(੩੭੭)
ਸੂਝਨੇ ਸੇ ਰਹਿ ਗਿਆ ਔਰ ਅਜੇਹਾ ਸੰਨਾਟਾ ਔਰ ਭਯੰਕਰ ਬੀਤਾ ਕਿ ਹਾਤਮ ਬੇਸੁਧ ਹੋ ਗਿਆ ਔਰ ਗਿਰ ਪੜਾ ਔਰ ਯਿਹ ਸੰਦੇਹ ਹੂਆ ਕਿ ਮੈਂ ਭੀ ਪੱਥਰ ਕਾ ਹੋ ਗਿਆ ਏਕ ਘੜੀ ਕੇ ਪੀਛੇ ਆਂਧੀ ਮਿਟ ਗਈ ਬਾਦਲ ਜਾਤਾ ਰਹਾ ਔਰ ਸੰਨਾਟਾ ਬੰਦ ਹੋ ਗਿਆ ਸੂਰਜ ਨਿਕਲ ਆਯਾ ਹਾਤਮ ਨੇ ਜੋ ਆਂਖੇ ਖੋਲੀਂ ਤੋ ਅਪਨੇ ਆਪ ਕੋ ਪੱਥਰੋਂ ਕੇ ਮਨੁਖੋਂ ਮੇਂ ਪੜੇ ਦੇਖਾ ਜਬ ਚੰਗੀ ਤਰਹ ਸੁਧ ਮੇਂ ਹੂਆ ਤੋ ਕਿਆ ਦੇਖਾ ਕਿ ਨਾ ਵੁਹ ਹਮਾਮ ਹੈ ਨਾ ਵੁਹ ਬਾਗ ਹੈ ਨਾ ਵੁਹ ਪਿੰਜਰਾ ਨਾ ਵੁਹ ਤੋਤਾ ਪਰੰਤੂ ਹੀਰਾ ਧਰਤੀ ਪਰ ਪੜਾ ਦੇਖਾ ਤਾਰੇ ਕੇ ਸਮਾਨ ਦੇਖ ਚਮਕ ਰਿਹਾ ਹੈ ਹਾਤਮ ਉਠ ਖੜਾ ਹੂਆ ਔਰ ਦੌੜ ਕੇ ਉਠਾ ਲੀਆ ਔਰ ਈਸ਼੍ਵਰ ਕਾ ਧੰਨਯਵਾਦ ਕੀਆ ਔਰ ਵੁਹ ਪੱਥਰ ਕੇ ਜਿਤਨੇ ਆਦਮੀ ਥੇ ਸਭ ਮਾਨੁੱਖਯ ਹੋ ਗਏ ਹਾਤਮ ਕੋ ਦੇਖ ਕਰ ਕਹਿਨੇ ਲਗੇ ਕਿ ਐ ਜਵਾਨ ਤੂ ਇਸ ਜਗਹ ਕਿਉਂ ਬਚ ਰਹਾ ਵਹੁ ਬਾਗ ਕਿਧਰ ਗਿਆ ਔਰ ਹਮਾਮ ਕੋ ਕਿਆ ਹੂਆ ਤਬ ਉਸਨੇ ਹਾਲ ਕਹਾ ਵੁਹ ਦੌੜਕਰ ਪਾਉਂ ਪਰ ਗਿਰ ਪੜੇ ਔਰ ਕਹਿਨੇ ਲਗੇ ਕਿ ਹਮ ਆਜ ਸੇ ਜੀਤੇ ਜੀ ਤੁਮਾਰੇ ਨੌਕਰ ਹੋ ਚੁਕੇ ਇਸ ਬਾਤ ਕੋ ਸੁਨ ਕਰ ਹਾਤਮ ਨੇ ਬਿਨਤੀ ਕੀ ਔਰ ਬਹੁਤਸੀ ਤਸੱਲੀ ਔਰ ਖਾਤਰ ਬਖ਼ਸੀ ਔਰ ਅਪਨੇ ਸਾਥ ਲੇਕਰ ਸ਼ਹਿਰ ਫ਼ਤਾ ਕੋ ਰਵਾਨਾ ਹੂਆ ਪਰ ਇਹ ਨਾ ਜਾਨਤਾ ਥਾ ਕਿ ਸ਼ਹਿਰ ਫ਼ਤਾ ਕਿਧਰ ਹੈ ਮੈਂ ਕਿਧਰ ਕੋ ਜਾਤਾ ਹੂੰ ਥੋੜੀ ਦੂਰ ਚਲਾ ਥਾ ਕਿ ਵਹੀ ਦੁਰਾਹ ਦੇਖ ਪੜਾ ਕਿ ਜਿਸ ਰਸਤੇ ਸੇ ਗਿਆ ਥਾ ਜੋ ਉਸ ਸੇ ਬਾਹਰ
