ਪੂਰਨ ਭਗਤ/ਚੌਥੀ ਸਿਹਰਫੀ
ਚੌਥੀ ਸਿਹਰਫੀ
ਅਲਫ ਆਏ ਜੋਗੀ ਸਭੇ ਵੇਖਣ ਨੂੰ ਲੈਣ ਚਾਰ ਚੁਫੇਰਿਓਂ ਘਤ ਘੇਰਾ
ਰਾਣੀ ਸੁੰਦਰਾਂ ਮੁਖ਼ ਤੋਂ ਲਾਹ ਪੜਦਾ ਸਭਨਾ ਵਲ ਦੀਦਾਰ ਕਰੇ ਫ਼ਰਜ਼
ਗੋਰਖਨਾਥ ਤੇ ਪੂਰਨ ਹੀ ਰਹੇ ਸਾਬਤ ਹੋਰ ਡੋਲਿਆ ਆਣਕੇ ਸਭ ਡੇਰਾ
ਕਾਦਰਯਾਰ ਗੁਰੂ ਮੇਹਰਬਾਨ ਹੋਯਾ ਕਹਿੰਦਾ ਮੰਗ ਜੋ ਰਾਣੀਏ ਜੀ ਤੇਰਾ
ਬੇ-ਬਹੁਤ ਹੈ ਨਾਥ ਜੀ ਦਇਆ ਤੇਰੀ ਕਿਸੇ ਗਲਦੀ ਕੁਝ ਪ੍ਰਵਾਹ ਨਾਹੀਂ
ਹੀਰੇ ਲਾਲ ਤੇ ਜਵਾਹਰ ਤੇ ਸਵਰਨ ਚਾਂਦੀ ਸਭ ਮੇਂਉਂਦੇ ਮਾਲ ਮਤਾਹ ਨਾਹੀਂ
ਹੋਰ ਗੋਲੀਆਂ ਬਾਂਦੀਆਂ ਟਹਿਲਨਾ ਨੇ ਕਿਸੇ ਗੱਲਦੀ ਕੁਝ ਪ੍ਰਵਾਹ ਨਾਹੀਂ
ਕਾਦ੍ਰਯਾਰ ਦੀਦਾਰ ਨੂੰ ਮੈਂ ਆਈ ਹੋਰ ਨਾਥੁ ਜੀ ਵੰਤ ਵਲਾ ਨਾਹੀਂ
ਤੇ-ਤੁਠਾ ਹਾਂ ਰਾਣੀਏ ਮੰਗ ਮੇਥੋਂ ਦੂਜੀ ਵਾਰ ਕਹਿਆ ਅਜੇ ਹੈਈ ਵੇਲਾ
ਚਾਰਕੂੰਟ ਦੇ ਬਾਗ਼ ਬਹਾਰ ਮੇਵੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਫਲ ਖਾਂਈ ਰਖੀ ਯਾਦ ਵੇਲਾ
ਰਾਣੀ ਸੁੰਦਰਾਂ ਨੂੰ ਦਰਾਂ ਉਠਕੇ ਨਜਰ ਕੀਤੀ ਪੂਰਨ ਭਗਤੀ ਹੈ ਅਮ੍ਰਿਤ ਫਲ ਕੇਲਾ
ਕਾਦਰਯਾਰ ਜੇ ਤੁਠਾ ਹੈ ਬਖ਼ਸ਼ ਮੈਨੂੰ ਰਾਣੀ ਆਖਿਆ ਪੂਰਨ ਦੇਹ ਦੇਲਾ
ਸੇ-ਸਾਬਤੀ ਦੇ ਨਾਲ ਬਚਨ ਕੀਤਾ ਗੁਰੂ ਕਿਸਦਾ ਜੀਉਨਾ ਤੋੜਿਆ ਏ
ਪੂਰਨ ਅਗੇ ਹੈ ਹੁਣ ਤੁਰਿਆ ਕਹਿਆ ਗੁਰੂ ਦਾਂ ਮੂਲ ਨਾ ਮੋੜਿਆ ਏ
ਰਾਣੀ ਸੁੰਦਰਾਂ ਦਿਲੋਂ ਦਲੀਲ ਕਰਦੀ ਮੈਂ ਤਾਂ ਵਰ ਪਾਯਾ ਜੇਹਾ ਲੋੜਿਆ ਏ
ਕਾਦਰਯਾਰ ਮੀਆਂ ਪੂਰਨ ਭਗਤ ਦਾ ਜੀ ਹੁਣ ਗੁਰੂ ਸਾਥ ਵਿਛੋੜਿਆ ਏ
ਜੀਮ-ਜਦੋਂ ਆਈ ਸ਼ਹਿਰ ਆਪਣੇ ਕਹਿੰਦੀ ਅੱਜ ਚੜੀ ਖਤ ਤਾਜ਼ ਦੇ ਜੀ
ਖੁਸ਼ੀ ਨਾਲ ਨਾ ਮੇਉਂਦੀ ਵਿਚ-ਜਾਮੇ ਬੰਦ ਟੁਟ ਗਏ ਪਸਵਾਜ ਦੇ ਜੀ
ਅਜ ਵਨਜ ਵਿਹਾਜਿਆ ਮੈਂ ਜਿਹੜਾ ਐਸਾ ਹੋਰਨਾ ਕੋਈ ਵਿਹਾਜਦੇ ਜੀ
ਕਾਦਰਯਾਰ ਲੈ ਆਪਣੇ ਸ਼ਹਿਰ ਵੜਦਾ ਕੰਮ ਦੇਖ ਗਰੀਬ ਨਿਵਾਜਦੇ ਜੀ
ਹੇ-ਅਹਿਲਵਾਲ ਸਰੀਰ ਅੰਦਰ ਪੂਰਨ ਆਪਣਾ ਆਪ ਪਛਾਨਿਆਂ ਏ
ਜਿਸ ਗਲ ਥੀਂ ਸੰਗਦਾ ਰਿਹਾ ਮੈਂ ਹੁਣ ਦੇਖ ਰਾਣੀ ਕਹਿਆ ਰਾਨਿਆ ਏ
ਕਿਹਾ ਰਾਣੀਏਂ ਦਿਸ਼ਾ ਮੈਂ ਕਰ ਆਵਾਂ ਪੂਰਨ ਸਮਝਕੇ ਗੱਲ ਵਖਾਨਿਆ ਏ
ਕਾਦ੍ਰਯਾਰ ਖਲੋਕੇ ਸੁੰਦਰਾਂ ਨੂੰ ਪੂਰਨ ਆਖਿਆ ਵਾਂਗ ਨਿਮਾਨਿਆ ਏ
ਖੇ-ਖਬਰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਰਾਣੀ ਸੁੰਦਰਾਂ ਕੋ ਪੂਰਨ ਦੇ ਦਗਾ ਟੁਰ ਜਾਂਵਦਾ ਏ
ਰਾਣੀ ਜਾਣਦੀ ਮੇਰੇ ਹੁਸਨਾ ਮੁਠਾ ਜੇਹੜਾ ਇੰਝ ਅਰਜਾਂ ਫੁਰਮਾਂਵਦਾ ਏ
ਨਾਲ ਘੱਲ ਦੇਂਦੀ ਦੋਹਾਂ ਰੋਲੀਆਂ ਕੋ ਪੂਰਨ ਰਾਣੀਏਂ ਦਗਾ ਕਮਾ ਰਿਆ
ਕਾਦਰਯਾਰ ਜਾ ਪੂਰਨ ਬਾਹਰ ਆਯਾ ਟਿਲੇ ਸ਼ਹਿਰ ਦਾ ਰਾਹ ਪਛਾਂਉਦਾ ਏ
ਦਾਲ-ਦਸਿਆ ਆਕੇ ਗੋਲੀਆਂ ਨੇ ਪੂਰਨ ਰਾਣੀਏ ਦਗਾ ਕਮਾ ਗਿਆ
ਅਸੀਂ ਗੁਰੂ ਦੇ ਵਾਸਤੇ ਪਾ ਰਹੀਆਂ ਹੱਥੀਂ ਪੈ ਕੰਨੀ ਛੜਕਾ ਗਿਆ
ਰਾਣੀ ਸੁੰਦਰਾਂ ਸੁਣ ਬੇਤਾਬ ਹੋਈ ਸੱਸੀ ਵਾਂਗ ਪੁੰਨੂੰ ਤੜਫਾ ਗਿਆ
ਕਾਦਰਯਾਰ ਖਲੋਇਕੇ ਪੁਛ ਓਹ ਦਸੋ ਗੋਲੀਓ ਨੀ ਕੇਹੜੇ ਰਾਹ ਗਿਆ
ਜ਼ਾਲ-ਜ਼ਰਾਨਾ ਤਾਂ ਕਤਰਹੀਨ ਵਿਚਰਾਣੀ ਗਾਂਵਦੀ ਗਮਾਂ ਦੇ ਗੀਤ ਲੋਕੋ
ਮੈਂ ਭਲੀ ਹਾਂ ਤੁਸੀਂ ਨਾ ਹੋਰ ਕੋਈ ਲਾਇਓ ਜੋਗੀਆਂ ਨਾਲ ਨਾ ਪ੍ਰੀਤ ਲੋਕੇ
ਜੰਗਲ ਗਏ ਨਾ ਬਹੁੜਦੇ ਸੁੰਦਰਾਂ ਨੂੰ ਜੋਗੀ ਨਹੀਂ ਦੇ ਕਿਸੇ ਦੇ ਮੀਤ ਲੋਕੋ
ਕਾਦਰਯਾਰ ਪੁਛੇ ਜੇਹੜੇ ਦੁਖ ਮੇਰਾ ਓਸੇ ਵਕਤ ਹੋਯਾ ਪਥਰ ਚੀਤ ਲੋਕੇ
ਰੇ-ਰੰਗ ਮਹੱਲ ਤੇ ਚੜ੍ਹ ਰਾਣੀ ਰੋ ਰੋ ਆਖਦੀ ਪੂਰਨਾ ਲੁਟ ਗਿਓਂ
ਬਾਗ ਸ਼ੋਕ ਦੇ ਪਕ ਤਿਆਰ ਹੋਏ ਨੇਹੁੰ ਲਾਇਕੇ ਪੂਰਨਾ ਪੁਟ ਗਿਓਂ
ਘੜੀ ਬੈਠਨਾ ਕੀਤੀਆਂ ਰਜ ਰੱਲਾਂ ਝੂਠੀ ਪ੍ਰੀਤ ਲਗਾਕੇ ਰੁਠ ਗਿਓਂ
ਕਾਦਰਯਾਰ ਮੀਆਂਸੱਸੀ ਵਾਂਗ ਤੈਂ ਨੂੰ ਥਲਾਂ ਵਿਚ ਕੁਰਲਾਂਦੀ ਨੂੰ ਸੁਟ ਗਿਓਂ
ਜੇ-ਜੋਰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਢੋਲਾ ਨਾਲ ਤੇਰੇ ਕਰ ਦੋਸਤ ਪੁਕਾਰਦੀ ਵਲ ਜੋਈ
ਪੂਰਨ ਨਜ਼ਰਨਾ ਆਉਂਦਾ ਸੁੰਦਰਾਂ ਨੂੰ ਰਾਣੀ ਰੰਗ ਮਹੱਲ ਡਿਗ ਮੋਈ
ਪਿਟਣ ਗੋਲੀਆ ਬਾਦੀਆਂ ਨੇ ਸ਼ਹਿਰ ਸੋਗ ਹੋਯਾ ਰੰਨ ਮਰਦ ਰੋਈ
ਕਾਦਰਯਾਰ ਕੀ ਕਹਾਂ ਉਸ ਵੇਲੜੇ ਦੀ ਜਿਸ ਵੇਲੜੇ ਸੀ ਇਹ ਗੱਲ ਹੋਈ
ਸੀਨ-ਸੁੰਦਰਾਂ ਦੇਸ ਵਾਸ ਮੁਕਤ ਹੋਏ ਪੂਰਨ ਨੱਠਕੇ ਗੂਰਾਂ ਦੇ ਪਾਸ ਪੁੰਨਾ
ਗੁਰੂ ਆਖਿਆ ਸੀ ਕਰ ਕਹਿਰ ਆਯੋਂ ਤੇਰੇ ਕਾਰਨੇ ਹੋਯਾ ਹੈ ਅੱਜ ਸੁੰਨਾ
ਪੂਰਨ ਨਜ਼ਰ ਕੀਤੀ ਗੁਰੂ ਖਫਾ ਡਿਠਾ ਭਰਨੈਣ ਉਹ ਬੈਠ ਕੇ ਕੋਲ ਗੁਨਾ
ਕਾਦਰਯਾਰ ਆਖੇ ਜਾਓ ਵਤਨਗੋਆ ਦੇਖ ਮਾਪਿਆਂ ਨੂੰ ਪਵੇ ਠੰਡ ਉਨ੍ਹਾਂ
ਸੀਨ-ਸਯਾਲ ਕੋਟ ਦੀ ਤਰਫ ਪੂਰਨ ਗੁਰੂ ਵਿਦਾ ਕੀਤਾ ਮੇਹਰਬਾਨ ਹੋਕੇ
ਬਾਗ ਆਪਣੇ ਆਸਣ ਆਨ ਲਾਾ ਬਾਰੀ ਵਰੀਂ ਪੂਰਨ ਨੂੰ ਨਿਗ੍ਹਾਵਾਨ ਹੋਕੇ
ਲੋਕ ਆਪਦੇ ਮੋਯਾ ਹੈ ਖਸਮ ਏਹਦਾ ਰੁਖ ਉਜੜ ਸਾਨ ਵੈਰਾਨ ਹੋਕੇ
ਕਾਦਰਯਾਰ ਤਰੌਂਕਿਆ ਆਪ ਪਾਣੀ ਦਾਖਾ ਪਕੀਆਂ ਨੇ ਸਾਵਧਾਨ ਹੋਕੇ
ਸਵਾਦ-ਸਿਫਤ ਸੁਣ ਕੇ ਕ੍ਰਾਮਾਤ ਜਾਹਰਾ ਸਾਰਾ ਸ਼ੈਹਰ ਹੁਮਾਕੇ ਅਉਦਾ ਹੈ
ਬਾਰਾਂ ਬਰਸਾ ਪਿਛੋਂ ਜਾਣੇ ਕੌਣ ਕੋਈ ਪਰਦਾ ਪਾਕੇ ਮੁਖ ਛਪਵਾਉਦਾ ਹੈ
ਜੇ ਕੋਈ ਆਇਕੇ ਪਾਸ ਮੁਰਾਦ ਮਗ ਨਾਮ ਰੱਬ ਦੇ ਆਸ ਪੁਗਾਓਂਦਾ ਹੈ
ਕਾਦਰਯਾਰ ਦੁਖ ਜਾਂ ਦੇ ਦੋਖੀਆਂ ਦੇ ਪੂਰਨ ਅੰਨਿਆਂ ਨੈਣ ਦਿਵਾਉਂਦਾ ਹੈ
ਜੁਆਦ ਜ਼ਬਰ ਚਲਾਉਂਦਾ ਚੋਟ ਐਸੀ ਰਾਜਾ ਤੇ ਰਾਣੀ ਮਿਲਣ ਆਯਾ ਹੈ
ਅਗੇ ਅਗੇ ਸਲਵਾਨ ਤੇ ਪਿਛੇ ਲੂਣਾਂ ਰੱਬ ਦੋਹਾਂ ਨੂੰ ਬਾਗ ਲਿਆਯਾ ਹੈ
ਲੋਕਾਂ ਆਖਿਆ ਪਚਨਟੇਨਜ਼ਰ ਕੀਤੀ ਮਾਂਆਈਹੈ ਜਿਸ ਮਰਵਾਯਾ ਹੈ
ਕਾਦਰਯਾਰ ਮੀਆਂ ਪੂਰਨ ਭਗਤ ਅਗੋਂ ਚਰਨ ਚੁੰਮਕੇ ਸੀਸ ਨਿਵਾਯਾ ਹੈ
ਤੋਯੇ ਤਰਫ ਤੇਰੀ ਮਥਾ ਟੇਕਣ ਕੋ ਰਾਜਾ ਆਂਖਦਾ ਚਿਤ ਚਿਤਾਰਿਆ ਹੈ
ਅਗੋਂ ਉਠਕੇ ਤੁਧ ਫਕੀਰ ਸਾਈਂ ਵਡਾ ਭਾਰ ਸਾਡੇ ਸਿਰ ਚੜਿਆ ਹੈ
ਪੂਰਨ ਕਹੇ ਰਾਜਾ ਮੇਰੇ ਰੱਬ ਤੈਨੂੰ ਆਪ ਗੁਰ ਦਾ ਰੂਪ ਉਤਾਰਿਆ ਹੈ
ਕਾਦਰਯਾਰ ਤੂੰ ਦੇਸ਼ ਦਾ ਹੈ ਵਾਲੀ ਤਦ ਉਠ ਮੈਂ ਵਚਨ ਪੁਕਾਰਿਆਂ ਹੈ
ਜ਼ੋਏ ਜ਼ੋਰ ਹਕੀਕਤ ਕਹੀਂ ਰਾਜਾ ਕੀ ਆਯਾ ਹੈ ਚਲ ਅਸਥਾਨ ਮੇਰੇ
ਰਾਜੇ ਆਖਿਆ ਸੁਣੋਂ ਫਕੀਰ ਸਾਈਂ ਘਰ ਨਹੀਂ ਹੋਂਦੀ ਸਨਤਾਨ ਮੇਰੇ
ਇਕ ਨਾਬਾਲ ਖੇਡਦਾਂ ਦਿਸਦਾ ਹੈ ਸੁੰਝ ਦਿਸਦੇ ਮਹਿਲ ਵੈਰਾਨ ਮੇਰੇ
ਕਾਦਰਯਾਰ ਗਜਰੇ ਬਾਰਾਂ ਬਰਸ ਮੈਨੂੰ ਘਰ ਖੇਡਦੇ ਨਹੀ ਨਾਦਾਨ ਮੇਰੇ
ਐਨ-ਇਲਮ ਸਾਡੇ ਵਿੱਚ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਇਕ ਤੁਸਾਂ ਘਰ ਪੁਤ੍ਰ ਹੋਯਾ
ਕਿਸੇ ਵਿਚ ਉਜਾਂੜ ਦੇ ਜਾਂ ਉਹਨੂੰ ਵਰੀ ਬਕਰੇ ਦੇ ਤੁਸਾਂ ਕੋਹਿਆ
ਓਹਦੀ ਦੀ ਬਾਤ ਤੂੰ ਆਪ ਸੁਣਾਂ ਮੈਨੂੰ ਕਿਸੇ ਦੁਖ ਅਜਾਰ ਦੇ ਨਾਲ ਮੋਯਾ
ਕਾਦਰਯਾਰ ਸਲਵਾਨ ਨੂੰ ਉਸ ਵੇਲੇ ਆਯਾ ਯਾਦ ਪੂਰਨ ਭਰ ਨੈਣ ਰੋਯਾ
ਗੈਨ-ਗਰਕ ਹੋਯਾਂ ਰਾਜਾ ਉਸ ਵੇਲੇ ਜਿਮੀਂ ਵੇਹਲ ਨਾਂ ਦੇ ਜਾਂ ਗਰਕ ਜਾਵੇ
ਇਕ ਬਾਲ ਮੇਰੇ ਜੰਮਿਆ ਰਾਣੀ ਸੀ ਇਛਰਾਂ ਓਸਦੀ ਸ਼ਿਕਮ ਮਾਈ
ਮਾਂ ਮਾਤ੍ਰੀ ਦੇਖ ਕੁਧ੍ਰਮ ਹੋਇਆ ਸੁਣ ਮਾਰਿਆ ਓਸਦੀ ਦਰਦ ਖਾਈ
ਕਾਦਰਯਾਰ ਅਗੇ ਪੂਰਨ ਭਗਤ ਆਖੇ ਰਾਜਾ ਮ ਝੂਠੀ ਪੁਤਰ ਦੋਸ਼ ਨਾਈ
ਫੇ-ਫੇਲਕ ਵਾਰਤਾਂ ਬਹੁਤ ਸੁਣਦਾ ਪੂਰਨ ਮਾਂ ਨੂੰ ਆਖਦਾਂ ਦੱਸ ਮਾਏ
ਸਚੋ ਸੱਚ ਬੋਲੀ ਮਾਤਾਂ ਕੌਲ ਸਾਡੇ ਝੂਠੀ ਗੱਲ ਨਾ ਕਹੀਂ ਤੂੰ ਮੂਲ ਮਾਏ
ਗੁਰੂ ਦੇਵੇਗਾ ਤੁਰਤ ਔਲਾਦ ਤੈਨੂੰ ਵਰਤੀ ਜੋ ਜ਼ਬਾਨ ਥੀ ਆਖ ਮਾਏ
ਕਾਦਰਯਾਰ ਔਲਾਦ ਦਾ ਦੁਖ ਮਦਾਂ ਰਾਣੀ ਖੋਲ ਕੇ ਭੇਤ ਜਾ ਦਸਿਆ ਏ
ਕਾਫ-ਕਹਿਰ ਹੋਇਆਂ ਤਕਸੀਰ ਮੈਥੋਂ ਲੂਣਾਂ ਖੋਲਕੇ ਸੱਚ ਸੁਣਾਇਆ ਏ
ਪੂਰਨ ਨਹੀਂ ਭੁਲਾ ਭੁਲੀ ਮੈਂ ਤੱਤੀ ਜਦ ਮਿਲਨ ਮਹਿਲਾਂ ਵਿਚ ਆਇਆ ਏ
ਗਲਾਂ ਕੀਤੀਆਂ ਮੈਂ ਬੇਹਦੀਆਂ ਮੈਂਲਾ ਤੋਹਮਤਾਂ ਲਾਲ ਗਵਾਇਆਂ ਏ
ਕਾਦਰਯਾਰ ਸਲਵਾਨ ਨੂੰ ਉਸ ਵੇਲੇ ਭਰ ਖੂਨ ਨੈਣਾਂ ਵਿਚ ਆਇਆ ਏ
ਕਾਫ ਕਰਮ ਕੀਤੇ ਤੁਧ ਆਂਪ ਸਾਰੇ ਆਖਦਾ ਏ ਹਤਿਆਰੀਏ ਨੀ
ਮੰਦਾਂ ਨਾਲ ਕਮਾਇਓਈ ਘਾਤ ਮੇਰੇ ਪੁਤ ਮਾਰਿਓਈ ਹੈਂ ਸਿਆਰੀਏ ਨੀ
ਸੂਰਤ ਦੇਖਕੇ ਆਪ ਧਰਮ ਹੋਈਓ ਤੋਹਮਤ ਦੇ ਕੇ ਮਾਰਿਓ ਡਾਰੀਏ ਨੀ
ਕਾਦਰ ਯਾਰ ਜੇ ਜਾਣਦਾ ਤਦੋਂ ਤੈਨੂੰ ਤੀਰੀ ਲੇਖ ਕਰਦਾ ਟੂਣੇਹਾਰੀਏ ਨੀ
ਲਾਂਮ ਲਿਖਿਆ ਵਰਤਿਆਂ ਨਾਲ ਉਹਦੇ ਪੂਰਨ ਆਖਿਆ ਛਡ ਸੋਗ ਰਾਜਾ
ਇਹਦੇ ਵਸ ਨਾਂਹੀ ਹੈਈ ਹਬ ਵਲੋਂ ਲਿਖਿਆਂ ਹੋਇਆਂ ਇਹ ਸੰਯੋਗ ਰਾਜਾ
ਇਕਚਾਂ ਵਲਦਾਂ ਦਾਣਾਂ ਭੁੱਖਾ ਖਾਹ ਰਾਜਾ ਜੋਧਾ ਪੁਤਰ ਤੁਸਾਂ ਘਰਹਗ ਰਾਜਾਂ
ਕਾਦਰਯਾਰ ਪਰ ਹੋਵੇਗੀ ਗਲ ਇਤਨੀ ਉਹਦੀ ਮਾਂਵਾਂ ਵਾਂਗੂੰ ਇਹ ਭੀ ਹੋਗ ਰਾਜਾਂ
ਮੀਮ ਮਿਲਣ ਆਈ ਚਲ ਇੱਛਰ ਭੀ ਲੋਕਾਂ ਆਖਿਆ ਆਯਾ ਹੈ ਸਾਧ ਕੋਈ
ਮੇਰੇ ਪੁਤ੍ਰ ਦਾ ਬਾਗ ਵੈਰਾਨ ਹੋਯਾ ਲਗਾ ਕਰਨ ਹੈ ਫੇਰ ਅਬਾਦ ਕੋਈ
ਮੈਂ ਵੀ ਲੈ ਆਵਾਂ ਦਾਰੂ ਅੱਖੀਆਂ ਦਾ ਪੂਰਨ ਛੱਡ ਗਿਆਂ ਸੁਆਦ ਕੋਈ
ਕਾਦਰਯਾਰ ਏਹ ਵੀ ਲੱਖ ਵੱਟਨੀ ਹਾਂ ਦਾਰੂ ਦੇਇ ਫਕੀਰ ਮੁਰਾਦ ਕੋਈ
ਨੂਨ ਨਜ਼ਰ ਕੀਤੀ ਪੂਰਨ ਭਗਤ ਨਾਂ ਮਾਤਾ ਆਉਂ ਦੀ ਕਿਸੇ ਹਾਲ ਮੰਦੇ
ਗਈ ਖੇੜਿਆ ਬਹੁਤ ਹੈਰਾਨ ਕੀਤੀ ਰਾਹੀ ਨਜਰਨਾਂ ਆਉਂਦਾ ਖਾਰ ਮੰਦੇ
ਪੂਰਨ ਵੇਖਕੇ ਸਹਿ ਨਾ ਸਕਿਆ ਹੈ ਰੋਇ ਉਠਿਆ ਹੋ ਅਹਿਵਾਲ ਮੰਦੇ
ਕਾਦਰਯਾਰ ਕਹੁ ਖੋਲਕੇ ਗਲ ਸਾਰੀ ਪੂਰਨ ਕਿਸ ਤਰਾਂ ਮਾਂ ਦੇ ਦੁਖ ਵੰਡੇ
ਵਾਉ-ਵਰਤਿਆ ਕੀ ਮਾਤਾ ਨਾਲ ਤੇਰੇ ਪੂਰਨ ਆਖਿਆ ਦਸ ਖਾਂ ਸਾਰ ਮੈਨੂੰ
ਤੇਰੇ ਰੋਂਦੀ ਦੇ ਨੈਣ ਬਸੀਰ ਹੋਏ ਨਜ਼ਰ ਆਉਂਦਾ ਏਹ ਅਸਾਰ ਮੈਨੂੰ
ਕਹਿੰਦੀ ਇਛਰਾਂ ਦਰਸ਼ਨਾਂ ਫੋਲ ਬੇਟਾ ਪੁਤ੍ਰ ਪਾਯਾ ਅੰਧੇਰ ਗੁਬਾਰ ਮੈਨੂੰ
ਕਾਦਰਯਾਰ ਮੰਦੇਸਲ ਪੁਤਰਾਂ ਦੇ ਗਈ ਦਰਦ ਵਿਛੋੜ ਕੀ ਮਾਰ ਮੈਨੂੰ
ਹੇ ਹਥ ਨਾ ਆਉਂਦੇ ਮੋੲਵਮਾਤਾ ਪੂਰਨ ਮਾਂ ਕੋ ਆਖਦਾ ਰੋਇ ਨਾਹੀਂ
ਅਰਜਨ ਦਾਸ ਜਹੇ ਆਹੀਂ ਮਾਰ ਰਹੇ ਬਣਿਆ ਆਦਮੀ ਦਾ ਬੁਤ ਹੋਰ ਨਾਹੀਂ
ਕਰੇ ਰੱਬ ਨਾ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਸਲ ਲਗੇਨਾ ਤੂੰ ਰੋਇ ਮਾਤਾ ਦਰਦ ਫੋਲ ਨਾਹੀਂ
ਕਾਦ੍ਰਯਾਰ ਤਸਲੀਆਂ ਦੇ ਪੂਰਨ ਗਮਖਾਹ ਮਾਤਾ ਦਰਦ ਖੋਲ ਨਾਹੀਂ
ਲਾਮ-ਲਈ ਅਵਾਜ਼ ਪਛਾਣ ਮਾਤਾ ਸਚ ਆਖ ਬੇਟਾ ਕਿਓਂ ਆਇਆ ਵੇ
ਕਿਹੜਾ ਮੁਲਕ ਤੇਰਾ ਕਿਸ ਦਾ ਪੁਤ ਹੈ ਕਿਸ ਮਾਂ ਕਰਮਾਂ ਵਾਲੀ ਜਾਇਆ ਵੇ
ਅੱਖੀਂ ਦਿਸੇ ਤਾਂ ਸੂਰਤੇ ਲਭ ਲਵਾਂ ਬੋਲੀ ਵਲੋਂ ਮੈਂ ਪੁਤ ਅਜ਼ਮਾਇਆ ਵੇ
ਕਾਦਰਯਾਰ ਆਕੇ ਦਸੀ ਸਾਰ ਮੈਨੂੰ ਇਕੇ ਭੁਲੀ ਕਿ ਪੁਤ ਮਿਲਾਇਆ ਵੇ
ਅਲਫ-ਆਖਦਾ ਮਾਂ ਨੂੰ ਭੁੱਲ ਨਾਹੀਂ ਤੂੰ ਬੈਠਕੇ ਸਮਝ ਖਾਂ ਬਾਤ ਮੇਰੀ
ਟਿਲਾਂ ਮਲਕ ਤੇ ਪੁਤ ਮੈਂ ਨਾਥ ਦਾ ਹਾਂ ਏਹੋ ਜੋਗ ਕਮਾਉਣਾ ਕਾਰ ਮੇਰੀ
ਹਿੰਦ ਮੁਲਕ ਉਜੇਨਦਾ ਸੀ ਰਾਜਾ ਇਹੋ ਜਾਤ ਹੈਗੀ ਪੁਸ਼ਤਵਾਰ ਮੇਰੀ
ਕਾਦਰਯਾਰ ਮੈਂ ਪੁਤ ਸਲਵਾਨ ਦਾ ਹਾਂ ਪੂਰਨ ਨਾ ਤੇ ਜਾਤ ਪ੍ਰਵਾਂਰ ਮੇਰੀ
ਯੇ ਯਾਦ ਨਾ ਮਾਤਾ ਨੂੰ ਗਮ ਰਿਹਾ ਪਰ ਦੇਸ ਸੁਣਦਿਆਂ ਅੱਖੀਆਂ ਦੇ ਖੁਲ ਗਏ
ਸੀਨੇ ਨਾਲ ਜਾ ਭਜ ਕੇ ਲਇਓ ਸੂ ਸਭ ਦੁਖ ਤੇ ਦਰਦ ਫਿਰ ਭੁਲ ਗਏ
ਪੂਰਨ ਵੇਖਓ ਥਣੀ ਦੁਧ ਪਿਆ ਧਾਰਾਂ ਵਹਿ ਪਰਨਾ ਲੜੇ ਡੁਲ ਗਏ
ਕਾਦਰਯਾਰ ਮੀਆਂ ਰਾਣੀ ਇਛਰਾਂ ਦੇ ਸ਼ਾਨ ਸ਼ੌਕ ਖੁਸ਼ੀ ਸਭ ਖੁਲ ਗਏ