ਦੇ ਸਿਰਾਂ 'ਚੋਂ ਮਨੁਖਾਂ ਦੇ ਲਹੂ ਵਿਚ ਨਹਾਉਣ ਦਾ ਭੂਤ ਕੱਢ ਸਕਦੀ ਹੈ।
ਲਗ ਪਗ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਇਕ ਵਿਸ਼ਾਲ ਕੋਠੀ ਵਿਚ ਗੁਜ਼ਾਰਨ ਪਿਛੋਂ, ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਇਸ ਤੰਗ ਜਿਹੇ ਮਕਾਨ ਵਿਚ ਰਹਿਣਾ ਉਸ ਨੂੰ ਕਠਨ ਪ੍ਰਤੀਤ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੁੰਦਾ। ਘਰ ਦੇ ਕੰਮ ਦਾ ਬਹੁਤਾ ਹਿਸਾ ਉਹ ਆਪ ਹੀ ਆਪਣੇ ਬਿਰਧ ਅੰਗਾਂ ਨਾਲ ਸਹਿਜੇ ਸਹਿਜੇ ਕਰਦੀ ਸੀ। ਉਸ ਦਾ ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਜਵਾਨ ਨੂੰਹ ਧੀ ਦਾ ਜੀਵਨ ਇਕ ਨਵੇਂ ਪੰਧ ਤੇ ਤੁਰ ਪਿਆ ਸੀ, ਜਿਸ ਦੇ ਨਿਸ਼ਾਨੇ ਤੇ ਅਪੜਨ ਦੇ ਚਾਅ ਦੀ ਖ਼ੁਮਾਰੀ ਉਸ ਨੂੰ ਦਿਨ ਰਾਤ ਚੜ੍ਹੀ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ।
ਉਸ ਨੂੰ ਇਕੋ ਹੀ ਅਫ਼ਸੋਸ ਸੀ-ਸਰਦਾਰ ਬਹਾਦਰ ਮਦਨ ਜੀਤ ਸਿੰਘ ਉਸ ਦੀ ਇਸ ਨਵੀਂ ਲਭੀ ਖੁਸ਼ੀ ਵਿਚ ਹਿਸਾ ਵੰਡਾਉਣ ਕਦੀ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆ ਸਕਦਾ। ਪਤੀ ਪਤਨੀ ਦੋਹਾਂ ਨੇ ਲੰਮੇ ਜੀਵਨ ਪੰਧ ਦਾ ਬਹੁਤਾ ਪੈਂਡਾ ਇਕੱਠਿਆਂ ਮੁਕਾਇਆ ਸੀ। ਅਤੇ ਸਰਦਾਰ ਬਹਾਦਰ ਦਾ ਉਸ ਦੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨਾਲ ਅਥਾਹ ਪਿਆਰ ਉਸ ਨੂੰ ਕਦੀ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਭੁਲ ਸਕਦਾ।
'ਮੇਰੇ ਬੇਟੇ ਯੋਧੇ ਹਨ'। ਸਰਦਾਰ ਬਹਾਦਰ ਮਨਜੀਤ ਸਿੰਘ ਆਪਣੇ ਸਬੰਧੀਆਂ ਨੂੰ ਦਸਿਆ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਅਤੇ ਜਦ ਉਹ ਪਿੰਡਾਂ ਵਿਚੋਂ ਰਕਰੂਟ ਭਰਤੀ ਕਰਾਉਣ ਜਾਂਦਾ ਤਾਂ ਕਿਸਾਨੀ ਨੂੰ ਦਸਦਾ, "ਸਿਖ ਕੌਮ ਹੈ ਹੀ ਬਹਾਦਰਾਂ ਦੀ। ਸਿਖ ਸਦਾ ਹਾਂ ਰਣ ਵਿਚ ਜੂਝਦੇ ਆਏ ਹਨ। ਰਣਭੂਮੀ ਅਤੇ ਯੁਧ ਸਿਖਾਂ ਦਾ ਜੀਵਨ ਦੇ ਅਨਿਖੜ ਪੜਾ ਅਤੇ ਕਰਤੱਵ ਹਨ। ਸਿਖਾਂ ਨੂੰ ਵਧ ਤੋਂ
ਯੋਧੇ
