(੬੦)
ਮੇਰਾ ਹਾਥ ਆਪ ਸੇ ਪਕੜਤੀ ਹੈ ਔਰ ਮੈਂ ਇਸ ਅੰਧੇਰੇ ਸੇ ਬਾਹਰ ਜਾਤਾ ਹੂੰ ਯਾ ਨਹੀਂ ਵੁਹ ਇਸੀ ਅਭਿਲਾਖਾ ਮੇਂ ਤੀਨ ਦਿਨ ਔਰ ਤੀਨ ਰਾਤੀ ਉਸੀ ਜੜਾਊ ਤਖ਼ਤ ਪਰ ਬੈਠਾ ਰਹਾ ਜਬ ਰਾਤ ਹੁਈ ਥੀ ਤਬ ਆਪ ਹੀ ਆਪ ਏਕ ਏਕ ਮਕਾਨ ਮੇਂ ਕਪੂਰ ਕੀ ਬੱਤੀਆਂ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਿਤ ਹੋ ਜਾਤੀਂ ਔਰ ਏਕ ਓਰ ਸੇ ਗਾਨੇ ਬਜਾਨੇ ਕਾ ਸ਼ਬਦ ਚਲਾ ਆਤਾ ਥਾ ਔਰ ਜੋ ਵੇ ਦੀਵਾਰ ਕੀ ਤਸਵੀਰੇਂ ਥੀਂ ਤੋ ਸਦੇਹ ਹੋਕੇ ਨਾਚਤੀ ਥੀਂ ਔਰ ਵੁਹ ਸੁੰਦਰੀ ਤਖ਼ਤ ਕੇ ਨੀਚੇ ਖੜੀ ਥੀ ਔਰ ਭਾਂਤ ਭਾਂਤ ਕੇ ਮੇਵੇ ਹਾਤਮ ਕੇ ਆਗੇ ਧਰੇ ਥੇ ਵੁਹ ਕਿਤਨਾ ਹੀ ਖਾਤਾ ਪਰ ਪੇਟ ਨਾ ਭਰਤਾ ਬਡੇ ਅਚੰਭੇ ਮੇਂ ਹੋਕਰ ਕਹਿਤਾ ਕਿ ਹੇ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਮੈਂ ਇਤਨਾ ਖਾਤਾ ਹੈ ਪਰ ਤ੍ਰਿਪਤ ਨਹੀਂ ਹੋਤਾ ਯਿਹ ਕਿਆ ਕਾਰਣ ਹੈ ਨਿਦਾਨ ਐਸੇ ਹੀ ਤੀਨ ਦਿਨ ਬੀਤ ਗਏ ਚੌਥੇ ਦਿਨ ਉਸਕੇ ਜੀਅ ਮੇਂ ਆਯਾ ਕਿ ਜੋ ਮੈਂ ਜਨਮ ਭਰ ਯਹਾਂ ਰਹੂੰਗਾ ਤੋ ਇਸ ਮੇਵੇ ਸੇ ਤਿ੍ਪਤ ਨਹੀਂ ਹੂੰਗਾ ਔਰ ਨਾ ਯਹਾਂ ਸੇ ਨਿਕਲੂੰਗਾ ਔਰ ਮੁਨੀਰਸਾਮੀ ਕੋ ਜੋ ਭਰੋਸਾ ਦੇਕਰ ਆਯਾ ਹੂੰ ਜੋ ਉਸਕੋ ਕੁਛ ਹੋ ਜਾਏਗਾ ਤੋਂ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕੋ ਕਿਆ ਉੱਤਰ ਦੂੰਗਾ ਯਿਹ ਜੀ ਮੇਂ ਸੋਚਾ ਜਯੋਂ ਹੀ ਉਸ ਸੁਕਮਾਰੀ ਕਾ ਹਾਥ ਪਕੜਾ ਤਯੋਂ ਹੀ ਏਕ ਹੋਰ ਚੰਦ੍ਮੁਖੀ ਉਸ ਤਖ਼ਤ ਕੇ ਨੀਚੇ ਸੇ ਨਿਕਲੀ ਉਸਨੇ ਹਾਤਮ ਕੋ ਏਕ ਐਸੀ ਲਾਤ ਮਾਰੀ ਕਿ ਕਹੀਂ ਕਾ ਕਹੀਂ ਜਾ ਪੜਾ ਔਰ ਵਹਾਂ ਸਿਰ ਉਠਾ ਕਰਕੇ ਜੋ ਦੇਖਾ ਤੋ ਨੂੰ ਵੁਹ ਸੁਕੁਮਾਰੀ ਹੈ ਨ ਵੁਹ ਤਖ਼ਤ ਔਰ ਨਾ ਵੁਹ ਬਾਗ਼ ਦਿਖਾਈ ਦੀਆ ਏਕ ਬਹੁਤ ਬਡਾ ਸੁੰਨਸਾਨ ਜੰਗਲ ਦੇਖਾ ਕਿ ਜਿਸਕਾ ਓਰ ਨ
