(੩੧੨)
ਦੇਵਾਂਗਾ ਜਬ ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਨੇ ਦੇਖਾ ਕਿ ਇਸ ਜਗਹ ਕੋਈ ਉਪਾਵ ਨਹੀਂ ਚਲਤਾ ਤਬ ਬਿਵਸ ਹੋ ਕਰਕੇ ਕਹਾ ਕਿ ਇਹ ਮਨੁਖਯ ਮੇਰਾ ਬੜਾ ਪਿਆਰਾ ਹੈ ਇਸਕੋ ਤੂੰ ਬਹੁਤ ਚੰਗੀ ਜਗਹ ਰਖਦੇ ਜੇ ਕੁਛ ਇਸਕੋ ਦੁਖ ਮਿਲੇਗਾ ਤੋ ਮੈਂ ਇਸਕਾ ਬਦਲਾ ਤੁਝਸੇ ਲੂੰਗਾ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਜਿਸ ਮਕਾਨ ਪਰ ਤੁਮਾਰੀ ਪ੍ਰਸੰਨਤਾ ਹੋ ਉਸਮੇਂ ਛੋਡ ਜਾਹ ਉਸਨੇ ਏਕ ਬਾਗ ਮੇਂ ਹਾਤਮ ਕੋ ਠਹਿਰਾਯਾ ਔਰ ਮਹਾਂਕਾਲ ਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਤੂੰ ਅਪਨੇ ਦੇਵੋਂ ਸੇ ਕਹਿਦੇ ਕਿ ਉਸਕੀ ਰੱਖਯਾ ਅੱਛੀ ਪ੍ਰਕਾਰ ਕਰੇਂ ਮੈਂ ਦੋ ਤੀਨ ਦਿਨ ਮੇਂ ਦਸ ਮਨੁਖਯ ਤੇਰੇ ਵਾਸਤੇ ਲਾਤਾ ਹੂੰ ਦੇਵ ਬੋਲਾ ਕਿ ਬਹੁਤ ਅੱਛਾ ਮਿਹਰਆਵਰ ਚਾਰੋਂ ਪਰੀਜ਼ਾਦੋਂ ਸਮੇਤ ਕਿਸੇ ਜੰਗਲ ਮੇਂ ਆਕੇ ਏਕ ਜਗਹ ਬੈਠ ਆਪਸਮੇਂ ਬਿਚਾਰ ਕਰਨੇ ਲਗੇ ਕਿ ਜੋ ਅਪਨੇ ਦੇਸ਼ ਮੇਂ ਜਾਕਰ ਫੌਜ ਲਾਵੇਂ ਤੋਂ ਦੇਰ ਲਗੇਗੀ ਔਰ ਅਵਧਿ ਬੀਤ ਜਾਏਗੀ ਤੋਂ ਵੁਹ ਦੁਸ਼ਟ ਉਸਕੋ ਬਿਨ ਸੰਤਾਏ ਨਾ ਰਹੇਗਾ ਅਬ ਉਚਿਤ ਯਿਹ ਹੈ ਕਿ ਘਾਤ ਮੇਂ ਲਗੇ ਰਹੇਂ ਜਬ ਦੇਵੋਂ ਕੋ ਅਚੇਤ ਪਾਵੇਂ ਤਬ ਉਸ ਮਾਨੁਖਯ ਕੋ ਲੈਕਰ ਉਡ ਜਾਈਏ ਫਿਰ ਹਮਾਰਾ ਕੌਣ ਪਤਾ ਹੈ ਕਿ ਕਿਧਰ ਗਏ ਸਵੇਰ ਹੋਤੇ ਹੀ ਸਾਠ ਕੋਸ ਨਿਕਲ ਜਾਵੇਂਗੇ ਉਨ ਚਾਰੋਂ ਪਰੀਜ਼ਾਦੋਂ ਨੇ ਇਸ ਬਾਤ ਕੋ ਬਹੁਤ ਚੰਗੀ ਤਰਹ ਦਿਲ ਮੇਂ ਖੁਸ਼ ਕੀਆ ਔਰ ਏਕ ਓਰ ਘਾਤ ਮੇਂ ਲਗੇ ਰਹੇ ਚੌਕੀ ਕੇ ਦੇਵੋਂ ਨੇ ਮਨ ਮੇਂ ਬਿਚਾਰਾ ਕਿ ਪਰੀਜ਼ਾਦ ਇਸ ਮਾਨੁਖਯ ਕੋ ਕਿਆ ਚੁਰਾ ਲੇ ਜਾਏਂਗੇ ਅਤੇ ਉਸਕੇ ਤੋ ਪਰ ਨਹੀਂ ਜੋ ਆਪ ਉਡ ਜਾਏਗਾ ਹਮ ਭਰ ਮੇਂ
