(੨੯੮)
ਕੋ ਸੋਚਕਰ ਅਪਨੇ ਲਸ਼ਕਰ ਕੇ ਸਰਦਾਰੋਂ ਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਸਭ ਫ਼ੌਜ ਕੋ ਤਿਆਰ ਰੱਖੇਂ ਮੁਝਕੋ ਪ੍ਰਾਤਹਕਾਲ ਏਕ ਜਗਹ ਪਰ ਝੜਾਈ ਕਰਨਾ ਹੈ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਰਾਤ ਹੋਗਈ ਸੁਖ ਪੂਰਬਕ ਚਿੱਤ੍ਰਸਾਰੀ ਮੇਂ ਜਾਕਰ ਸੈਨ ਕੀਆ ਸਵੇਰੇ ਜੋ ਜਾਗਾ ਤੋ ਅਪਨੇ ਸਾਰੇ ਲਸ਼ਕਰ ਕੋ ਸਾਂਪ ਕੇ ਆਕਾਰ ਪਾਯਾ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਮੀਨ ਜਲ ਦੀਨ ਸਾ ਧਰਤੀ ਪਰ ਤੜਫਤਾ ਰਹਾ ਔਰ ਸਾਂਝ ਸਵੇਰੇ ਤਕ ਲਟਕ ਕਰਕੇ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਸੇ ਬਿਨਤੀ ਕਰਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਅਬ ਮੈਂ ਇਸ ਪ੍ਰਕਾਰ ਕਾ ਮਨੋਰਥ ਨਾ ਚਿਤਵੋਂਗਾ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕੀ ਦਯਾ ਸੇ ਜੈਸਾ ਮੇਰਾ ਲਸ਼ਕਰ ਥਾ ਵੈਸਾ ਹੋ ਗਿਆ ਪਰੰਤੂ ਪੰਖ ਕਿਸੀ ਕੇ ਨ ਹੂਏ ਫਿਰ ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਰੋਯਾ ਤਬ ਆਕਾਸ਼ ਬਾਨੀ ਹੂਈ ਕਿ ਜੋ ਕੋਈ ਅਪਨੇ ਬਚਨ ਸੇ ਫਿਰਤਾ ਹੈ ਉਸਕੀ ਇਸੀ ਪ੍ਰਕਾਰ ਦਸ਼ਾ ਹੋਤੀ ਹੈ ਰਾਤ ਕੋ ਇਹੀ ਆਕਾਸ਼ ਬਾਣੀ ਨਿਤਯ ਹੂਆ ਕਰਤੀ ਹੈ ਕਿ ਏਕ ਰਾਤ ਕੋ ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਰੋਯਾ ਔਰ ਇਹ ਬੇਨਤੀ ਕੀਤੀ ਕਿ ਮੈਂ ਫਿਰ ਕਬੀ ਇਸ ਪ੍ਰਕਾਰ ਕੀ ਚਿਤਵਨੀ ਅਪਨੇ ਮਨ ਮੇਂ ਨ ਲਾਊਂਗਾ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਨੇ ਮੇਰਾ ਅਪਰਾਧ ਖਿਮਾਪਨ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਤਬ ਇਹ ਆੱਗਿਆ ਹੂਈ ਕਿ ਥੋੜੇ ਦਿਨ ਧੀਰਜ ਕਰੋ ਤੀਸ ਬਰਸ ਬੀਤੇ ਏਕ ਯਮਨ ਕਾ ਰਹਿਨੇ ਵਾਲਾ ਮਨੁੱਖਯ ਹਾਤਮ ਨਾਮੀ ਇਧਰ ਕੋ ਆਵੇਗਾ ਉਸਕੇ ਦੇਖਤੇ ਹੀ ਤੂੰ ਜੈਸਾ ਥਾ ਵੈਸਾ ਹੀ ਹੋ ਜਾਏਂਗਾ ਤੂੰਨੇ ਉਸਕੀ ਸੇਵਾ ਤਨ ਮਨ ਅਤੇ ਧਨ ਸੇ ਚੰਗੀ ਤਰਹ ਸੇ ਕਰਨਾ ਵੁਹ ਤੇਰੇ ਵਾਸਤੇ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਸੇ ਇਹ ਬਿਨਤੀ ਕਰੇਗਾ ਤੋ ਤੂੰ ਸਦਾ ਹੀ ਪਰੀਜ਼ਾਦ ਬਨਾ
