(੨੬੨)
ਛੁਡਾਨੇ ਲਗਾ ਇਤਨਾ ਬਲ ਕੀਆ ਕਿ ਹਾਥ ਛੁਟਗਿਆ ਔਰ ਹਾਤਮ ਗਿਰ ਪੜਾ ਤਬ ਵੁਹ ਪਰਬਤ ਕੀ ਤਰਫ਼ ਚਲਾਹਾਤਮ ਭੀ ਉਠ ਕਰਕੇ ਉਸਕੇ ਪੀਛੇ ਚਲਾ ਗਿਆ ਇਕ ਖਿਣ ਮੇਂ ਵੁਹ ਦੋਨੋਂ ਪਹਾੜ ਕੇ ਨੀਚੇਜਾ ਪਹੁੰਚੇ ਹਾਤਮ ਨੇ ਉਛਲ ਕਰ ਪੀਛੇ ਸੇ ਪਕੜ ਲੀਆ ਉਸਨੇ ਚਾਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਅਪਨੇ ਆਪ ਕੋ ਇਸ ਸੇ ਅਲੱਗ ਕਰੂੰ ਪਰ ਨਾ ਕਰ ਸਕਾ ਇਸੀ ਭਾਂਤ ਦੋਨੋਂ ਗਿਰਤੇ ਪੜਤੇ ਪਹਾੜ ਕੇ ਊਪਰ ਜਾ ਪਹੁੰਚੇ ਜਿਉਂ ਹੀ ਕਿਲੇ ਕੇ ਪਾਸ ਪਹੁੰਚੇ ਤੋਂ ਇਕ ਖਿੜਕੀ ਸੀ ਦਿਖਾਈ ਦੀ ਵੁਹ ਦੋਨੋਂ ਲਪਟੇ ਲਪਟਾਏ ਉਸਕੇ ਭੀਤਰ ਚਲੇ ਗਏ ਔਰ ਲੋਗੋਂ ਕੀ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਸੇ ਲੋਪ ਹੋ ਗਏ ਸਭ ਲੋਗ ਹਾਤਮ ਕੀ ਸੋਚ ਕਰਤੇ ਹੂਏ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇਂ ਆਏ ਔਰ ਹਾਕਿਮ ਕੋ ਸਮਾਚਾਰ ਪਹੁਚਾ ਦੀਆ ਕਿ ਮੁਸਾਫ਼ਿਰ ਬੀ ਹਾਤਮ ਕੇ ਸਾਥ ਪਹਾੜ ਪਰ ਚਲਾ ਗਿਆ ਇਸ ਬਾਤ ਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਓਹ ਹਾਕਿਮ ਕ੍ਰੋਧ ਕਰਕੇ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਅਰੇ ਮੂਰਖੋ ਕਿ ਆਜ ਤਕ ਬਿਨ ਬੁਲਾਏ ਉਸ ਪਹਾੜ ਪਰ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਗਿਆ ਤੁਮਨੇ ਉਸਕੋ ਕਿਸ ਵਾਸਤੇ ਛੋਡਾ ਔਰ ਕਿਸ ਵਾਸਤੇ ਜਾਨੇ ਦੀਆ ਉਸਕਾ ਪਾਪ ਤੁਮਾਰੇ ਸਿਰ ਪਰ ਹੈ ਉਨੋਂ ਨੇ ਬਿਨਤੀ ਕੀ ਕਿ ਪ੍ਰਭੁ ਹਮਨੇ ਤੋ ਉਸਕੋ ਬਹੁਤੇਰਾ ਸਮਝਾਯਾ ਕਿ ਤੁਮ ਵਹਾਂ ਪਰ ਨਾ ਜਾਓ ਪਰੰਤੂ ਉਸਨੇ ਹਮਾਰਾ ਕਹਿਨਾ ਨਾ ਮਾਨਾ ਔਰ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਵੁਹ ਮੇਰਾ ਯਾਰ ਜਾਨੀ ਹੈ ਮੈਂ ਉਸਕੋ ਕਬੀ ਨਾ ਛੋਡੂੰਗਾ ਜੋ ਅਪਦਾ ਉਸ ਪਰ ਪੜੇਗੀ ਉਸਕੋ ਭੀ ਮੈਂ ਅਪਨੇ ਸਿਰ ਪਰ ਲੂੰਗਾ ਯਿਹ ਬਾਤੇਂ ਕਰ ਰਾਜਾ
