(੩੮੨)
ਦੇਰ ਮੇਂ ਅੱਛੇ ਸੁਚੇਤ ਹੋਕਰ ਈਸ਼੍ਵਰ ਕਾ ਧੰਨਯਬਾਦ ਕੀਆ ਔਰ ਹਾਤਮ ਕੇ ਸਾਹਿਸ ਪਰ ਭੀ ਧੰਨਯਵਾਦ ਕੀਆ ਉਸਕੇ ਪੀਛੇ ਜੋ ਰੀਤੇਂ ਬਾਕੀ ਰਹੀ ਥੀਂ ਹੰਸਕਰ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਕੇ ਸਾਥ ਕੀਂ ਔਰ ਦੁਲਹਨ ਕੋ ਗੋਦ ਮੇਂ ਲੈਕੇ ਚੰਡੋਲ ਮੇਂ ਸਵਾਰ ਕਰਵਾ ਕੇ ਬਡੀ ਧੂਮ ਧਾਮ ਸੇ ਅਪਨੇ ਘਰ ਦਾਖ਼ਲ ਹੂਆ ਚਾਰ ਦਿਨ ਤਕ ਮਹਿਲ ਸੇ ਬਾਹਰ ਪਾਉਂ ਨ ਦੀਆ ਪਾਂਚਵੇਂ ਦਿਨ ਮਹਿਲ ਸੇ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲ ਕੇ ਹਾਤਮ ਕੇ ਪੈਰੋਂ ਪਰ ਗਿਰ ਪੜਾ ਹਾਤਮ ਨੇ ਮੁਬਾਰਕ ਦੀ ਔਰ ਬਿਦਾ ਹੋਨਾ ਚਾਹਾ ਮੁਨੀਰਸਾਮੀ ਨੇ ਦੋ ਚਾਰ ਦਿਨ ਅਧੀਨਤਾਈ ਸੇ ਬਿਨਤੀ ਕਰਕੇ ਹਾਤਮ ਕੋ ਅਪਨੇ ਘਰ ਮੇਂ ਹੋਰ ਰੱਖਾ ਔਰ ਬਹੁਤਸਾ ਆਦਰ ਸਨਮਾਨ ਕੀਆ ਹਾਤਮ ਨੇ ਹੰਸਕਰ ਕਹਾ ਕਿ ਭਾਈ ਮੁਝਕੋ ਬਿਦਾ ਕਰੋ ਤਬ ਮੁਨੀਰਸਾਮੀ ਨੇ ਉਸੀ ਸਮਯ ਬਡੀ ਅਧੀਨਤਾ ਸੇ ਬਿਦਾ ਕੀਆ ਔਰ ਹਾਤਮ ਬਡੇ ਹਰਖ ਪੂਰਬਕ ਯਮਨ ਕੀ ਓਰ ਰਵਾਨਾ ਹੂਆ ਥੋੜੇ ਦਿਨੋਂ ਮੇਂ ਸ਼ਹਿਰ ਕੇ ਸਮੀਪ ਜਾ ਪਹੁੰਚਾ ਔਰ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਕੋ ਹਾਤਮ ਕੇ ਆਨੇ ਕੀ ਖ਼ਬਰ ਹੂਈ ਵਜੀਰ ਕੋ ਲੇਨੇ ਕੇ ਲੀਏ ਭੇਜਾ ਵੁਹ ਪਾਦਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਕੋ ਬਡੀ ਪ੍ਰਤਿਸਟਾ ਪੂਰਬਕ ਪਾਦਸਾਹ ਕੇ ਪਾਸ ਲੇ ਗਿਆ ਉਸਨੇ ਦੌੜ ਕਰ ਛਾਤੀ ਸੇ ਲਗਾਯਾ ਯਿਹ ਪਾਂਵ ਪਰ ਗਿਰ ਪੜਾ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਨੇ ਸਿਰ ਉਠਾ ਛਾਤੀ ਸੇ ਲਗਾ ਮਹਿਲ ਮੇਂ ਲੇ ਗਿਆ ਉਸਨੇ ਅਪਨੀ ਮਾਤਾ ਕੋ ਜਾ ਕੇ ਪ੍ਰਣਾਂਮ ਕੀਆ ਉਸਨੇ ਭੀ ਸਿਰ ਸੇ ਪੈਰੋਂ ਤਕ ਬਲਾਏਂ ਲੀਂ ਔਰ ਚਿਤ ਕੋ ਠੰਢਾ ਕੀਆ ਮਹਿਲ ਮੇਂ ਮੁਬਾਰਕਬਾਦ ਕੀ ਧੂਮ ਮਚੀ ਸਹਿਰ ਮੈਂ ਘਰ ਘਰ
