(੭੩)
ਔਰ ਮੇਰੀ ਜ਼ਾਤਿ ਸੇ ਕੋਈ ਔਖਧਿ ਨ ਕਰ ਸਕਾ ਜੋ ਤੇਰੇ ਹਾਥ ਸੇ ਆਰਾਮ ਹੋ ਤੋ ਮੈਂ ਭੀ ਜਨਮ ਭਰ ਤੇਰਾ ਗੁਣ ਮਾਨੂੰਗਾ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਜਿਸ ਸਮਯ ਤੁਮ ਭੋਜਨ ਕਰਤੇ ਹੋ ਉਸ ਸਮਯ ਤੁਮਾਰੇ ਪਾਸ ਕਿਤਨੇ ਸਰਦਾਰ ਇਕੱਤ੍ਰ ਹੋਤੇ ਹੈਂ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਜਿਤਨੇ ਛੋਟੇ ਬਡੇ ਹੈਂ ਸਭ ਵਹਾਂ ਇਕੱਤ੍ਰ ਹੋਤੇ ਹੈਂ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਆਜ ਮੈਂ ਭੀ ਵਹਾਂ ਬੈਠਾ ਰਹੂੰ ਵੁਹ ਬੋਲਾ ਕਿ ਬਹੁਤ ਅਛਾ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਭਾਂਤ ਭਾਂਤ ਕੇ ਬਿੰਜਨ ਉਸਕੇ ਸਾਹਮਣੇ ਰੱਖੇ ਗਏ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਉਸਪਰ ਹਾਥ ਡਾਲ ਕਰਕੇ ਕੁਛ ਭੋਜਨ ਕਰੇ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮਹਾਰਾਜ ਕੁਛ ਥੋੜੀ ਦੇਰ ਠਹਿਰ ਜਾਈਏ ਵੁਹ ਰੁਕ ਗਿਯਾ ਤਬ ਹਾਤਮ ਨੇ ਏਕ ਬਾਸਨ ਪਰ ਸੇ ਢੱਕਣ ਉਠਾਯਾ ਔਰ ਸਭ ਕੋ ਦਿਖਾਕਰ ਬੰਦ ਕਰ ਲੀਆ ਏਕ ਖਿਣ ਮੇਂ ਕਹਾ ਕਿ ਉਸੇ ਖੋਲ੍ਹ ਕਰ ਦੇਖੋ ਜਬ ਉਨੋਂ ਨੇ ਖੋਲਕਰ ਦੇਖਾ ਤੋ ਵੁਹ ਬਾਸਨ ਕੀੜੋਂ ਸੇ ਭਰਾ ਥਾ ਤਬ ਰਾਜਾਯਿਹ ਚਰਿੱਤ੍ ਦੇਖਕਰ ਅਚੰਭੇ ਮੇਂ ਹੋਕਰ ਕਹਿਣ ਲਗਾ ਕਿ ਯਿਹ ਕਿਆ ਕਾਰਣ ਹੈ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਜਿਹ ਦੇਵੋਂ ਕੀ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਕਾ ਕਾਰਣ ਹੈ ਆਪ ਇਕੇਲੇ ਅਸਥਾਨ ਮੇਂ ਭੋਜਨ ਕੀਆ ਕਰੇ ਜਿਸਮੇਂ ਯਿਹ ਨਾ ਦੇਖੇ ਉਸਨੇ ਵੈਸਾ ਹੀ ਕੀਆ ਉਸ ਦਿਨ ਪੇਟ ਮੇਂ ਪੀੜ ਨਾ ਹੂਈ ਤੀਨ ਦਿਨ ਮੇਂ ਸਭ ਭਾਂਤ ਸੇ ਅੱਛਾ ਹੋਗਿਆ ਤਬ ਹਾਤਮ ਸੇ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਮੁਝਸੇ ਕਿਆ ਚਾਹਤਾ ਹੈਂ ਮਾਂਗਲੇ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮਨੁੱਖ ਹੀ ਮੇਰੇ ਭਾਈ ਤੇਰੇ ਯਹਾਂ ਕੈਦ ਹੈਂ ਉਨਕੋ ਛੋਡ ਦੇਹ ਤੋ ਬਡੀ ਕ੍ਰਿਪਾ ਕਰੇ ਇਸ ਬਾਤ ਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਰਾਜਾ
