(੨੪੨)
ਅਰ ਅਰੋਗੀ ਕੋ ਰੋਗੀ ਕਰਤਾ ਹੈ ਤੁਮ ਜੋ ਰੋਗੀ ਕੋ ਮਾਰ ਕਰ ਖਾਤੇ ਹੋ ਇਸ ਕੁਕਰਮ ਕੀ ਚਾਲ ਕਿਸੀ ਜ਼ਾਤ ਮੇਂ ਨਹੀਂ ਇਹ ਕਿਆ ਅਨਯਾਇ ਹੈ ਇਸ ਕਰਮ ਸੇ ਤੁਮ ਸਭ ਕੇ ਸਭ ਪਾਪੀ ਹੋ ਔਰ ਹਜ਼ਾਰੋਂ ਮਨੁੱਖੋਂ ਕੇ ਬਧ ਕਾ ਪਾਪ ਤੁਮ ਲੋਗੋਂ ਕੇ ਸਿਰ ਪਰ ਹੈ ਤੁਮਾਰਾ ਮੂੰਹ ਨਾ ਦੇਖਨਾ ਚਾਹੀਏ ਏਹ ਕਰਿ ਕਰਕੇ ਉਠ ਖੜਾ ਹੂਆ ਔਰ ਜੰਗਲ ਕੀ ਤਰਫ਼ ਚਲਾ ਥੋੜੀ ਦੂਰ ਜਾਕਰ ਕਿਆ ਦੇਖਾ ਕਿ ਏਕ ਬਾਘ ਭੂਖ ਕੇ ਮਾਰੇ ਧਰਤੀ ਪਰ ਖੜਾ ਤੜਫ਼ਤਾ ਹੈ ਉਸਕੀ ਇਹ ਦਸ਼ਾ ਦੇਖ ਹਾਤਮ ਨੇ ਏਕ ਹਿਰਨ ਮਾਰ ਕੇ ਉਸ ਬਾਘ ਕੇ ਆਗੇ ਡਾਲ ਦੀਆ ਵੁਹ ਪੇਟ ਭਰ ਕਰਕੇ ਜੰਗਲ ਕੋ ਚਲਾ ਗਿਆ ਹਾਤਮ ਨੇ ਭੀ ਕਬਾਥ ਖਾ ਔਰ ਏਕ ਤਾਲਾਬ ਪਰ ਜਾ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕਾ ਧੰਨਬਾਦ ਕਰ ਕੇ ਆਗੇ ਚਲਾ ਐਸੇ ਹੀ ਜਬ ਕਿਸੇ ਜੰਗਲ ਮੇਂ ਅੰਨ ਵਾ ਫਲ ਨਾ ਮਿਲਤਾ ਤਬ ਕਿਸੀ ਭਖ ਜੀਵ ਕੋ ਮਾਰ ਕਰਕੇ ਉਸਕਾ ਮਾਸ ਖਾਤਾ ਕੁਛ ਦਿਨੋਂ ਮੇਂ ਏਕ ਬਸਤੀ ਦੇਖ ਪੜੀ ਉਸਕੀ ਓਰ ਚਲਾ ਜਬ ਉਸਕੇ ਪਾਸ ਪਹੁੰਚਾ ਤੋ ਕਿਆ ਦੇਖਤਾ ਹੈ ਕਿ ਬਸਤੀ ਕੇ ਲੋਗ ਬਸਤੀ ਕੇ ਬਾਹਰ ਆਗ ਜਲਾ ਕੇ ਉਸਕੇ ਪਾਸ ਖੜੇ ਹੈਂ ਹਾਤਮ ਨੇ ਬੜ ਕਰਕੇ ਉਨਸੇ ਪੂਛਾ ਕਿ ਇਹ ਕੌਨ ਦੇਸ ਹੈ ਔਰ ਤੁਮ ਕੌਨ ਹੋ ਔਰ ਇਤਨੀਆਂ ਲਕੜੀਆਂ ਇਕੱਤ੍ਰ ਕਰਕੇ ਆਗ ਕਿਉਂ ਲਗਾਈ ਹੈ ਉਨੋਂ ਨੇ ਕਹਾ ਅਰੇ ਭਿਖਾਰੀ ਤੂੰ ਅਪਨੇ ਰਸਤੇ ਚਲਾ ਜਾਹ ਇਸਕੇ ਪੂਛਨੇ ਤੇ ਤੇਰਾ ਕਿਆ ਪ੍ਰਯੋਜਨ ਹੈ ਯਹਾਂ ਰਸੋਈ ਨਹੀਂ ਹੋਤੀ ਜੋ ਤੁਝਕੋ
