(੩੧੪)
ਕਿ ਅਰੇ ਵਿਸਵਾਸ ਘਾਤੀ ਜੋ ਤੁਮਨੇ ਉਸਕੋ ਖਾ ਲੀਆ ਦੂਰ ਹੋਵੋ ਯਹਾਂ ਸੇ ਅਬ ਤੁਮਕੋ ਉਸਕੇ ਖਾਕਾ ਖੂਬ ਸੁਆਦ ਚਖਾਤਾ ਹੂੰ ਯਿਹ ਕਹਿਕੇ ਕਈ ਦੇਸੋਂ ਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਉਨੇਂ ਕੈਦ ਕਰਕੇ ਬੰਧੋ ਉਨੋਂ ਨੇ ਸੁਲੈਮਾਨ ਕੀ ਸੁਗੰਦ ਖਾ ਕੇ ਕਹਾ ਕਿ ਹਮਨੇ ਤੋ ਉਸਕੋ ਹਾਥ ਭੀ ਨਹੀਂ ਲਗਾਯਾ ਖਾਨੇ ਕੀ ਤੋ ਕਿਆ ਬਾਤ ਹੈ ਮਹਾਂਕਾਲ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਤੁਮ ਝੂਠੇ ਹੋ ਮੁਝਕੋ ਵਿਸਵਾਸ ਨਹੀਂ ਆਤਾ ਯਹਾਂ ਤੋ ਯਿਹ ਬੀਤੀ ਔਰ ਵੁਹ ਪਰੀਜ਼ਾਦ ਹਾਤਮ ਸਮੇਤ ਜਬ ਕਹਿਰਮਾਨ ਨਦੀ ਦੇ ਕਿਨਾਰੇ ਪਰ ਪਹੁੰਚੇ ਤੋ ਮਹਾਂਕਾਲ ਕਾ ਏਕ ਦੇਵ ਭੀ ਉਸ ਟਾਪੂ ਮੇਂ ਗਿਆ ਥਾ ਉਨਕੋ ਪਹਿਚਾਨ ਕਰ ਉਤਰ ਪੜਾ ਔਰ ਇਹ ਚਾਹਤਾ ਥਾ ਕਿ ਹਾਤਮ ਕਾ ਹਾਥ ਪਕੜ ਕਰਕੇ ਉਡਾ ਲੇ ਜਾਊਂ ਵਹੀਂ ਮਿਹਰਆਵਰ ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਨੇ ਏਕ ਅਜੇਹੀ ਤਲਵਾਰ ਉਸਕੇ ਹਾਥ ਪਰ ਮਾਰੀ ਕਿ ਉਸ ਹਾਥ ਕੰਧੇ ਸੇ ਅਲਗ ਹੋਗਿਆ ਔਰ ਜ਼ਮੀਨ ਪਰ ਗਿਰ ਪੜਾ ਦੇਵ ਯਿਹ ਕਹਿਤਾ ਹੋਆ ਦੌੜਾ ਕਿ ਅਰੇ ਪਰੀਜ਼ਾਦ ਤੁਮਨੇ ਭਲਾ ਨ ਕੀਆ ਕਿ ਜੋ ਮਾਨੁਖਯ ਕੇ ਲੀਏ ਮੇਰੇ ਹਾਥ ਪਰ ਤਲਵਾਰ ਮਾਰੀ ਮੈਂ ਇਸੀ ਖਿਣ ਇਸ ਪਰਦੇ ਕੇ ਦੇਵਾਂ ਦੇ ਪਾਸ ਜਾਨਾ ਹਾਂ ਕਿ ਕਈ ਪਰੀਜ਼ਾਦ ਇਕ ਮਾਨੁਖਯ ਕੋ ਉਡਾਇ ਲੀਏ ਜਾਤੇ ਹੈਂ ਦੇਖੋ ਤੋ ਕੈਸਾ ਬਦਲਾ ਲੇਤਾ ਹੂੰ ਮਿਹਰਆਵਰ ਨੇ ਇਹ ਬਾਤ ਸੁਨ ਕਰਕੇ ਕਹਾ ਕਿ ਤੂੰ ਕਿਸ ਪਰਦੇ ਕਾ ਰਹਿਨੇ ਵਾਲਾ ਹੈਂ ਵੁਹ ਦੇਵ ਬੋਲਾ ਕਿ ਮੈਂ ਮਹਾਂਕਾਲ ਕੇ ਦੇਵੋ ਮੇਂ ਸੇ ਹੂੰ ਫਿਰ ਮਿਹਰਆਵਰ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਜੇਕਰ ਤੂੰ ਅਪਣੇ ਮਹਾਂਕਾਲ ਸੇ
