(੮੨)
ਤੂ ਉਸੀ ਸੇ ਪੂਛ ਹਾਤਮ ਵਹਾਂ ਸੇ ਉਠਕਰ ਉਸਕੇ ਪਾਸ ਗਿਆ ਔਰ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਤੂਨੇ ਐਸਾ ਕਿਆ ਪਾਪ ਕੀਆ ਜੋ ਇਸ ਦੁਖ ਮੇਂ ਪੜਾ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕੇ ਲੀਏ ਕੁਛ ਕਹੁ ਵੁਹ ਇਸ ਬਾਤ ਕੋ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਆਂਖੋਂ ਮੇਂ ਆਂਸੂ ਭਰਕੇ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਮੈਂ ਉਨ ਹੀ ਲੋਗੋਂ ਕਾ ਸਰਦਾਰ ਹੂੰ ਮੇਰਾ ਨਾਮ ਯੂਸਫ਼ ਸੌਦਾਗਰ ਹੈ ਔਰ ਸੁਦਾਗਰੀ ਕੇ ਲੀਏ ਸ਼ਹਿਰ ਖ਼ਵਾਰਜ ਕੋ ਜਾਤਾ ਥਾ ਔਰ ਕ੍ਰਿਪਣ ਭੀ ਐਸਾ ਥਾ ਕਿ ਕਬੀ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਹੇਤ ਕੋਡੀ ਪੈਸਾ ਦਾਨਾ ਪਾਣੀ ਕਪੜਾ ਲੱਤਾ ਨਾ ਆਪ ਦੀਆ ਨਾ ਕਿਸੀ ਕੋ ਦੇਨੇ ਦੀਆ ਕੋਈ ਨੌਕਰ ਚਾਕਰ ਮੇਰੀ ਚੋਰੀ ਸੇ ਕਿਸੀ ਕੋ ਦੇਤਾ ਔਰ ਮੈਂ ਜਾਨਜਾਤਾ ਉਸੇ ਮੈਂ ਰੋਕਤਾ ਕਿ ਅਪਨਾ ਧਨ ਕਿਉਂ ਖੋਤਾ ਹੈ ਬਹੁਤਾ ਗ਼ੁਲਾਮੋਂ ਕੋ ਪੁੰਨਯ ਕਰਨੇ ਪਰ ਮਾਰਤਾ ਵੇ ਕਹਿਤੇ ਕਿ ਹਮ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕੇ ਹੇਤ ਦੇਤੇ ਹੈਂ ਕਿ ਯਿਹ ਪਰਲੋਕ ਮੇਂ ਹਮਾਰੇ ਕਾਮ ਆਏਗਾ ਮੈਂ ਉਨ ਪਰ ਹਸਤਾ ਜਬ ਵੇ ਸਿਖਾਤੇ ਤਬ ਮੈਂ ਨ ਸੁਨਤਾ ਔਰ ਕੁਛ ਭੀ ਨਾ ਮਾਨਤਾ ਏਕ ਦਿਨ ਚੋਰ ਆ ਪੜੇ ਹਮ ਸਭੋਂ ਕੋ ਲੂਟ ਮਾਰਾ ਔਰ ਯਹੀਂ ਗਾਡ ਦੀਆ ਉਨੋਂ ਅਪਨੀ ਦਾਤਬਯ ਸੇ ਐਸੀ ਪਾਈ ਔਰ ਮੈਂ ਅਪਨੀ ਕ੍ਰਿਪਣਤਾ ਸੇ ਇਸ ਅਪਦਾ ਮੇਂ ਫਸਾ ਹੂੰ ਔਰ ਮੈਂ ਚੀਨ ਕੇ ਰਹਿਨੇ ਵਾਲਾ ਹੂੰ ਔਰ ਮੇਰੀ ਸੰਤਾਨ ਵੀ ਦੁਰਦਸ਼ਾ ਮੇਂ ਟੁਕੜੇ ਮਾਂਗਤੀ ਫਿਰਤੀ ਹੈ ਔਰ ਮੇਰੇ ਕੋਠੇ ਕੇ ਪਾਸ ਏਕ ਬ੍ਰਿਖ ਕੇ ਨੀਚੇ ਬਹੁਤ ਸਾ ਧਨ ਰਤਨ ਕਾ ਗੜ੍ਹਾ ਹੈ ਪਰ ਮੇਰਾ ਦੁਰਭਾਗਯ ਹੈ ਕਿ ਸਭ ਮੇਰੇ ਨੌਕਰ ਗੱਦੀਓਂ ਪਰ ਬੈਠੇ ਦੂਧ ਭਾਤ ਖਾਤੇ ਹੈਂ ਔਰ ਠੰਡਾ ਪਾਣੀ ਪੀਤੇ ਹੈਂ ਔਰ
