(੩੧੫)
ਕਹੇਗਾ ਕਿ ਇਸ ਮਾਨੁਖਯ ਕੋ ਵੁਹ ਚਾਰ ਪਰੀਜ਼ਾਦ ਲੀਏ ਜਾਤੇ ਹੈਂ ਤੋ ਅਪਨੇ ਖ਼ਬਰਦਾਰ ਔਰ ਸੰਭਲ ਕੇ ਰਹਿਨਾ ਜਬ ਮੈਂ ਇਧਰ ਸੇ ਫਿਰੂੰਗਾ ਤੋਂ ਤੇਰੇ ਸ਼ਹਿਰ ਕੋ ਲੂਟ ਮਾਰ ਕਰਕੇ ਧੂੜ ਸੇ ਮਿਲਾਦੂੰਗਾ ਇਸ ਬਾਤ ਕੋ ਸੁਨਕਰ ਵੁਹ ਉਡਾ ਔਰ ਪਰੀਜ਼ਾਦ ਭੀ ਉਨਕੋ ਲੇ ਉਡੇ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਜੰਗਲ ਕੇ ਪਾਸ ਪਹੁੰਚੇ ਹਾਤਮ ਕੋ ਉਨੋਂ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਯਹਾਂ ਤਕ ਹਮਾਰਾ ਦੇਸ਼ ਹੋ ਚੁਕਾ ਹਮ ਆਗੇ ਨਹੀਂ ਜਾ ਸਕਦੇ ਹਮਕੋ ਬਿਦਾ ਕਰੋ ਮਿਹਰਆਵਰ ਬੋਲਾ ਕਿ ਮੈਂ ਤੇਰਾ ਸਾਥ ਨਾ ਛੋਡੂੰਗਾ ਸਭ ਅਵਸਥਾ ਮੈਂ ਤੇਰਾ ਸਾਬ ਦੂੰਗਾ ਹਾਤਮ ਉਸ ਖਟੋਲੇ ਸੇ ਉਤਰ ਪੜਾ ਔਰ ਚਾਰੋਂ ਪਰੀਜ਼ਾਦੋਂ ਕੋ ਬਿਦਾ ਕੀਆ ਫਿਰ ਮਿਹਰਆਵਰ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਚਾਹਤਾ ਕਿ ਮੇਰੇ ਕਾਰਣ ਤੁਝਕੋ ਕਲੇਸ਼ ਹੋ ਪਰ ਇਤਨਾ ਜਾਨਾ ਚਾਹਤਾ ਹੂੰ ਕਿ ਇਸ ਜੰਗਲ ਮੇਂ ਕੈਸੇ ਚਲ ਸਕੇਂ ਵੁਹ ਬੋਲਾ ਕਿ ਆਗੇ ਤੋ ਪਰੀਜ਼ਾਦ ਭੀ ਉਸ ਓਰ ਨਾ ਜਾ ਸਕਤੇ ਥੇ ਕਿਉਂਕਿ ਯਹਾਂ ਕੇ ਦੇਵ ਉਨਕੋ ਸਤਾਤੇ ਥੇ ਯਹਾਂ ਤਕ ਕਿ ਮਾਰ ਡਾਲਨੇ ਕੋ ਭੀ ਤਿਆਰ ਹੋਤੇ ਥੇ ਇਕ ਦਿਨ ਬਹੁਤ ਸੇ ਪਰੀਜ਼ਾਦ ਇਕੱਠੇ ਹੋਕਰ ਦੇਵੋਂ ਸੇ ਲੜੇ ਦੋਹਾਂ ਪਾਸਿਆਂ ਤੋਂ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਹੀ ਮਾਰੇ ਗਏ ਮਨੁੱਖਯ ਦੁਖਦਾਈ ਥੇ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਜੋ ਮੈਂ ਦੇਵ ਬਨ ਚਲੂੰ ਤੋ ਇਸ ਜੰਗਲ ਸੇ ਉਸ ਤਰਫ਼ ਕੈਸੇ ਜਾਊਂ ਮਿਹਰਆਵਰ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਸਬ ਦਿਨ ਆਕਾਸ਼ ਮੇਂ ਉਡ ਚਲੂੰਗਾ ਰਾਤ ਕੋ ਜਿਸ ਜਗਹ ਤੂ ਉਤਰੇਗਾ ਮੈਂ ਭੀ ਉਤਰ ਪੜੂੰਗਾ ਤਬ ਹਾਤਮ ਨੇ ਉਨ ਪੰਖੀਓਂ ਕੇ ਲਾਲਪਰ ਨਿਕਾਲ
