ਕਵੰਜਨ ਚੋਰੀ, ਗਲੀ ਪਕੜ ਚੜਾ ਦਾ ਵੱਡੇ ਆਈ ਮੌਤ ਮਰਨ ਪਰ ਜਹੇ, ਖਾਦਾ ਮਾਲ ਕਿਹਾਂ । ਇਕ ਰਿਜ਼ਕੇ ਕਾਰਨ ਨਨ ਰਤ, ਵੰਜਨ ਤੋੜ ਬੰਗਾਲੇ । ਹਿਕਨਾ ਘਰੀਂ ਕਇਬ ਹੋਵੇ, ਲੇਕਨ ਲੋਫ ਨਿਹਾਲ॥ ਇਕ ਉਠ ਰਾਤੀ ਵੰਦਨ ਚੋਰੀ, ਖਾਵਨ ਮਾਲ ਪਰਾਇਆ । ਉਹ ਆਪੋ ਅਪਨੇ ਭੈੜੇ ਕਾਰਨ, ਸੁਲੀ ਪਕੜ ਚੜਾਇਆ ॥ ਕਹੇ ਰਿਜ਼ਕ ਦੇ ਕਢੀਏ ਹਨ, 'ਕਵੀ ਜੀ ਨੇ ਸੱਚਾ ਫੋਟੋ ਖਿੱਚਿਆ ਹੈ: ਦਾ ਅਨੋਖਾ ਨਕਸ਼ਾ ' , ਅੱਗੇ ਚੱਲ ਕੇ ਰਚਨਾ ਦੀ ਉਤਪ ਸਦੇ ਹਨ, ਅਰ ਮਨੁੱਖ ਦੀ ਪੈਦਾਇਸ਼ ਦਾ ਹਾਲ ਦੱਸਦੇ ਨੇ ਅੱਵਲ ਨਜ਼ਰ ਖ ਕਰ ਬੰਦੇ, ਨਜ਼ਰ ਦਰੂਨੀ ਘੱ ਤੇ । ਕੁਦਰਤ ਦਾ ਰੱਬ ਕੋਟ ਬਨਾਇਆ, ਪਰ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਸੰਤੇ ॥ ਦਰਦ ਆਹੀਂ ਦਾ ਬਾਹਰ ਆਵੇ, ਮੇਲ ਕਸਾਵੱਤ ਸਾਰੀ । ਦਾਦੀ ਰਬ ਕਲਾ ਬਨਾਈ, ਕਰਕੇ ਹੈਂ ਮਤ ਸਾਰੀ। ਤਿਸ ਕੋਠੀਓ ਚਿੱਕੜ ਗਾਰਾ, ਇਟ ਤਨ ਕੀਤੇ ਵੱਟਾ । ਕਬਰੇ ਥਾਂਉ ਚਟਕੀ ਭਰਕ, ਮਲਕ ਲਿਆਵਨ ਘੱਟਾ : sਹੇ ਗੰਦੇ ਪਾਨੀ ਨਾਲ ਲਾਏ, ਬਿਕਮੇ ਵਿਚ ਟਿਕਾਏ । ਚਾਲੀ ਰੋਜ਼ੀ ਲੋਹ ਕਰਕੇ ਵਤ, ਚਾਲੀ ਮਾਸ ਬਨਾਏ । ਵਤ ਚਾਲੀ ਰੋਵੀਂ ਜੱਸਾ ਸਾਰਾ: ਚਾਲੀ ਰੁਪ ਪਵਾਇਆ | ਜਾਂ ਵਾਲ ਨਾ ਜੰਮ ਸਾਬਤ ਹੋਵੇ, ਨਾਵੇਂ ਮਾਹਿ ਜਮਾਇਆ ॥ ਫੋਰ ਰਬ ਦੇ ਹੋਨ ਦੀ ਯਕਤੀ, ਦਸਦੇ ਹਨ: ਭਾਂਡੇ ਲਾ ਕਾਰੀਗਰਾਂ ਰੱਖੇ ਚੱਕੀ ਉੱਤੇ ਸਾਰੇ । ( ਸ ਈ ਵੇਖ ਸੋਈ ਆਖੇ ਧਨ ਬਨਾਵਨ ਹਾਰ ॥ ਝ ਕਾਰੀਗਰ ਕਾਰ ਨਾ ਥੀਵੇ ਏ ਕੇ ਮਨ ਕਾ ਸਾਰਾ । ਸ ਕੋਲ ਕਲਾ ਬਨਾਈ ਆਵੇ ਮੇਲ ਤੇ ਦੀ ਜੇ ਮੱਤੇ ॥ -੧੨੧
