(੨੨੩)
ਕੇ ਸੁਨਤੋ ਹੀ ਵੁਹ ਅਪਨਾ ਸਿੰਗਾਰ ਕਰ ਬਨਠਨ ਆਨਵਾਨ ਸੇ ਜੜਾਊ ਤਖ਼ਤ ਪਰ ਆ ਬੈਠੀ ਔਰ ਉਦਾਸੀਨ ਕੀ ਭਾਂਤ ਬੋਲੀ ਕਿ ਅੱਛਾ ਬੁਲਾਓ ਏਕ ਸਹੇਲੀ ਦੌੜੀ ਔਰ ਹਾਤਮ ਕੋ ਬੁਲਾ ਲਾਈ ਉਸਕੀ ਆਂਖ ਜੋ ਮਲਿਕਾ ਪਰ ਪੜੀ ਤੋ ਮੁਰਛਿਤ ਹੋ ਗਿਆ ਔਰ ਮਲਿਕਾ ਵੀ ਭੋਚਿਕ ਸੀ ਰਹਿਗਈ ਏਕ ਖਿਨ ਮੇਂ ਤਖਤ ਕੋ ਸੰਭਾਲ ਤਖ਼ਤ ਪਰ ਸੇ ਉਠ ਗੁਲਾਬ ਕਾ ਸ਼ੀਸ਼ਾ ਹਾਥ ਮੇਂ ਲੇਕਰ ਹਾਤਮ ਕੇ ਪਾਸ ਆਕਰਕੇ ਉਸਕੇ ਮੁਖ ਪਰ ਗੁਲਾਬ ਛਿੜਕਾ ਜਬ ਹਮ ਕੋ ਚੇਤ ਹੂਆ ਤਬ ਉਸ ਅਪਣੀ ਪਯਾਰੀ ਸੁਕੁਮਾਰੀ ਪਰਮ ਸੁੰਦਰੀ ਕੋ ਸਰਾਹਨੇ ਲਗਾ ਔਰ ਉਸਕੋ ਗੁਲਾਬ ਛਿੜਕਤੇ ਦੇਖਾ ਆਨੰਦ ਮੇਂ ਮਗਨ ਹੋ ਗਿਆ ਨਿਦਾਨ ਪਾਦਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੀ ਤਖ਼ਤ ਪਰ ਆ ਬੈਠੀ ਔਰ ਹਾਤਮ ਕੋ ਜੜਾਉ ਤਖ਼ਤ ਪਰ ਬੈਠਾ ਕੇ ਅਪਣੇ ਆਪ ਕਾ ਹਾਲ ਪੁਛਨੇ ਲਗੀ ਹਾਤਮ ਨੇ ਸਭ ਹਾਲ ਕਹਿਕੇ ਸੁਨਾਯਾ ਔਰ ਕਹਾ ਕਿ ਮੈਨੇ ਤੇਰੇ ਲੀਏ ਇਤਨਾ ਦੁਖ ਸਹਾ ਅਬ ਉਚਿਤ ਹੈ ਕਿ ਮੇਰੇ ਸ਼੍ਰਮ ਨਿਬ੍ਰਿਤ ਕੀ ਔਖਧਿ ਦੇ ਅਰ ਮੇਰੀ ਅਪਦਾ ਕੋ ਅਪਨੀ ਕਿਰਪਾ ਔਰ ਪ੍ਰੀਤਿ ਮੇ ਨਿਬ੍ਰਿਤ ਕਰ ਔਰ ਨਿਰਾਸ ਕੀ ਆਸ ਪੂਰਣ ਕਰ ਇਸ ਬਾਤ ਕੋ ਸੁਨਕਰ ਉਸਨੇ ਸਿਰ ਝੁਕਾਲੀਆ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਹਮਜੋਲੀਓ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਬੀਬੀ ਹਾਤਮ ਭੀ ਯਮਨਕਾ ਜ਼ਾਹਜ਼ਾਦਾ ਹੈ ਤੁਮਾਰੇ ਭਾਗ ਚੰਗੇ ਥੇ ਜੋ ਯਿਹ ਅਪਣੇ ਆਪ ਹੀ ਇਸ ਜਗਹਆ ਪਹੁੰਚਾ ਹੈ ਤੁਮ ਜੋ ਇਸਕੇ ਸਾਥ ਬਿਵਾਹ ਕਰਲੇਗੀ ਤੋ ਸਭ ਭਾਂਤ ਸੇ ਤੁਮਾਰਾ ਯਸ ਔਰ ਭਲਾ ਹੈ ਔਰ ਅਪਣੇ ਬਾਪਕੇ ਮਰਣੇ ਕਾ
