(੩੩੦)
ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕੋ ਧੰਨਯ ਹੈ ਕਿ ਅਪਨੀ ਕ੍ਰਿਪਾ ਔਰ ਤੁਮਾਰੇ ਪ੍ਰਤਾਪ ਸੇ ਇਸਕੋ ਜੀਤਾ ਜਾਗਤਾ ਮੇਰੇ ਤਾਈਂ ਮਿਲਾ ਦੀਆ ਮਿਹਰ ਆਵਰ ਕੋ ਏਕ ਬਾਗ ਮੇਂ ਉਤਾਰਾ ਚਾਲੀਸ ਦਿਨ ਹਰਖ ਆਨੰਦ ਸੇ ਨਿਰਤ ਗਾਇਣ ਕੀ ਸਭਾ ਰਹੀ ਔਰ ਮਿਹਮਾਨੀ ਕੇ ਸਭ ਪ੍ਰਕਾਰ ਸੰਪੂਰਣ ਇਕਤਾਲੀਸਵੇਂ ਦਿਨ ਮਿਹਰਆਵਰ ਔਰ ਹਾਤਮ ਸੰਮਸਸ਼ਾਹ ਸੇ ਬਿਦਾ ਹੋਕਰ ਆਪੋ ਅਪਣੇ ਦੇਸ਼ ਕੋ ਚਲੇ ਜਬ ਸੰਮਸਸ਼ਾਹ ਹਾਤਮ ਬਿਦਾ ਕਰਨੇ ਲਗ ਤਬ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਆਪਨੇ ਮਾਰਗ ਕਾ ਸ਼੍ਰਮ ਬਹੁਤ ਉਠਾਯਾ ਹੈ ਔਰ ਆਪ ਕਾ ਦੇਸ਼ ਅਬੀ ਬਹੁਤ ਦੂਰ ਹੈ ਪਰ ਆਪ ਧੀਰਜ ਧਰੇ ਮੈਂ ਤੁਮਕੋ ਆਪ ਕੇ ਦੇਸ਼ ਮੇਂ ਸ਼ੀਘ੍ਰ ਪਹੁਚਾ ਦੇਤਾ ਹੂੰ ਯਿਹ ਕਹਿਕਰ ਪਰੀਜ਼ਾਦੋਂ ਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਹਾਤਮ ਕੋ ਉਡਨਖਟੋਲੇ ਪਰ ਬਿਠਾ ਕਰ ਅਬੀ ਯਮਨ ਮੇਂ ਪਹੁਚਾ ਦੋ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੁਝੇ ਅਬੀ ਯਮਨ ਸੇ ਕੁਛ ਕਾਮ ਨਹੀਂ ਹਾਲ ਮੈਂ ਸ਼ਾਹਬਾਦ ਕੋ ਜਾਨਾ ਚਾਹਤਾ ਹੂੰ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਵਹੀਂ ਪਹੁਚਾਦੋ ਪਰੀਜ਼ਾਦੋਂ ਨੇ ਉਸੀ ਘੜੀ ਹਾਤਮ ਕੋ ਉਡਨਖਟੋਲੇ ਪਰ ਬਿਠਾ ਸ਼ਾਹਬਾਦ ਕਾ ਰਸਤਾ ਲੀਆ ਰਾਤ ਦਿਨ ਚਲੇ ਜਾਤੇ ਜਬ ਜਾਤੇ ਜਾਤੇ ਥਕ ਜਾਤੇ ਤਬ ਕਿਸੀ ਚੰਗੀ ਜਗਹ ਉਤਰ ਪੜਤੇ ਥੋੜਾ ਸਾ ਆਰਾਮ ਕਰ ਫਿਰ ਉਡ ਪੜਤੇ ਏਕ ਮਹੀਨੇ ਮੇਂ ਸ਼ਾਹਬਾਦ ਕੇ ਪਾਸ ਜਾ ਪਹੁਚੇ ਹਾਤਮ ਨੇ ਅਪਨੀ ਪਾਤੀ ਪਹੁਚਨੇ ਕੀ ਲਿਖ ਕੇ ਪਰੀਜ਼ਾਦੋਂ ਕੋ ਦੇਕਰ ਬਿਦਾ ਕੀਆ ਔਰ ਆਪ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇਂ ਆਯਾ ਲੋਗੋਂ ਨੇ ਹੁਸਨਬਾਨੋ ਸੇ ਜਾਕਰ ਕਹਾ ਕਿ ਹਾ ਹਾਤਮ ਫਿਰ ਜੀਤਾ ਜਾਗਤਾ ਕੁਸ਼ਲ
