(੨੫੧)
ਕਰਕੇ ਹਾਤਮ ਸਮੇਤ ਅਪਨੇ ਸ਼ਹਿਰ ਕੋ ਗਏ ਔਰ ਹਾਤਮ ਕੋ ਖੁਲਾ ਪਿਲਾਕਰ ਏਕ ਸੁਥਰਾ ਸਾ ਮਕਾਨ ਉਸਕੋ ਸੋਨੇ ਕੇ ਵਾਸਤੇ ਦੀਆ ਪਰ ਹਾਤਮ ਰਾਤ ਹੋਨੇ ਕੀ ਰਾਹ ਦੇਖਤਾ ਥਾ ਕਿ ਕਿਸੀ ਪ੍ਰਕਾਰ ਉਸ ਮਾਨੁਖਯ ਕੋ ਕਬਰ ਸੇ ਨਿਕਾਲੂੰ ਜਬ ਰਾਤ ਹੋਈ ਅਰ ਘਰ ਵਾਲੇ ਸਭ ਸੋ ਗਏ ਤਬ ਹਾਤਮ ਬਿਛਉਣੇ ਪਰ ਸੇ ਉਠ ਕਰਕੇ ਉਸ ਕਬਰ ਕੀ ਤਰਫ਼ ਗਿਆ ਔਰ ਉਸ ਦੇਸ਼ ਕੀ ਇਹ ਰੀਤਿ ਥੀ ਕਿ ਤੀਨ ਦਿਨ ਤਕ ਮੁਰਦੇ ਕੀ ਕਬਰਪਰ ਉਸਕੇ ਘਰ ਵਾਲੇ ਜਾਗਾ ਕਰੇਂ ਔਰ ਘਰ ਨ ਆਵੇਂ ਔਰ ਇਸਤ੍ਰੀਆਂ ਕਾ ਮੂੰਹ ਨ ਦੇਖੇਂ ਇਸ ਸੇ ਹਾਤਮ ਨੇ ਤੀਨ ਰਾਤ ਘਾਤ ਨ ਪਾਈ ਫਿਰ ਫਿਰ ਆਤਾ ਰਹਾ ਚੌਥੀ ਰਾਤ ਕੋ ਲੋਗ ਅਪਨੇ ਘਰ ਆਏ ਹਾਤਮ ਉਠ ਕਰਕੇ ਉਸ ਕਬਰ ਪਰ ਗਿਆ ਔਰ ਵਹ ਮਾਨੁਖਯ ਕਬਰ ਮੇਂ ਹਾਤਮ ਕੋ ਇਸ ਪ੍ਰਕਾਰ ਭਲਾ ਬੁਰਾ ਕਹਿਕੇ ਸੋ ਰਹਾ ਕਿ ਵੁਹ ਬਿਦੇਸੀ ਬਡਾ ਝੂਠਾ ਔਰ ਬਡਾ ਛਲੀ ਸਾ ਜੋ ਮੁਝਕੋ ਛਲ ਸੇ ਕਬਰ ਮੇਂ ਗਡਵਾਯਾ ਮੈਨੇ ਆਪ ਬੁਰਾ ਕਰਿਆ ਜੋ ਐਸੇ ਕਾ ਕਹਿਆ ਮੰਨਿਆ ਔਰ ਉਸਕੀ ਬਾਤ ਕਉ ਸਚ ਜਾਤਾ ਇਸਮੇਂ ਕਿਸੀ ਕਾ ਦੋਸ਼ ਨਹੀਂ ਅਪਣਾ ਕੀਆ ਆ ਆਗੇ ਆਯਾ ਨਿਦਾਨ ਹਾਤਮ ਨੇ ਅਪਨਾ ਮੂੰਹ ਨਾਬਦਾਨਪੁਰ ਰਖਕੇ ਪੁਕਾਰ ਕੀਤੀ ਕਿ ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਨਿਕਾਲਨੇ ਕਉ ਆਯਾ ਹੂੰ ਉਸਨੇ ਉੱਤਰ ਨ ਦੀਆ ਹਾਤਮ ਨੇ ਜਾਨਾ ਕਿ ਵੁਹ ਮਰ ਗਿਆ ਪਰ ਫਿਰ ਪੁਕਾਰਾ ਤਬ ਭੀ ਨਾ ਬੋਲਾ ਤਬ ਤੋ ਹਾਤਮ ਕੋ ਨਿਸਚਾ ਗਿਆ ਕਿ ਵੁਹ ਜੀਤਾ ਨਹੀਂ ਹੈ ਬਹੁਤ ਪਛਤਾ ਕਰਕੇ ਰੋਯਾ
