(੧੭੪)
ਕੋ ਕਹਿਕੇ ਉਸੇ ਲਾਕੇ ਏਕ ਝਰੋਖੇ ਕੇ ਪਾਸ ਬੈਠਾਲ ਦੀਆ ਔਰ ਕਹਾ ਕਿ ਦੇਖ ਵੁਹ ਜੋ ਦਹਾਨੀ ਜੋੜਾ ਪਹਿਨੇ ਔਰ ਸਿਰ ਪਰ ਅੰਚਲ ਪਲੂੰਕਾ ਦੁਪੱਟਾ ਓਢੇ ਜੜਾਊ ਤਖ਼ਤ ਪਰ ਛਬ ਔਰ ਅਭਿਮਾਨ ਸੇ ਬੈਠੀ ਹੈ ਵੁਹ ਅਲਗਨ ਪਰੀ ਹੈ ਹਾਤਮ ਕੋ ਦੇਖਤੇ ਹੀ ਮੂਰਛਾ ਹੋ ਗਈ ਜਬ ਚੇਤ ਹੂਆ ਤੋ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕੋ ਡੰਡਵਤ ਕੀ ਔਰ ਉਸਕੀ ਰਚਨਾ ਪਰ ਨਿਸਚਾ ਕੀਆ ਔਰ ਉਸ ਬ੍ਰਿਹ ਮਾਰੇ ਮਾਨੁਖਯ ਕੋ ਮਨ ਸੇ ਭੁਲਾ ਦੀਆ ਔਰ ਉਸ ਪਰੀ ਪਰ ਆਪ ਹੀ ਮੋਹਿਤ ਹੋ ਗਿਆ ਯਹਾਂ ਤਕ ਕਿ ਖਾਨਾ ਪੀਨਾ ਛੋਡ ਦੀਆ ਉਸੀ ਭਾਂਤ ਤੀਨ ਦਿਨ ਬੀਤ ਗਏ ਤਬ ਰਾਤ ਕੇ ਸਮਯ ਆਂਖ ਲਗ ਗਈ ਤੋ ਕਿਆ ਸੁਨਤਾ ਹੈ ਕਿ ਕਿਸੀ ਓਰ ਸੇ ਸ਼ਬਦ ਆਤਾ ਹੈ ਅਰੇ ਹਾਤਮ ਉਠ ਔਰ ਆਪ ਕੋ ਪਹਿਚਾਨ ਇਸੀ ਮੂੰਹ ਪਰ ਤੂਨੇ ਪਰਮਸ਼੍ਵਰ ਕੇ ਮਾਰਗ ਮੇਂ ਸਿਰ ਦੀਆ ਹੈ ਕਿ ਦੂਸਰੇ ਕੀ ਧਰੋਹਰਮੇਂ ਚੋਰੀ ਕਰੇ ਔਰ ਇਸ ਬਾਤ ਕਾ ਅਭਿਮਾਨ ਕਰੇ ਕਿ ਮੈਂ ਜੋ ਕਾਮ ਕਰਤਾ ਹੂੰ ਸੋ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕੇ ਹੇਤੁ ਕਰਤਾ ਹੂੰ ਇਸ ਬਾਤ ਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਵੁਹ ਚੌਂਕ ਪੜਾ ਔਰ ਇਧਰ ਉਧਰ ਦੇਖਨੇ ਲਗਾ ਪਰ ਕੋਈ ਨਾ ਦੇਖ ਪੜਾ ਫਿਰ ਆਪਨੀ ਜਗਹ ਸੇ ਉਠ ਕਰ ਈਸ਼੍ਵਰ ਸੇ ਡਰ ਕਰ ਰੋਯਾ ਔਰ ਸਿਰ ਧਰਤੀ ਪਰ ਧਰ ਕੇ ਬਡੀ ਦੀਨਤਾ ਸੇ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਤੂੰ ਮੇਰਾ ਅਪਰਾਧ ਖਿਮਾ ਕਰ ਕਿਉਂਕਿ ਤੂੰ ਪਰਮ ਕਿਰਪਾਲ ਔਰ ਦਿਆਲ ਹੈਂ ਫਿਰ ਪਰੀਜ਼ਾਦੋਂ ਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੁਝਕੋ ਪਾਦਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੀ ਕੇ ਪਾਸ ਲੇ ਚਲੋ ਕਿਉਂਕਿ ਵੁਹ ਮੇਰੇ ਆਨੇ ਕੀ ਬਾਟ ਦੇਖਤਾ ਹੋਗਾ
