(੧੭੨)
ਜਾਏਂਗਾ ਯਿਹ ਬਾਤ ਸੁਨ ਕਰਕੇ ਹਾਤਮ ਬੋਲਾ ਕਿ ਜੀਤੇ ਜਾਨੇ ਕੀ ਮੁਝੇ ਸੋਚ ਨਹੀਂ ਮੈਨੇ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕੇ ਮਾਰਗ ਮੋਂ ਸਿਰ ਦੀਆ ਹੈ ਜਿਨੋਂ ਨੇ ਈਸ਼੍ਵਰ ਕੇ ਮਾਰਗ ਮੇਂ ਮਨ ਲਗਾਯਾ ਹੈ ਵੁਹ ਹਥੇਲੀ ਪਰ ਪ੍ਰਾਣ ਲੀਏ ਫਿਰਤੇ ਹੈਂ ਸਦਾ ਹੀ ਉਸਕੀ ਇੱਛਾ ਪਰ ਸੰਤੋਖ ਕੀਏ ਰਹਿਤੇ ਹੈ ਕਿ ਉਸੀ ਨੇ ਸਾਰਾ ਜਗਤ ਬਨਾਯਾ ਹੈ ਉਸਕੀ ਅਰਾਧਨਾ ਉਚਿਤ ਹੈ ਇਸ ਬਾਤ ਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਉਨਕੇ ਹਿਰਦੇ ਮੇਂ ਦਯਾ ਉਪਜੀ ਔਰ ਕਹਿਨੇ ਲਗੇ ਕਿ ਹੇ ਮਧਰ ਅਲਾਪੀ ਮਨੁਖਯ ਜੋ ਅਲਗਨ ਪਰੀ ਕੇ ਦੇਖਨੇ ਕਾ ਅਭਿਲਾਖ ਹੋ ਤੋ ਹਮਾਰੇ ਸਾਥ ਆ ਹਮ ਤੁਝਕੋ ਕਿਸੀ ਨਾ ਕਿਸੀ ਕੋਨੇ ਮੇਂ ਛਿਪਾ ਰੱਖੇਂਗੇ ਔਰ ਵਹਾਂ ਸੇ ਅਲਗਨ ਪਰੀ ਕੋ ਦਿਖਾ ਦੇਵੇਂਗੇ ਪਰ ਸੂਰਜ ਅਰ ਰਜ ਕੇ ਕਿਨਕੇ ਕਾ ਕਿਆ ਸੰਜੋਗ ਨਿਦਾਨ ਹਾਤਮ ਕੋ ਏਕ ਕੋਨੇ ਮੇਂ ਲੇ ਗਏ ਔਰ ਭਾਂਤ ਭਾਂਤ ਕੇ ਖਾਨੇ ਔਰ ਮੇਵੇ ਖਿਲਾਏ ਔਰ ਉਸਸੇ ਹਸਤੇ ਬੋਲਤੇ ਰਹੇ ਤੀਨ ਦਿਨ ਬੀਤੇ ਉਨੋਂ ਨੇ ਹਾਤਮ ਸੇ ਪੂਛਾ ਕਿ ਸੱਚ ਕਹੁ ਤੁਮਾਰੇ ਆਨੇ ਕਾ ਕਯਾ ਕਾਰਣ ਹੈ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੁਝੇ ਅਲਗਨ ਪਰੀ ਸੇ ਕੁਛ ਕਹਿਨਾ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੈ ਕਿ ਵੁਹ ਏਕ ਮਨੁਖਯ ਸੇ ਸਾਤ ਦਿਨ ਕੀ ਅਵਧੀ ਕਰਕੇ ਯਹਾਂ ਆਈ ਹੈ ਔਰ ਸਾਤ ਬਰਸ ਬੀਤ ਗਏ ਕਿ ਵੁਹ ਉਸਕੀ ਬਾਟ ਦੇਖਤੇ ਦੇਖਤੇ ਮਰਣਹਾਰਾ ਹੋ ਰਹਾ ਹੈ ਔਰ ਆਂਖੇਂ ਪੱਥਰ ਸੀ ਹੋ ਗਈ ਹੈਂ ਔਰ ਪ੍ਰਾਣ ਕੰਠ ਗਤ ਹੈਂ ਸਾਂਸ ਭੀ ਨਹੀਂ ਲੇ ਸਕਤਾ ਤੋ ਭੀ ਦੋ ਤੀਨ ਘੜੀ ਪੀਛੇ ਦੁਖਭਰੇ ਜੀ ਸੇ ਕਰਾਹ ਉਠਤਾ ਹੈ ਔਰ ਯਿਹ ਤੁਕ ਪੜਤਾ ਹੈ ਸ਼ੀਘ੍ਰ ਆਓ ਬ੍ਰਿਹੁ ਸਹਯੋ
