(੨੮੪)
ਬਾਤੇਂ ਪੂਰੀ ਕਰ ਚੁਕਾ ਹੈ ਅਬ ਛੇਵੀਂ ਬਾਤ ਕੀ ਵਾਰੀ ਹੈ ਔਰ ਵੁਹ ਮੁਰਗ਼ਾਬੀ ਕੇ ਸਮਾਨ ਮੋਤੀ ਲਾਨਾ ਹੈ ਇਸ ਲੀਏ ਇਸ ਬ੍ਰਿਖ ਕੇ ਨੀਚੇ ਸੋਚ ਕਾ ਮਾਰਾ ਬੈਠਾ ਹੈ ਕਿ ਕਿਧਰ ਜਾਊਂ ਔਰ ਐਸਾ ਮੋਤੀ ਕਹਾਂ ਸੇ ਲਾਊਂ ਸਚ ਹੈ ਕਿ ਵੁਹ ਬਿਨ ਦੇਖੀ ਰਾਹ ਕੈਸੇ ਚਲੇ ਔਰ ਐਸਾ ਮੋਤੀ ਕਹਾਂ ਸੇ ਲਾਵੇ ਪਰ ਜੋ ਤੂੰ ਕਹੇ ਤੋ ਮੈਂ ਉਸਕੋ ਰਾਹ ਬਤਾ ਦੂੰਗਾ ਵੁਹ ਬੋਲੀ ਕਿ ਇਸ ਸੇ ਕਿਆ ਭਲਾ ਹੈ ਕਿ ਮਨੁੱਖਯ ਦਾ ਉਪਕਾਰ ਪੰਖੀ ਸੇ ਹੋ ਸਕੇ ਜਬ ਉਸਕੀ ਇੱਛਾ ਪਾਈ ਤੋ ਨਰ ਅਪਨੇ ਮਾਦਾ ਸੇ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਐਸਾ ਮੋਤੀ ਐਸੇ ਉਪਜਤਾ ਹੈ ਕਿ ਅਗਲੇ ਸਮੇਂ ਮੇਂ ਕਿਤਨੇ ਪੰਖੀ ਤੀਸ ਬਰਸ ਪੀਛੇ ਕਹਿਰਮਾਨ ਨਦੀ ਕੇ ਕਿਨਾਰੇ ਐਸਾ ਮੋਤੀ ਰਖਤੇ ਥੇ ਉਸਮੇਂ ਸੇ ਏਕ ਅੰਡਾ ਸਮਸ਼ਾਹ ਕੋ ਮਿਲ ਗਿਆ ਯੱਦਤਿ ਉਸਕੇ ਪਾਸ ਪਹਿਲੇ ਭੀ ਧਨ ਰਤਨ ਬਹੁਤ ਥਾ ਔਰ ਉਸਨੇ ਏਕ ਬਡਾ ਸ਼ਹਿਰ ਭੀ ਬਸਾਯਾ ਅਬ ਵੁਹ ਉਜਾੜ ਪੜਾ ਹੈ ਵੁਹ ਸਭ ਸੰਪਦਾ ਹੁਸਨਬਾਨੋ ਕੇ ਹਾਥ ਲਗੀ ਵੁਹ ਅੰਡਾ ਭੀ ਉਸਮੇਂ ਥਾ ਜੋ ਉਸਕੋ ਮਿਲਾ ਜਬ ਸਮਸ਼ਾਹ ਕਹਿਰਮਾਨੀ ਮਰ ਗਿਆ ਤੋ ਉਸਕਾ ਰਾਜ ਹੋਰ ਕਿਸੀ ਨੇ ਲੇ ਲੀਆ ਉਸਕੀ ਇਸਤ੍ਰੀ ਗਰਭਵੰਤੀ ਵੁਹ ਮੋਤੀ ਲੇਕਰ ਭਾਗੀ ਔਰ ਏਕ ਜੰਗਲ ਮੇਂ ਜਾ ਪੜੀ ਪਹਿਰ ਭਰ ਦਿਨ ਥਾ ਕਿ ਕਹਿਰਮਾਨ ਨਦੀ ਕੇ ਕਿਨਾਰੇ ਜਾ ਨਿਕਲੀ ਔਰ ਉਸੀ ਸਮਯ ਮਸਊਦ ਸੌਦਾਗਰ ਭੀ ਨਾਵ ਪਰ ਬੈਠਾ ਹੂਆ ਆ ਨਿਕਲਾ ਉਸ ਇਸਤ੍ਰੀ ਨੇ ਨਾਵ ਕੋ ਦੇਖਕਰ ਪੁਕਾਰਾ ਕਿ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕੇ ਲੀਏ ਮੁਝ ਦੁਖੀ ਕੋ ਭੀ ਚੜ੍ਹਾ ਲੇ ਸੌਦਾਗਰ ਨੇ
