(੨੭੮)
ਕਿਆ ਦੇਖਤਾ ਹੈ ਕਿ ਅਗਨਿ ਕੀ ਲਹਿਰੇਂ ਹੈਂ ਔਰ ਆਕਾਸ਼ ਤਕ ਜਾਤੀ ਹੈਂ ਹਾਤਮ ਘਬਰਾ ਕਰਕੇ ਕਬੀ ਆਕਾਸ਼ ਕਬੀ ਧਰਤੀ ਕੋ ਦੇਖਤਾ ਥਾ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਏਕ ਕਿਸ਼ਤੀ ਕਿਨਾਰੇ ਪਰ ਆਨ ਲਗੀ ਅਪਨੇ ਮਨ ਮੇਂ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕੀ ਉਸਤਤੀ ਕਰਕੇ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਦੇਖ ਭਾਲ ਕਰਕੇ ਆਪਕੋ ਅਗਨਿ ਮੇਂ ਡਾਲਨਾ ਕੁਛ ਚੰਗਾ ਨਹੀਂ ਹੈ ਪਰੰਤੂ ਕਿਆ ਕਰੂੰ ਕਿ ਰਾਹ ਯਹੀ ਹੈ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਸੂਖਮ ਕਰੇਗਾ ਇਸਕੀ ਇੱਛਾ ਇਹੀ ਹੈ ਤੋ ਸੰਤੋਖ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਏ ਈਸ਼੍ਵਰ ਕਾ ਭਰੋਸਾ ਕਰਕੇ ਨਾਵ ਪਰ ਚੜ੍ਹ ਬੈਠਾ ਔਰ ਮੁਹਰਾ ਮੂੰਹ ਮੇਂ ਰੱਖ ਲੀਆ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਏਕ ਰਕਾਬੀ ਕਬਾਬ ਰੋਟੀ ਸੇ ਭਰੀ ਹੂਈ ਦੇਖੀ ਸਹਿਸਾ ਉਸਕੋ ਖੀਂਚ ਲੀਆ ਔਰ ਪੇਟ ਭਰਕੇ ਖਾਨਾ ਖਾਯਾ ਨਾਵ ਚਲੀ ਗਈ ਹਾਤਮ ਜੋ ਆਂਖੇ ਖੋਲਤਾ ਤੋ ਡਰ ਕੇ ਮਾਰੇ ਪ੍ਰਾਣ ਨਿਕਲ ਨੇ ਲਗਤੇ ਫਿਰ ਉਸੀ ਖਿਣ ਬੰਦ ਕਰ ਲੇਤਾ ਜਬ ਨਾਵ ਮਾਤ ਧਾਰ ਮੇਂ ਪਹੁੰਚੀ ਔਰ ਚੱਕੀ ਸੀ ਫਿਰਨੇ ਲਗੀ ਤਬ ਹਾਤਮ ਨੇ ਜਾਨਾ ਕਿ ਅਬ ਕਿਸ਼ਤੀ ਡੂਬਤੀ ਹੈ ਆਂਖੋਂ ਕੋ ਪੱਟੀ ਬਾਂਧ ਸਿਰ ਝੁਕਾ ਕੇ ਈਸ਼੍ਵਰ ਕਾ ਭਜਨ ਕਰਨੇ ਲਗਾ ਮਨ ਮੇਂ ਇਹ ਸਮਝਾ ਕਿ ਅਬ ਜੀਤਾ ਨਹੀਂ ਬਚਤਾ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕੀ ਕ੍ਰਿਪਾ ਸੇ ਨਾਵ ਕਿਨਾਰੇ ਪਰ ਪਹੁੰਚ ਗਈ ਹਾਤਮ ਨਾਂਵ ਸੇ ਉਤਰ ਕੇ ਆਂਖੇਂ ਖੋਲਕਰ ਦੇਖਾ ਤੋ ਨਾ ਵੁਹ ਨਦੀ ਹੈ ਨਾ ਵੁਹ ਆਗ ਹੈ ਏਕ ਸੁਹਾਵਨਾ ਸਾ ਜੰਗਲ ਦੇਖ ਪੜਾ ਮੁਹਰਾ ਮੂੰਹ ਸੇ ਨਿਕਾਲ ਕਰ ਫੈਂਕ ਦੀਆਂ ਔਰ ਆਪ ਆਗੇ ਕੋ ਚਲਾ ਥੋੜੀ ਦੂਰ ਗਿਆ ਤੋ ਜਾਨ ਪੜਾ ਕਿ ਯਮਨ ਕਾ ਦੇਸ਼ ਹੈ ਪ੍ਰਸੰਨ
