(੧੭੦)
ਹਾਤਮ ਕੇ ਪਾਸ ਆ ਕਰਕੇ ਕਹਿਨੇ ਲਗੇ ਕਿ ਅਰੇ ਮਨੁਖ ਯਿਹ ਜਗਹ ਤੇਰੇ ਯੋਗਯ ਨਹੀਂ ਹੈ ਤੂੰ ਕੇਸੇ ਆਯਾ ਹੈਂ ਔਰ ਤੁਝਕੋ ਕੌਨ ਲਾਯਾ ਹੈ ਵੁਹ ਬੋਲਾ ਕਿ ਸਭ ਕਾ ਕਾਰਣ ਔਰ ਮਾਰਗ ਸੁਝਾਨੇ ਵਾਲਾ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਹੈ ਵਹੀ ਲਾਯਾ ਹੈ ਫਿਰ ਉਨੋਂ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਗੜੇ ਕੀ ਰਾਹ ਤੂੰਨੇ ਕੇਸੇ ਦੇਖੀ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਤੁਝਕੋ ਦੂਰ ਸੇ ਦੇਖ ਕਰ ਦੌੜਾ ਤੁਮ ਆਗੇਜਾ ਕਰਕੇ ਲੋਪ ਹੋ ਗਏ ਮੈਂ ਮਨ ਮੇਂ ਬਿਚਾਰਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਹੇ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਵੁਹ ਸਭ ਕੇ ਸਭ ਯਹਾਂ ਥੇ ਅਬ ਕਹਾਂ ਗਏ ਫਿਰ ਜਿਧਰ ਤੁਮ ਗਏ ਉਸੀ ਓਰ ਮੈਂ ਭੀ ਚਲਾ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਏਕ ਅੰਧੇਰਾ ਗੜ੍ਹਾ ਦਿਖਾਈ ਦੀਆ ਔਰ ਦੇਖ ਕਰਕੇ ਬਹੁਤ ਘਬਰਾਯਾ ਔਰ ਮਨ ਮੇਂ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਉਸਮੇਂ ਕੈਸੇ ਜਾਊਂ ਫਿਰ ਸਹਿਸਾ ਮਨ ਮੇਂ ਆਯਾ ਕਿ ਉਸ ਪੱਥਰ ਪਰ ਲੌਟ ਕੇ ਫਿਸਲ ਪੜੂੰ ਔਰ ਕਿਸੀ ਭਾਂਤ ਭੀਤਰ ਪਹੁੰਚੂੰ ਸੋ ਮੈਨੇ ਐਸਾ ਹੀ ਕੀਆ ਔਰ ਤੁਮਾਰੇ ਖੋਜ ਮੇਂ ਯਹਾਂ ਤਕ ਆ ਪਹੁੰਚਾ ਪਰ ਅਬ ਤੁਮ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕੇ ਲੀਏ ਬਤਾਓ ਕਿ ਇਸ ਪਰਬਤ ਕਾ ਕਿਆ ਨਾਮ ਹੈ ਔਰ ਯਿਹ ਬਾਗ਼ ਕਿਸਕਾ ਹੈ ਵੁਹ ਬੋਲੇ ਕਿ ਇਸ ਪਰਬਤ ਕਾ ਨਾਮ ਲੱਕਾ ਪਰਬਤ ਹੈ ਔਰ ਬਾਗ਼ ਯਿਹ ਅਲਗਨ ਪਰੀ ਪਦਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੀ ਕਾ ਹੈ ਹਮ ਉਸੀਕੇ ਰਖਵਾਰੇ ਹੈਂ ਅਬ ਬਸੰਤ ਰੁਤ ਆਈ ਹੈ ਇਸ ਲੀਏ ਹਮ ਇਸਕੇ ਸਮਾਚਾਰ ਲੇਨੇ ਕੇ ਵਾਸਤੇ ਆਏ ਹੈਂ ਨਿਸਚਾ ਹੈ ਕਿ ਪਰਸੋਂ ਤਕ ਪਾਦਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੀ ਭੀ ਯਹਾਂ ਆਵੇਗੀ ਔਰ ਕਹਿਨੇ ਲਗੇ ਕਿ ਹਮ ਤੁਝਕੋ ਇਸ ਬਾਗ਼ ਮੇਂ ਨਾ ਆਨੇ ਦੇਂਗੇ ਕਿਉਂਕਿ ਤੂ ਬਾਗ਼ ਮੇਂ
