(੨੨੪)
ਦੁਖ ਨਾ ਕਰੋ ਵੁਹ ਦੁਸ਼ਟ ਜਾਦੂਗਰ ਥਾ ਭਲਾ ਹੂਆ ਜੋ ਮੂਆ ਜਗਤ ਕਾ ਉਤਪਾਤ ਮਿਟਾ ਅਬ ਬਿਵਾਹ ਕੀ ਤਿਆਰੀ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਏ ਮਲਿਕਾ ਲੱਜਿਤ ਹੋ ਤਖ਼ਤ ਸੇ ਉਠਕਰ ਮਹਿਲ ਮੇਂ ਗਈ ਸਹੇਲੀਆਂ ਬਿਵਾਹ ਕੀ ਤਿਆਰੀਆਂ ਕਰਨੇ ਲਗੀ ਸਾਤ ਦਿਨਤਕ ਨਾਚ ਰੰਗ ਕੀ ਸਭਾ ਰਹੀ ਅੱਠਵੇਂ ਦਿਨ ਨੌਮੀ ਰਾਤ ਕੋ ਹਾਤਮ ਨੇ ਅਪਨੀ ਕੁਲ ਰੀਤ ਸੋ ਮਲਿਕਾ ਕੇ ਸਾਥ ਬਿਵਾਹ ਕੀਆ ਔਰ ਚਿੱਤ੍ਰਸਾਰੀ ਮੇਂ ਲੇ ਜਾਕੇ ਮਿਲ ਬੈਠਾ ਚਾਹਤਾ ਥਾ ਕਿ ਉਸਕੇ ਸਾਥ ਸੋਵੇਂ ਔਰ ਉਸਕੇ ਸਮਾਗਮ ਕਾ ਮਦਪਾਨ ਕਰੇਂ ਕਿ ਮੁਨੀਰਸਾਮੀ ਕਾ ਸਮਰਣ ਹੂਆ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕੇ ਭਯ ਸੇ ਕੰਪਨੇ ਲਗਾ ਔਰ ਮਲਿਕਾ ਸੇ ਅਲਗ ਹੋ ਗਿਆ ਮਲਿਕਾ ਅਚੰਭੇ ਮੈਂ ਹੋ ਰਹੀ ਕਿ ਇਸਨੇ ਮੁਝ ਮੇਂ ਐਸਾ ਕਿਆ ਔਗਣ ਦੇ ਐਸੇ ਆਨੰਦ ਕੇ ਮਿਲਾਪ ਸਮਯ ਅਲੱਗ ਹੋਇਆ ਯਿਹ ਕੈਸੇ ਪੂਛੋਂ ਯਿਹ ਸੋਚਕਰ ਚੁਪ ਰਹਿ ਗਈ ਹਾਤਮ ਨੇ ਜਬ ਉਸ ਚੰਦ੍ਰਮੁਖੀ ਕੋ ਅਸਚਰਜ ਕੇ ਸਮੁੱਦ੍ਰ ਮੇਂ ਡੂਬਾ ਦੇਖਾ ਤੋ ਕਹਾ ਕਿ ਮੇਰੀ ਪ੍ਰਾਣ ਪਿਆਰੀ ਮਨ ਰੰਜ ਕਰਕੇ ਤੂੰ ਇਤਨਾ ਕਿਉਂ ਘਬਰਾਈ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਨਾ ਕਰੈ ਜੋ ਮੇਰੇ ਜੀਤੇ ਜੀ ਤੁਝਕੋ ਕੋਈ ਦੁਖ ਹੋ ਜੋ ਮੇਰੇ ਅਲੱਗ ਹੋ ਜਾਨੇ ਸੇ ਚਿੰਤਾਵਾਨ ਹੁਈ ਕਯੋਂ ਹੈ ਔਗੁਣ ਤੋ ਸੂਰਜ ਚੰਦ੍ਰ ਮੇਂ ਭੀ ਹੈ ਤੂੰ ਉਨਸੇ ਭੀ ਸੁੰਦਰ ਹੈ ਮੈਨੇ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕੇ ਮਾਰਗ ਮੇਂ ਸਿਰ ਦੀਆ ਹੈ ਮੁਨੀਰਸਾਮੀ ਕੇ ਲੀਏ ਘਰ ਸੇ ਨਿਕਲੇ ਹੂੰ ਵੁਹ ਹੁਸਨਬਾਨੋ ਪਰ ਆਸ਼ਿਕ ਹੂਆ ਹੈ ਔਰ ਹੁਸਨਬਾਨੋ ਸਾਤ ਬਾਤੇਂ ਕਹਿਤੀ ਹੈ ਕਿ ਜੋ ਕੋਈ ਸਾਤ ਬਾਤੇਂ ਉਸਕੀ ਪੂਰੀ
