(੨੬੧)
ਦਿਨ ਏਕ ਹੀ ਜਗਹ ਰਹਿਤੇ ਔਰ ਭੀ ਬਹੁਤ ਸੇ ਲੋਗ ਉਨਕੇ ਸਾਥੀ ਹੋ ਗਏ ਥੇ ਏਕ ਦਿਨ ਕੋਹ ਨਿਦਾ ਕੇ ਕਿਲੋ ਸੇ ਸ਼ਬਦ ਆਯਾ ਥਾ ( ਅਖੀਆ ਆਖੀ ) ਇਸ ਬਾਤ ਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਵੁਹ ਹਾਤਮ ਕਾ ਮਿੱਤ੍ਰ ਉਸ ਪਹਾੜ ਕੀ ਓਰ ਚਲਾ ਉਸਕੇ ਭਾਈ ਬੰਦੋ ਕੋ ਸਮਾਚਾਰ ਮਿਲਾ ਕਿ ਹਾਤਮ ਭੀ ਵਹਾਂ ਬੁਲਵਾਯਾ ਗਿਆ ਤੋ ਸਭ ਕੇ ਸਭ ਇਕੱਤ੍ਰ ਹੋਇ ਕਰਕੇ ਆਏ ਔਰ ਉਸਕੋ ਘੇਰ ਲੀਆ ਤਬ ਹਾਤਮ ਅਪਨੇ ਜੀ ਮੇਂ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਇਹ ਭੀ ਵੈਸੇ ਹੀ ਚਲਾ ਜਾਏਗਾ ਬੜਾ ਸੰਤਾਪ ਹੈ ਕਿ ਮੇਰੀ ਇਸਕੇ ਸਾਥ ਪ੍ਰੀਤਿ ਹੋ ਗਈ ਥੀ ਅਬ ਇਹ ਭੀ ਜਾਤਾ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਇਸ ਕੋ ਕਬੀ ਨਾ ਛੋਡੂੰਗਾ ਇਸਕਾ ਸਾਥ ਦੇਨਾ ਮੁਝਕੋ ਜ਼ਰੂਰ ਹੈ ਜੋ ਹੋਨੀ ਹੋ ਸੋ ਹੋ ਕਿਉਂਕਿ ਯਹਾਂ ਕੇ ਲੋਗੋਂ ਸੇ ਕੋਹ ਨਿਦਾ ਕਾ ਯਥਾਰਥ ਹਾਲ ਪ੍ਰਗਟ ਨਾ ਹੂਆ ਇਹ ਬਾਤ ਮਨ ਮੇਂ ਠਾਨ ਕਰਕੇ ਫੈਂਟ ਬਾਂਧੀ ਔਰ ਉਸਕਾ ਹਾਥ ਪਕੜ ਕੇ ਪਹਾੜ ਕੀ ਤਰਫ਼ ਦੌੜਾ ਔਰ ਅਪਨਾ ਸਾ ਕਹਿਤਾ ਥਾ ਕਿ ਭਾਈ ਯਿਹ ਕਯਾ ਦਸ਼ਾ ਹੈ ਔਰ ਤੁਝਕੋ ਕੌਨ ਖੀਚੇ ਲੀਏ ਜਾਤਾ ਹੈ ਵੁਹ ਕੁਛ ਨਾ ਬੋਲਾ ਤਬ ਫਿਰ ਹਾਤਮ ਝੁੰਝਲਾ ਕਰਕੇ ਬੋਲਾ ਕਿ ਅਰੇ ਨਿਰਦਈ ਕੈਸੀ ਮਿੱਤ੍ਰਤਾ ਥੀ ਹਮ ਤੁਮ ਬਹੁਤ ਦਿਨ ਏਕ ਸਾਥ ਰਹੇ ਔਰ ਅਬ ਏਕ ਬਾਤ ਸੇ ਭੀ ਗਏ ਤੇਰਾ ਬੋਲ ਕਿਉਂ ਬੰਦ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ ਪਰ ਤੂੰ ਸੱਚ ਕਹੁ ਕਿ ਤੁਝਕੋ ਕੌਠ ਘਸੀਟਤਾ ਹੈ ਔਰ ਕਿਧਰ ਜਾਤਾ ਹੈਂ ਉਸਨੇ ਕੁਛ ਧਿਆਨ ਨ ਕੀਆ ਕਿ ਕੌਨ ਹੈ ਔਰ ਕਿਆ ਕਹਿਤਾ ਹੈ ਹਾਤਮ ਕੇ ਹਾਥ ਸੇ ਅਪਨਾ ਹਾਥ
