਾਲ ਕਰ ਅਪਨੇ ਛੋਟੇ ਭਾਈ ਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਭਾਈ ਚੌਕਸ ਰਹਿਨਾ ਮੈਂ ਕਹੀਂ ਸੇ ਪਾਣੀ ਲਾਤਾ ਹੂੰ ਯਿਹ ਛਾਂਗਲ ਕਾਂਧੇ ਪਰ ਰਖ ਕਰ ਪਾਣੀ ਲੇਨੇ ਗਿਆ ਤਬ ਉਸ ਇਸਤ੍ਰੀ ਨੇ ਉਸਕੇ ਭਾਈ ਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੈਨੇ ਤੇਰੇ ਲੀਏ ਉਸਕੇ ਸਾਥ ਰਹਿਨਾ ਮਾਨਾ ਹੈ ਤੇਰੇ ਦੇਖਤੇ ਹੀ ਮੇਰਾ ਮਨ ਮੇਰੇ ਵਸ ਮੇਂ ਨਾ ਰਹਾ ਨਹੀਂ ਤੋ ਐਸੇ ਬੂਢੇ ਕੋ ਕਿਉਂ ਅੰਗੀਕਾਰ ਕਰਤੀ ਅਬ ਤੁਝਕੋ ਉਚਿਤ ਹੈ ਕਿ ਮੁਝਕੋ ਅਪਨੀ ਸੇਵਾ ਮੇਂ ਰੱਖ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਤੁਮ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਵਾ ਬਹਿਨ ਕੇ ਸਮਾਨ ਹੋ ਯਿਹ ਮੁਝਸੇ ਕਬੀ ਨ ਹੋਗਾ ਫਿਰ ਵੁਹ ਕਹਿਨੇ ਲਗੀ ਕਿ ਯੱਦਪਿ ਮੈਂ ਉਸਕੀ ਜੋਰੂ ਹੋਤੀ ਹੂੰ ਪਰ ਤੇਰੇ ਹੀ ਸਾਥ ਰਹੂੰਗੀ ਔਰ ਤੁਝਕੋ ਹੀ ਦੇਖਾ ਕਰੂੰਗੀ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਇਹ ਭੀ ਨਾ ਹੋਗਾ ਤੂ ਇਸ ਖੋਟੇ ਮਨੋਰਥ ਕੋ ਮਨ ਸੇ ਦੂਰ
