(੨੧੬)
ਨ ਜਾਨਾ ਕਿ ਸ਼ਾਮ ਅਹਿਮਰ ਇਸੀ ਮਾਰਗ ਸੇ ਗੁਜ਼ਰਾ ਹੈਅਰ ਉਸ ਤਾਲਾਵ ਪਰ ਜਾਦੂ ਪੜ੍ਹ ਗਿਆ ਹੈ ਸਹਿਸਾ ਸਭਨੋਂ ਨੇ ਪਾਣੀ ਪੀਆ ਪਾਣੀ ਕੇ ਪੀਤੇ ਹੀ ਉਨ ਸਭ ਕੇ ਨਾਕੋਂ ਸੇ ਰੁਧਿਰ ਕੇ ਪੁਹਾਰੇ ਛੁਟਨੇ ਲਗੇ ਹਾਤਮ ਅਚੰਭੇ ਮੇਂ ਰਹਿ ਗਿਆ ਪਰ ਉਨ ਸੇ ਅਲੱਗ ਨ ਹੋਤਾ ਥਾ ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ ਕਹਿਤਾ ਥਾ ਇਹ ਮੇਰੇ ਸਾਥ ਆਏ ਹੈਂ ਇਨਕੋ ਇਕੇਲਾ ਕੇਸ ਛੋਡੂੰ ਕਿ ਇਸ ਪਾਨੀ ਕੇ ਪੀਨੇ ਸੇ ਇਨ ਕੀ ਯਿਹ ਦਸ਼ਾ ਹੂਈ ਨਿਦਾਨ ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਇਸੀ ਚਿੰਤਾ ਮੇਂ ਬੀਤੀ ਹਾਤਮ ਪਿਆਸਾ ਰਹਾ ਪਰ ਪਾਣੀ ਕੀ ਇਕ ਬੂੰਦ ਨਾ ਪੀਤੀ ਪ੍ਰਾਤਹਕਾਲ ਹੋਤੇ ਹੀ ਵੁਹ ਸਭ ਕੇ ਸਭ ਮਸ਼ਕ ਸੇ ਫੂਲ ਗਏ ਹਾਤਮ ਉਨਕੀ ਦਸ਼ਾ ਪਰ ਹਾਥ ਮਲ ਮਲ ਕਰ ਰੋਤਾ ਥਾ ਪਰ ਇਹ ਨਹੀਂ ਸਮਝਤਾ ਕਿ ਸ਼ਾਮ ਅਹਿਮਰ ਨੇ ਇਸ ਪਾਨੀ ਪਰ ਭੀ ਜਾਦੂ ਕੀਆ ਹੈ ਨਿਦਾਨ ਉਨਕੇ ਜੀਨੇ ਸੇ ਨਿਰਾਸ ਹੋ ਵਹੀਂ ਉਸਕੇ ਮਨ ਮੇਂ ਆਯਾ ਕਿ ਕਦਾ ਚਿਤ ਇਸਮ ਆਜ਼ਮ ਕੇ ਪ੍ਰਭਾਵ ਸੇ ਅੱਛੇ ਹੋ ਜਾਵੇਂ ਕਿ ਇਨਕੇ ਪ੍ਰਾਣ ਬਚੋਂ ਇਹ ਬਿਚਾਰ ਇਸਮ ਕੋ ਪਕਰ ਉਨ ਸਭ ਕੇ ਉਪਰ ਫੂਕਾ ਤੋ ਉਨਕੀ ਸੋਜ ਪਹਿਲੀ ਬੇਰ ਮੇਂ ਉਤਰ ਗਈ ਦੂਸਰੀ ਬੇਰ ਫੇਰ ਪੜ੍ਹਕੇ ਫੂੰਕਾ ਤੋ ਉਨਕੇ ਨਾਕੋਂ ਸੇ ਨੀਲਾ ਪਾਣੀ ਬਹਿਨੇ ਲਗਾ ਤੀਸਰੀ ਬੇਰ ਮੇਂ ਜੈਸੇ ਥੇ ਵੈਸੇ ਹੋ ਗਏ ਹਾਤਮ ਕੋ ਅਸੀਸ ਦੇਕਰ ਸਰਾਹਨੇ ਲਗੇ ਤਬ ਹਾਤਮ ਨੇ ਪੂਛਾ ਕਿ ਮਿੱਤ੍ਰੋ ਯਿਹ ਕਿਆ ਕਾਰਣ ਹੈ ਵੁਹ ਬੋਲੇ ਕਿ ਹਮੇਂ ਐਸੀ ਜਾਨ ਪੜਤਾ ਹੈ ਕਿ ਸ਼ਾਮ ਅਹਿਮਰ ਇਸ ਤਾਲਾਬ ਪਰ ਭੀ
