(੩੪੨)
ਉਸ ਸੇ ਕਹੁ ਕਿ ਵੁਹ ਅੰਧਕਾਰ ਹੈ ਜੋ ਕੋਈ ਉਸਕੋ ਨਹੀਂ ਜਾਨਤਾ ਨਾ ਉਸਕਾ ਪਤਾ ਮਿਲਤਾ ਹੈ ਯਿਹ ਸੁਨ ਹਾਤਮ ਬੋਲਾ ਕਿ ਇਸ ਸੇ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਰੱਖਯਾ ਕਰੇ ਮੈਂ ਝੂਠ ਕੈਸੇ ਬੋਲੂੰ ਔਰ ਝੂਠ ਬਨਾਊਂ ਐਸਾ ਨਾ ਚਾਹੀਏ ਬਹੁਤ ਦਿਨੋਂ ਮੇਂ ਉਸਕੀ ਚਾਹ ਸੇ ਮੁਨੀਰਸਾਮੀ ਕੇ ਪ੍ਰਾਣ ਹੋਠੋਂ ਪਰ ਆ ਰਹੇ ਹੈਂ ਕੇਵਲ ਮਿਲਾਪ ਕੀ ਆਸ ਪਰ ਸ੍ਵਾਸ ਚਲਤੇ ਹੈਂ ਔਰ ਮੈਂ ਐਸੇ ਸਮਯ ਮੇਂ ਝੂਠੀ ਬਾਤੇਂ ਬਨਾਊਂ ਔਰ ਉਸ ਕਾਮ ਕੋ ਛੋਡ ਦੂੰ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕੋ ਕਿਆ ਉੱਤਕ ਦੇਵਾਂਗਾ ਕਿਉਂਕਿ ਜੋ ਕੋਈ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਹੇਤ ਸਨੱਧ ਹੋਤਾ ਹੈ ਵੁਹ ਝੂਠ ਨਹੀਂ ਬੋਲਤਾ ਜਿਨੋਂ ਨੇ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕੇ ਮਾਰਗ ਮੈਂ ਅਪਨਾ ਘਰਬਾਰ ਛੋਡਾ ਹੈ ਉਨਕਾ ਮਨੋਰਥ ਨਿਰ ਸੰਦੇਹ ਸਿੱਧ ਹੂਆ ਹੈ ਉਸ ਬਿਰਧ ਮਾਨੁੱਖ ਨੇ ਫਿਰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਹਾਤਮ ਅਪਨੀ ਤਰੁਣਾਈ ਪਰ ਦਯਾ ਕਰ ਉਸਕੀ ਓਰ ਨਾ ਜਾਹ ਵਹਾਂ ਕਾ ਜਾਨਾ ਜਗਤ ਸੇ ਜਾਨਾ ਹੈ ਜੋ ਮੇਰਾ ਕਹਿਨਾ ਮਾਨੇਗਾ ਨਹੀਂ ਤੇ ਪਛੁਤਾਏਂਗਾ ਜੈਸੇ ਮੇਂਡਕ ਨੇ ਅਪਨੀ ਜ਼ਾਤ ਵਾਲੋਂ ਕਾ ਕਹਿਨਾ ਨਾ ਮਾਨਾ ਪਰ ਪੀਛੇ ਪਛਤਾਯਾ ਥਾ ਹਾਤਮ ਨੇ ਪੂਛਾ ਕਿ ਵੁਹ ਬ੍ਰਿਤਾਂਤ ਕੈਸਾ ਹੈ ਵੁਹ ਬੋਲਾ ਕਿ ਸ਼ਾਮ ਕੇ ਦੇਸ਼ ਮੇਂ ਏਕ ਨਦੀ ਥੀ ਉਸਮੇਂ ਬਹੁਤਸੇ ਮੇਂਡਕ ਰਹਿਤੇ ਥੇ ਏਕ ਦਿਨ ਏਕ ਮੇਂਡਕ ਨੇ ਅਪਨੀ ਜ਼ਾਤਿ ਵਾਲੋਂ ਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਜੀ ਚਾਹਤਾ ਹੈ ਕਿ ਯਹਾਂ ਸੇ ਔਰ ਕਿਸੀ ਦੂਸਰੀ ਨਦੀ ਮੇਂ ਜਾ ਰਹੇਂ ਕਿਉਂਕਿ ਉਸਮੇਂ ਬਹੁਤ ਸੇ ਲਾਭ ਹੈਂ ਦਰਿੱਦਰੀ ਧਨਵਾਨ ਹੋਤੇ ਹੈਂ ਪਰੰਤੂ ਕਿਸੀ ਕੋ ਘਰ ਮੇਂ ਬੈਠਨੇ ਕਰਕੇ ਧਨ ਨਹੀਂ ਮਿਲਤਾ ਹਾਥ ਪੈਰ ਹਿਲਾਏ ਬਿਨਾਂ
