(੧੬੮)
ਲੀਆ ਤਬ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਕਿਉਂ ਅਬ ਤੂੰ ਲਾਜ ਕਰਤਾ ਹੈਂ ਅਪਨਾ ਕਹਾ ਅਬ ਤੂੰ ਪੂਰਾ ਕਰ ਕਯੋਂਕਿ ਜੋ ਕੁਛ ਤੂੰਨੇ ਕਹਾ ਹੈ ਇਸਨੇ ਪੂਰਾ ਕੀਆ ਹੈ ਜੋ ਅਬ ਜਾਦੂ ਕਰਨੇ ਕੇ ਬਿਚਾਰ ਮੇਂ ਹੈਤੋ ਤੇਰਾ ਜਾਦੂ ਇਸ ਪਰ ਕਬੀ ਨ ਚਲੇਗਾ ਕਯੋਂਕਿ ਏਕ ਲਾਲ ਮੋਹਰਾ ਇਸਕੇ ਪਾਸ ਭੀ ਹੈ ਇਸ ਬਾਤ ਕੋ ਸੁਨਕਰ ਵੁਹ ਔਰ ਭੀ ਲੱਜਿਤ ਹੂਆ ਔਰ ਉਸ ਸਿਪਾਹੀ ਕੋ ਗਲੇ ਲਗਾਯਾ ਫਿਰ ਬਿਆਹ ਕੀ ਤਿਆਰੀ ਕਰਕੇ ਅਪਨੀ ਬੇਟੀ ਕੋ ਬਿਧਿ ਪੂਰਬਕ ਬਿਵਾਹ ਦੀਆ ਔਰ ਬਹੁਤ ਸੀ ਅਧੀਨਤਾ ਕਰਕੇ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਯਿਹ ਦੇਸ਼ ਕੋਸ ਸਭ ਤੇਰਾ ਹੀ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਮੇਰੇ ਕੇਵਲ ਯਹੀ ਬੇਟੀ ਹੈ ਹੋਰ ਦੂਸਰਾ ਲੜਕਾ ਬਾਲਾ ਨਹੀਂ ਤੂੰ ਹੀ ਮੇਰਾ ਬੇਟਾ ਹੈਂ ਸਿੱਧਾਂਤ ਯੇਹ ਕਿ ਵੁਹ ਦੋਨੋਂ ਆਪਸ ਮੇ ਆਸ਼ਕ ਮਾਸ਼ੂਕ ਮਿਲੇ ਤਬ ਹਾਤਮ ਉਨਸੇ ਬਿਦਾ ਹੂਆ ਔਰ ਕਹਾ ਕਿ ਭਾਈ ਮੁਝੇ ਭੀ ਹੋਰ ਕਾਮ ਐਸੇ ਹੀ ਕਰਨੇ ਹੇਂ ਮੁਝਕੋ ਬਿਦਾ ਕਰ ਮੈਂ ਲੱਕਾ ਪਰਬਤ ਪਰ ਜਾਤਾ ਹੂੰ ਵੁਹ ਪੈਰੋਂ ਪਰ ਗਿਰ ਪੜਾ ਔਰ ਦੁਆਏਂ ਦੇਨੇ ਲਗਾ ਫਿਰ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਤੇਰਾ ਰੱਖਯਕ ਔਰ ਸਹਾਇਤਾ ਕਰੇ ਰਸਤਾ ਲੇ ਹਾਤਮ ਨੇ ਅਪਨਾ ਮੁਹਰਾ ਉਸਸੇ ਲੀਆ ਔਰ ਲੱਕਾ ਪਰਬਤ ਕੀ ਓਰ ਚਲਾ ਕਈ ਰਾਤ ਦਿਨ ਚਲਕੇ ਏਕ ਦਿਨ ਲੱਕਾ ਪਰਬਤ ਕੇ ਪਾਸ ਪਹੁੰਚਾ ਤੋ ਕਿਆ ਦੇਖਤਾ ਹੈ ਕਿ ਏਕ ਪਰਬਤ ਆਕਾਸ਼ ਸੇ ਬਾਤੇਂ ਕਰ ਰਹਾ ਹੈ ਪੰਖੀ ਵਹਾਂ ਪਰ ਪਰ ਨਹੀਂ ਮਾਰ ਸਕਤਾ ਔਰ ਪਸ਼ੂ ਕੀ ਤੋ ਕਿਆ ਸਾਮਰਥ ਹੈ ਕਿ ਉਸ ਤਰਫ ਦੇਖ ਸਕੇ
