(੩੬)
ਪਰਿਸ਼੍ਰਮ ਕੀ ਫੈਂਟ ਬਾਂਧਤਾ ਹੂੰ ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦਾ ਬੋਲਾ ਕਿ ਮੇਰੇ ਕਾਮ ਕਾ ਆਦਿ ਅੰਤ ਨਹੀਂ ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਚਾਹਤਾ ਕਿ ਤੂੰ ਆਪਨਾ ਸੁਖਚੈਨ ਛੋਡੇਂ ਔਰ ਦੁਖ ਮੇਂ ਪੜ੍ਹੇਂ ਹਾਤਮ ਬੋਲਾ ਯੱਦਪਿ ਤੂੰ ਨਹੀਂ ਚਾਹਤਾ ਤੋਂ ਨਾ ਚਾਹ ਪਰੰਤੂ ਮੈਂ ਅਪਨੀ ਬਾਤ ਕੋ ਅਪਨੇ ਵਸਭਰ ਨਿਬਾਹੁੰਗਾ ਜੋ ਜੀਤਾ ਰਹਾ ਤੋ ਤੁਝੇ ਤੇਰੀ ਪਿਆਰੀ ਸੇ ਮਿਲਾਦੂੰਗਾ ਨਿਦਾਨ ਅਪਨੇ ਕਾਮ ਕਾਜੀਓਂ ਕੋ ਇਕੱਠਾ ਕਰਕੇ ਕਹਾ ਕਿ ਜੈਸੇ ਵਿਦੇਸੀਓਂ ਕੀ ਜਗਾ ਔਰ ਭੂਖੋਂ ਕੋ ਖਾਨਾ ਨੰਗੋਂ ਕੋ ਬਸਤ੍ਰ ਕੰਗਾਲੋਂ ਕੋ ਰੁਪਯਾ ਮੇਰੇ ਸਾਮਨੇ ਮਿਲਤਾ ਹੈ ਵੈਸੇ ਹੀ ਮੇਰੇ ਆਨੇ ਤਕ ਮਿਲਤਾ ਜਾਏ ਯਿਹ ਕੋਈ ਨਾ ਕਹੇ ਕਿ ਹਾਤਮ ਇਸ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇਂ ਨਹੀਂ ਅਬ ਕੌਨ ਕਿਸੀ ਕੋ ਦੇ ਤੁਮਨੇ ਇਸ ਕਾਮ ਸੇ ਸਿਥਲਤਾ ਨਾ ਕਰਨਾ ਅੱਛੇ ਪ੍ਰਕਾਰ ਕੀਏ ਜਾਨਾ ਇਸ ਭਾਂਤ ਉਨਕੋ ਸਮਝਾ ਬੁਝਾ ਦੀਆ ਔਰ ਆਪ ਮੁਨੀਰਸਾਮੀ ਕੇ ਸਾਥ ਸ਼ਾਹਬਾਦ ਕਾ ਰਸਤਾਲੀਆ ਕਿਤਨੇ ਦਿਨੋਂ ਕੇ ਬਾਦ ਵਹਾਂ ਜਾ ਪਹੁੰਚੇ ਹੁਸਨਬਾਨੋ ਕੇ ਲੋਗ ਜੋ ਬਿਦੇਸੀਓਂ ਕੇ ਆਦਰ ਸਨਮਾਨ ਕੇ ਲੀਏ ਨੀਅਤ ਆਗੇ ਬਢਕਰ ਉਨਕੋ ਬਿਦੇਸੀਓ ਕੇ ਸਥਾਨ ਮੇਂ ਲੇਗਏ ਔਰ ਭਾਂਤ ਭਾਂਤ ਕੇ ਖਾਨੇ ਔਰ ਰੁਪੱਯੇ ਅਸ਼ਰਫੀ ਬਹੁਤ ਸੇ ਆਗੇ ਧਰੇ ਔਰ ਹਾਥ ਜੋੜ ਬਿਨਤੀ ਕਰ ਕਹਿਨੇ ਲਗੇ ਕਿ ਆਪ ਬਿਨ ਸੰਕੋਚ ਖਾਨਾ ਖਾਈਏ ਔਰ ਅਰਨ ਸ੍ਵੈਤ ਦ੍ਰਬਯ ਜਿਤਨੀ ਚਾਹੀਏ ਨਿਰਸੰਦੇਹ ਲੀਜੀਏ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਰੋਟੀ ਕਪੜੇ ਧਨ ਰਤਨ ਸੰਪਦ ਕਾ ਦੁਖੀ ਹੋਕਰ ਨਹੀਂ ਆਯਾ ਈਸ਼ਰ ਨੇ ਮੁਝਕੋ ਭੀ ਸਭ ਕੁਛ ਦੀਆ ਹੈ ਔਰ ਦੇਸ਼ੋਂ ਕਾ ਰਾਜਾ ਕੀਆ ਹੈ
