੨੮੨
ਧ੍ਯਾਇ ੫੮
ਤੋ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ ਜੀ ਨੇ ਸਬ ਯਾਦਵ ਸਾਥ ਲੇ ਸ਼ੱਤ੍ਰਾਜਿਤ ਤੇਲ ਸੇ ਨਿਕਾਲ ਅਗਨਿ ਸਸਕਾਰ ਕੀਆ ਔਰ ਅਪਨੇ ਹਾਥ ਦਾਹ ਦੀਆ ਜਬ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਜੀ ਕ੍ਰਿਆ ਕਰਮ ਸੇ ਨਿਸਚਿੰਤੀ ਹੂਏ ਤਬ ਅਕਰੂਰ ਜੀ ਔਰ ਕ੍ਰਿਤਬਰਮਾ ਕੁਛ ਆਪਸਮੇਂ ਸੋਚ ਬਿਚਾਰ ਕਰ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਜੀਕੇ ਪਾਸ ਆਇ ਉਨੇਂ ਇਕਾਂਤ ਲੇ ਜਾਇ ਮਣ ਦਿਖਾਇ ਕਰ ਬੋਲੇ ਕਿ ਮਹਾਰਾਜ ਯਾਦਵ ਸਬ ਬਹਿਰਮੁਖ ਭਏ ਔਰ ਮਾਯਾ ਮੇਂ ਮੋਹ ਗਏ ਤੁਮਾਰਾ ਸਿਮਰਣ ਧ੍ਯਾਨ ਛੋੜ ਧਨ ਅੰਧ ਹੋ ਰਹੇ ਹੈਂ ਜੋ ਯੇਹ ਅਬ ਕੁਛ ਕਸ਼੍ਟ ਪਾਵੈ ਤੋ ਯੇਹ ਪ੍ਰਭੁ ਕੀ ਸੇਵਾ ਮੇਂ ਆਵੈਂ ਇਸ ਲੀਏ ਹਮ ਨਗਰ ਛੋੜ ਮਣਿ ਲੇ ਭਾਗਤੇ ਹੈਂ ਜਦ ਹਮ ਇਨਸੇ ਆਪਕਾ ਭਜਨ ਸਮਰਣ ਕਰਾਵੇਂਗੇ ਤਭੀ ਦ੍ਵਾਰਕਾਪੁਰੀ ਮੇਂ ਆਵੇਂਗੇ ਇਤਨੀ ਬਾਤ ਕਹਿ ਅਕਰੂਰ ਔਰ ਕ੍ਰਿਤਬਰਮਾ ਸਬ ਕੁਟੰਬ ਸਮੇਤ ਆਧੀ ਰਾਤ ਕੋ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ ਜੀਕੇ ਭੇਦ ਮੇਂ ਦ੍ਵਾਰਕਪੁਰੀ ਸੇ ਭਾਗੇ ਐਸੇ ਕਿ ਕਿਸੀ ਨੇ ਨ ਜਾਨਾ ਕਿ ਕਿਧਰ ਗਏ ਭੋਰ ਹੋਤੇ ਹੀ ਸਾਰੇ ਨਗਰ ਮੇਂ ਯਿਹ ਚਰਚਾ ਫੈਲੀ ਕਿ ਨ ਜਾਨੀਏ ਰਾਤ ਕੀ ਰਾਤ ਮੇਂ ਅਕਰੂਰ ਔਰ ਕ੍ਰਿਤਬਰਮਾ ਕੁਟੰਬ ਸਮੇਤ ਕਿਧਰ ਗਏ ਔਰ ਕਿਆ ਹੂਏ॥
ਇਤਨੀ ਕਥਾ ਕਹਿ ਸ੍ਰੀ ਸੁਕਦੇਵ ਜੀ ਬੋਲੇ ਕਿ ਮਹਾਰਾਜ ਇਧਰ ਦ੍ਵਾਰਕਾਪੁਰੀ ਮੇਂ ਤੋ ਨਿਤ ਘਰ ਘਰ ਚਰਚਾ ਹੋਨੇ ਲਗੀ ਔਰ ਉਧਰ ਅਕਰੂਰ ਜੀ ਪ੍ਰਿਥਮ ਪ੍ਰਯਾਗ ਮੇਂ ਜਾਇ ਮੁੰਡਨ ਕਰ ਵਾਇ ਤ੍ਰਿਬੇਣੀ ਨ੍ਹਾਇ ਬਹੁਤ ਸਾਦਾਨ ਪੁੰਨ੍ਯ ਕਰ ਤਹਾਂ ਹਰਿ
