(੨੧੯)
ਪੜ੍ਹਨੇ ਲਗਾ ਉਸਕੇ ਪ੍ਰਭਾਵ ਸੇ ਐਸੀ ਪਵਨ ਚਲੀ ਕਿ ਉਨ ਪੱਥਰੋਂ ਕੋ ਉਡਾ ਲੇ ਗਈ ਔਰ ਪਰਬਤ ਦੇਖ ਪੜਨੇ ਲਗਾ ਤਬ ਹਾਤਮ ਆਗੇ ਬੜਾ ਕਮਲਾਕ ਨੇ ਫਿਰ ਇਕ ਐਸਾ ਜਾਦੂ ਕਾ ਭਾਰਾ ਮੰਤਰ ਪੜਾ ਕਿ ਵੁਹ ਪਰਬਤ ਹਾਤਮ ਕੇ ਸਾਥੀਓਂ ਕੀ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਸੇ ਲੋਪ ਹੋਗਿਆ ਤਬ ਉਨੌਂ ਨੇ ਪ੍ਰਾਥਨਾ ਕੀ ਕਿ ਪ੍ਰਭੂ ਇਸ ਪਰਬਤ ਕੋ ਕਮਲਾਕ ਨੇ ਜਾਦੂ ਸੇ ਛਿਪਾਯਾ ਹੈ ਯਿਹ ਸੁਨ ਕਰ ਹਾਤਮ ਵਹੀਂ ਬੈਠ ਕੇ ਇਸਮ ਆਜ਼ਮ ਪੜ੍ਹਨੇ ਲਗਾ ਔਰ ਪੜ੍ਹ ਕਰਕੇ ਫੂੰਕਾ ਈਸ਼੍ਵਰ ਕੀ ਕ੍ਰਿਪਾ ਸੇ ਵੁਹ ਪਰਬਤ ਦੋ ਤੀਨ ਦਿਨ ਮੇਂ ਦੇਖ ਪੜਨੇ ਲਗਾ ਹਾਤਮ ਉਠ ਖੜਾ ਹੂਆ ਔਰ ਸਾਥੀਓ ਸਮੇਤ ਉਸ ਪਰਬਤ ਪਰ ਚੜ ਗਿਆ ਜਾਦੂਗਰੋਂ ਨੇ ਦੇਖਤੇ ਹੀ ਪੁਕਾਰ ਕੀ ਚਾਈ ਕਿ ਯਿਹ ਮਨੁੱਖਯ ਦੰਗਾ ਭਲਾ ਆ ਪਹੁੰਚਾ ਤਬ ਕਮਲਾਕ ਸ਼ਾਮ ਅਹਿਮਰ ਸਮੇਤ ਉਸ ਅਕਾਸ਼ ਪਰ ਚੜ੍ਹ ਗਿਆ ਜੋ ਉਸ ਪਰਬਤ ਸੇ ਤੀਨ ਹਜ਼ਾਰ ਗਜ਼ ਊਚਾ ਥਾ ਅਰ ਅਪਨੇ ਲਸ਼ਕਰ ਕੋ ਭੀ ਚੜ੍ਹਾ ਲੀਆ ਹਾਤਮ ਨੇ ਜਬ ਦੇਖਾ ਕਿ ਕੋਈ ਸਾਮਨਾ ਕਰਕੇ ਵਾਲਾ ਨਹੀਂ ਰਹਾ ਤਬ ਨਿਰਭਯ ਹੋਰ ਸ਼ਹਿਰ ਮੈਂ ਗਿਆ ਤੋ ਕਿਆ ਦੇਖਾ ਕਿ ਏਕ ਬਹੁਤ ਬਡਾ ਸ਼ਹਿਰ ਹੈ ਔਰ ਉਸਕੇ ਮਕਾਨ ਅਤਿ ਮਨੋਹਰ ਔਰ ਬਾਜ਼ਾਰ ਅਤਿ ਸ੍ਵਛਖੁਲੇ ਹੁਏ ਉਸਮੇਂ ਭਾਂਤ ਭਾਂਤ ਕੀ ਵਸਤ ਰੱਖੀ ਔਰ ਰਤਨ ਜਗਮਗਾ ਰਹੇ ਹੈਂ ਔਰ ਮੇਵੇ ਮਿਠਾਈਓਂ ਸੇ ਭਰੇ ਥਾਲ ਅੱਛੀ ਯੁਕਤ ਸੇ ਜਗਹ ਜਗਹ ਨੇ ਹੂਏ ਥੇ ਪਰ ਮਨੁੱਖ ਕਾ ਨਾਮ ਨਾ ਥਾ ਹਾਤਮ ਨੇ ਯਹ ਚਰਿੱਤ੍ਰ ਦੇਖ ਅਪਨੇ ਲੋਗੋਂ ਸੇ
