(੨੩੦)
ਤੂ ਨੌ ਸੌ ਬਰਸ ਤਕ ਜੀਤਾ ਰਹੇਂਗਾ ਯਿਹ ਕਹਿਕੇ ਵੁਹ ਚਲਾ ਗਿਆ ਮੈਂ ਉਸ ਮਾਲ ਕੀ ਪੋਟਲੀ ਬਾਂਦ ਕਰ ਅਪਣੇ ਘਰ ਲਾਯਾ ਔਰ ਯਿਹ ਮਕਾਨ ਬਨਵਾਯਾ ਮਹੱਲੇਂ ਕੇ ਲੋਗ ਮੇਰੇ ਵੈਰੀ ਹੂਏ ਔਰ ਕੋਤਵਾਲ ਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਕਲ ਇਸਕੇ ਪਾਸ ਇਕ ਕੌਡੀ ਭੀ ਨਹੀਂ ਥੀ ਆਜ ਇਤਨਾ ਰੁਪਯਾ ਕਹਾਂ ਸੇ ਲਾਯਾ ਜੋ ਇਤਨਾ ਬੜਾ ਮਹਿਲ ਬਨਵਾਯਾ ਇਸ ਬਾਤ ਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਕੋਤਵਾਲ ਨੇ ਮੁਝੇ ਬੁਲਾ ਕਰਕੇ ਪੂਛਾ ਮੈਨੇ ਉਸਕੇ ਸਾਮਨੇ ਭੀ ਜੋ ਕੁਛ ਸੱਚ ਥਾਂ ਵਹੀ ਕਹਾ ਵੁਹ ਮੁਝੇ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਕੇ ਪਾਸ ਲੈ ਗਿਆ ਵਹਾਂ ਪਰ ਭੀ ਮੈਨੇ ਪ੍ਰਾਣੋਂ ਕਾ ਭਯ ਨਾ ਰਖ ਕਰਕੇ ਸੱਚ ਹੀ ਬੋਲਾ ਯਿਹ ਸੁਨ ਕਰਕੇ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਨੇ ਮੇਰੇ ਊਪਰ ਦਯਾ ਕੀ ਕਿ ਇਹ ਮਨੁੱਖ ਅਦਭੁਤ ਸਤਬਾਦੀ ਹੈ ਕਿ ਇਤਨਾ ਧਨ ਰਤਨ ਜਿਸਨੇ ਨਹੀਂ ਛਿਪਾਯਾ ਸਭ ਸੱਚ ਹੀ ਕਹਿ ਦੀਆ ਉਸਕੇ ਸੱਚ ਬੋਲਨੇ ਪਰ ਮੈਨੇ ਯਿਹ ਸਭ ਧਨ ਇਸੀ ਕੋ ਦੀਆ ਔਰ ਇਸ ਕਾ ਅਪਰਾਧ ਭੀ ਖਿਮਾ ਕਰ ਦੀਆ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਨੇ ਹੋਰ ਵੀ ਮੁਝਕੋ ਇਤਨਾ ਦੀਆ ਕਿ ਮੈਂ ਸੰਪਦਾ ਸੇ ਪਰਿਪਰਨ ਹੋ ਗਿਆ ਉਸਮੇਂ ਸੇ ਅਬ ਭੀ ਮੇਰੇ ਪਾਸ ਹੈ ਯੱਦਿਪ ਮੈਨੇ ਬਹੁਤ ਉਠਾ ਡਾਲਾ ਉਸੀ ਦਿਨ ਸੇ ਅਪਨੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਪਰ ਲਿਖ ਲਗਾ ਦੀਆ ਹੈ ਕਿ ਸੱਚ ਬੋਲਨੇ ਵਾਲੇ ਕੋ ਸਦਾ ਸੁਖ ਹੈ ਯਿਹ ਕਹਿਕੇ ਉਸਨੇ ਹਾਤਮ ਸੇ ਪੂਛਾ ਕਿ ਤੂੰ ਸੱਚ ਕਹੁ ਕੌਨ ਹੈਂ ਉਸ ਕਹਾ ਮੈਂ ਤੈਂ ਕਾ ਬੇਟਾ ਹਾਤਮ ਯਮਨ ਕਾ ਪਾਦਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦਾ ਹੂੰ ਯਿਹ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਵੁਹ ਅਪਨੀ ਮਸਨਦ ਸੇ ਉਠਕੇ ਸੁਲਾ ਔਰ
