(੨੩੨)
ਏਕ ਬੰਗਲੇ ਕੇ ਪਾਸ ਜਾ ਪਹਚਾ ਵਹਾਂ ਏਕ ਕੁੰਡ ਤਾਲਾਬ ਕੇ ਸਮਾਨ ਨਿਰਮਲ ਜਲ ਸੇ ਭਰਾ ਦੇਖ ਉਸਕੇ ਕਿਨਾਰੇ ਬੈਠ ਹਾਥ ਸੇ ਪਾਣੀ ਉਛਾਲਨੇ ਲਗਾ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਏਕ ਜ਼ੰਜੀਰ ਉਸਕੇ ਹਾਥ ਮੇਂ ਆ ਗਈ ਉਸਕੋ ਪਕੜ ਕੇ ਖੀਂਚਾ ਤੋ ਏਕ ਸੰਦੂਕ ਤਾਲਾ ਲਗਾ ਹੂਆ ਤਾਲੇ ਸਮੇਤ ਨਿਕਲਾ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਨੇ ਜੋ ਸੰਦੂਕ ਖੋਲਾ ਤੋ ਏਕ ਪਰਮ ਸੁੰਦਰ ਕੁਮਾਰੀ ਕਾਂਤਾ ਉਸ ਮੇਂ ਬੈਠੀ ਦੇਖ ਪਾਈ ਉਸਕੋ ਦੇਖ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਡਰ ਗਿਆ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿਉਂ ਡਰਤੇ ਹੋ ਮੇਂ ਭੀ ਮਨੁੱਖਯ ਹੂੰ ਯਿਹ ਕਹਿਕੇ ਸੰਦੂਕ ਸੇ ਸੁਰਾਹੀ ਨਿਕਾਲ ਪਿਆਲਾ ਗਜਕ ਲਾਕੇ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਕੇ ਸਾਹਮਣੇ ਰੱਖ ਭੋਗ ਬਿਲਾਸ ਕੀ ਅਪੇਖਯਾ ਕੀ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਨੇ ਜੀ ਮੇਂ ਕਹਾ ਕਿ ਸੁੰਦਰ ਇਸਤੀ ਔਰ ਸਬ ਆਨੰਦ ਕੀ ਬਸਤੁ ਭੀ ਹੈ ਇਸ ਛੋਡਨਾ ਨਾ ਚਾਹੀਏ ਯਿਹ ਬਿਚਾਰ ਮਦਯ ਪਾਨ ਔਰ ਉਸਸੇ ਭੋਗ ਕਰ ਉਠ ਖੜੇ ਹੂਏ ਔਰ ਅੰਗੁਰੀ ਸੇ ਏਕ ਅੰਗੂਠੀ ਉਤਾਰ ਕੇ ਉਸਕੋ ਦੀ ਕਿ ਮੇਰੀ ਨਿਸ਼ਾਨੀ ਅਪਨੇ ਪਾਸ ਰੱਖੇ ਜੋ ਕਬੀ ਫਿਰ ਮਿਲੇ ਤੋ ਮੁਝੇ ਭੂਲ ਨਾ ਜਾਏਂ ਵੁਹ ਖਿਲ ਖਿਲਾਕੇ ਹੀ ਪੜੀ ਔਰ ਅੰਗੂਠੀਓਂ ਕੀ ਏਕ ਥੈਲੀ ਨਿਕਾਲ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਕੋ ਦਿਖਾ ਕੇ ਕਹਿਨੇ ਲਗੀ ਕਿ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਸਭ ਗੁਪਤ ਪ੍ਰਗਟ ਸਾਖੀ ਹੈ ਸੱਚ ਤੋਂ ਯਿਹ ਹੈ ਕਿ ਮੇਰੇ ਪਤਿ ਨੇ ਰੱਖਯਾ ਕੇ ਲੀੲੇ ਮੁਝੇ ਜੰਗਲ ਮੇਂ ਇਸ ਭਾਗ ਕੇ ਭੀਤਰ ਸੰਦੂਕ ਮੇਂ ਬੰਦ ਕਰ ਇਸ ਕੁੰਡ ਮੇਂ ਲਟਕਾ ਦੀਆ ਔਰ ਆਪ ਸੌਦਾਗਰੋਂ ਕੇ ਸਾਲ ਸੌਦਾਗਰੀ ਕਰਤਾ ਫਿਰਤਾ ਹੈ ਔਰ ਮੇਰੇ ਖਾਨੇ ਪੀਨੇ ਕੀ ਭੀ ਸਭ
