(੩੩੬)
ਇਸ ਕੂਏਂ ਬੀਚ ਹਮਾਰਾ ਬੇਟਾ ਗਿਰ ਪੜਾ ਹੈ ਇਸਸੇ ਹਮਾਰਾ ਜੀ ਤੜਫਤਾ ਹੈ ਕੋਈ ਐਸਾ ਨਹੀਂ ਕਿ ਜੋ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਹੇਤ ਉਸਕੀ ਲਾਸ਼ ਨਿਕਾਲ ਲਾਵੇ ਜਬ ਮੈਨੇ ਇਹ ਬਾਤ ਸੁਣੀ ਤਬ ਮੈਂ ਸਹਿਸਾ ਇਸ ਕੂਏਂ ਮੇਂ ਕੂਦ ਪੜਾ ਔਰ ਯਹਾਂ ਤਕ ਆਨ ਪਹੁੰਚਾ ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਜਾਨਤਾ ਕਿ ਉਨਕਾ ਬੇਟਾ ਤੂੰ ਹੀ ਹੈ ਯਾ ਹੋਰ ਕੋਈ ਪਰ ਏਕ ਮਨੁਖਯ ਦੇਖਤਾ ਹੂੰ ਯਿਹ ਸੁਨਕਰ ਵੁਹ ਬੋਲਾ ਕਿ ਭਾਈ ਵੇ ਇਸਤ੍ਰੀ ਪੁਰਖ ਜੋ ਵਹਾਂ ਥੇ ਮੈਂ ਉਨਕਾ ਬੇਟਾ ਹੂੰ ਇੱਕ ਦਿਨ ਕੀ ਬਾਤ ਹੈ ਕਿ ਉਸ ਕੂਏਂ ਪਰ ਆ ਨਿਕਲਾ ਵਹਾਂ ਏਹ ਪਰਮ ਸੁੰਦਰੀ ਸਸਿ ਬਰਨੀ ਮੁਝਕੋ ਦੇਖ ਪੜੀ ਉਸੀ ਖਿਣ ਉਸਕੀ ਛਾਇ ਪਰ ਬਿਨ ਦਾਮੋਂ ਬਿਕ ਗਿਆ ਔਰ ਉਸ ਕੀ ਚਾਹ ਮੇਂ ਬਾਵਲਾ ਹੋਕਰ ਵਹੀਂ ਬੈਠ ਰਹਯਾ ਔਰ ਵੁਹ ਚਪਲ ਚਪਲਾਸੀ ਨਿਤਯ ਝਲਕ ਦਿਖਲਾ ਜਾਤੀ ਥੀ ਪਰ ਮੁਝ ਕੋ ਉਸੇ ਦੇਖਭਾਲੀ ਸੇ ਸੰਤੋਖ ਨਹੀਂ ਆਤਾ ਥਾ ਨਿਦਾਨ ਉਸਕੀ ਪ੍ਰੀਤਿ ਨੇ ਮੁਝਕੋ ਖੀਂਚਕਰ ਗਿਰਾ ਦੀਆ ਫਿਰ ਤਮਨ ਕੇ ਸਮਾਨ ਇਸ ਸੁੰਦਰਤਾ ਕੋ ਦੇਖਤਾ ਭਾਲਤਾ ਇਸ ਬਾਗ ਮੇਂ ਆਨ ਪਹੁਚਾ ਇਸਨੇ ਮੁਝਕੋ ਦੁਖੀ ਦੇਖ ਮੁਝ ਪਰ ਬੜੀ ਕ੍ਰਿਪਾ ਕੀ ਔਰ ਮੁਝ ਮਿਲਾਪ ਕੇ ਪਿਆਸੇ ਕੋ ਅਪਨੇ ਸਮਾਗਮ ਕੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਸੇ ਪੂਰਨ ਕਰ ਦੀਆ ਅਬਦਿਨ ਸੁਖ ਸੇ ਬੀਤਤਾ ਹੈ ਔਰ ਰਾਤ ਆਨੰਦ ਮੇਂ ਕਟਤੀ ਹੈ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਬੜਾ ਸੋਚ ਹੈ ਤੂ ਤੋਂ ਯਹਾਂ ਆਨੰਦ ਮਨਾਵੇਂ ਵਹਾਂ ਪਰ ਤੇਰੇ ਮਾਂ ਬਾਪ ਤੇਰੇ ਲੀਏ ਸਿਰ ਪੀਟਤੇ ਹੈ ਯੇਹ ਕੌਨਸਾ ਨਯਾਇ ਹੈ ਵੁਹ ਬੋਲਾ ਕਿ ਮੁਝ ਬਿਵਸ ਕਾ ਕਿਆ
