(੩੨)
ਉਡਤਾ ਫਿਰੇਗਾ ਤੋ ਭੀ ਮੇਰੇ ਏਕ ਵਾਲ ਤਕ ਨਹੀਂ ਪਹੁੰਚੇਗਾ ਮੂੰਹ ਦੇਖਨੇ ਕੀ ਤੋ ਕੌਣ ਚਰਚਾ ਹੈ ਪਰੰਤੁ ਵੁਹ ਮਨੁੱਖ਼ ਜੋ ਮੇਰੀ ਸਾਤ ਬਾਤੋਂ ਕੋ ਪੂਰਾ ਕਰੇ ਮੈਂ ਉਸ ਸੇ ਸ਼ਾਦੀ ਕਰੂੰਗੀ ਤਬ ਸ਼ਹਜ਼ਾਦਾ ਬੋਲਾ ਕਿ ਮੈਂ ਅਪਣੇ ਪ੍ਰਾਣ ਤੇਰੇ ਦ੍ਵਾਰ ਪਰ ਦੂੰਗਾ ਵੁਹ ਮੁਸਕਰਾਕੇ ਬੋਲੀ ਕਿ ਪ੍ਰਾਣ ਦੇਨਾ ਤੋ ਥੋੜੀ ਬਾਤ ਹੈ ਪਰ ਮੇਰਾ ਮੂੰਹ ਦੇਖਨਾ ਬਹੁਤ ਕਠਿਨ ਹੈ ਤਬ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਤੁਮ ਕੋ ਅਪਣੇ ਪਯਾਰੇ ਪ੍ਰਾਣ ਕੀ ਸੌਗੰਦ ਹੈ ਵੁਹ ਕੌਨਸੀ ਬਾਤੇਂ ਹੈਂ ਮੁਝ ਸੇ ਕਹੁ ਹੁਸਨਬਾਨੋ ਬੋਲੀ ਕਿ ਪਹਿਲਾ ਸਵਾਲ ਤੋ ਯਿਹ ਹੈ ਕਿ ਏਕ ਬਾਰ ਦੇਖਾ ਦੂਸਰੀ ਬਾਰ ਦੇਖਨੇ ਕੀ ਅਭਿਲਾਖਾ ਹੈ ਇਸਕਾ ਉੱਤਰ ਦੇਹ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਵੁਹ ਕਹਾਂ ਹੈ ਔਰ ਕਿਸ ਸੇ ਯਿਹ ਬਾਤ ਕਹਿਤਾ ਹੈ ਯਿਹ ਸੁਨ ਵੁਹ ਹਸੀ ਔਰ ਕਹਿਨੇ ਲਗੀ ਕਿ ਜੋ ਮੈਂ ਜਾਨਤੀ ਤੋਂ ਤੁਝ ਸੇ ਕਿਉਂ ਪੂਛਤੀ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ ਸੁਨਕਰ ਸਿਰ ਝੁਕਾ ਕਰਕੇ ਰਹਿਗਿਆ ਔਰ ਜੀ ਮੇਂ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਅਬ ਕਿਆ ਕਰੂੰ ਬਿਨ ਦੇਖੀ ਹੂਈ ਜਗਹ ਕਿਉਂਕਰ ਜਾਊਂ ਤਬ ਹੁਸਨ ਬਾਨੋ ਬੋਲੀ ਕਿ ਜੋ ਯਿਹ ਡਰ ਹੈ ਤੋ ਮੇਰੇ ਦੇਖਨੇ ਕੀ ਚਾਹ ਮਨ ਸੇ ਦੂਰ ਕਰ ਔਰ ਜਹਾਂ ਚਾਹੇ ਵਹਾਂ ਚਲਾ ਜਾ ਫਿਰ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਹੇ ਪਰਮਸੁੰਦ੍ਰੀ ਮੇਰੇ ਲੀਏ ਤੇਰੇ ਸ਼ਹਿਰ ਕਾ ਹੀ ਰਹਿਨਾ ਅੱਛਾ ਹੈ ਔਰ ਯਹਾਂ ਕੀ ਹੀ ਗਲੀਯੋਂ ਕਾ ਮਰਨਾ ਅੱਛਾ ਹੈ ਯਹ ਸੁਨਕਰ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਹਮ ਐਸੇ ਬਕਨੇ ਵਾਲੇ ਕੋ ਅਪਨੇ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇਂ ਰਹਿਨੇ ਨਹੀਂ ਦੇਤੇ ਜੋ ਆਪ ਸੇ ਜਾਤਾ ਹੈ ਤੋ ਜਾਹ ਨਹੀਂ ਤੋ ਦੁਰਸ਼ਦਾ ਸੇ ਨਿਕਲੇਗਾ ਸ਼ਹਜ਼ਾਦਾ
