ਕੁਰਲਾਂਦੀ ਸੀ ਤਾਂ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਨੇ ਦੋ ਟਕੀਏ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, "ਦੋ ਟਕੀਏ ਦੇਖ ਕੇ ਆਓ ਇਹ ਦੁਖਿਆਰੀ ਕੌਣ ਐ।"
ਦੋ ਟਕੀਆ ਓਸ ਲੜਕੀ ਕੋਲ ਗਿਆ ਤੇ ਪੁੱਛਣ ਲੱਗਾ, "ਭੈਣੇ ਕੀ ਗੱਲ ਐ।"
ਉਹ ਲੜਕੀ ਬੋਲੀ, "ਮੇਰਾ ਦੁੱਧ ਚੁੰਘਦਾ ਬੱਚਾ ਕੋਈ ਮਨੁੱਖ ਏਸ ਬ੍ਰਿਛ ਉੱਡੇ ਰੱਖ ਗਿਐ। ਮੈਂ ਓਸ ਨੂੰ ਲੈਣਾ ਚਾਹੁਨੀ ਆਂ। ਜੇਕਰ ਤੂੰ ਮੇਰੀ ਮਦਦ ਕਰੇਂ ਤਾਂ ਤੇਰਾ ਬਹੁਤ ਧੰਨਵਾਦ ਕਰੂੰਗੀ।"
ਦੋ ਟਕੀਆ ਕਹਿੰਦਾ, "ਮੈਂ ਤੇਰੀ ਕਿਵੇਂ ਮਦਦ ਕਰ ਸਕਦਾਂ। ਤਾਂ ਓਸ ਮੁਟਿਆਰ ਨੇ ਕਿਹਾ, "ਮੈਨੂੰ ਫੌਡੇ ਲਾ ਮੈਂ ਏਸ ਦਰੱਖਤ ਉੱਤੇ ਚੜ੍ਹਨ ਜੋਗੀ ਹੋ ਮੂੰਗੀ ਫੇਰ ਤੂੰ ਚਲਿਆ ਜਾਈਂ ਮੈਂ ਆਪੇ ਥੱਲੇ ਉਤਰ ਆਊਂਗੀ।"
ਦੋ ਟਕੀਏ ਨੇ ਉਹਨੂੰ ਫੌਡੇ ਲਾਏ ਤਾਂ ਉਹ ਦਰੱਖਤ ਉੱਤੇ ਚੜ੍ਹ ਗਈ। ਕੀ ਵੇਖਦੈ: ਓਸ ਲੜਕੀ ਨੇ ਨਿਆਣੇ ਨੂੰ ਇੱਕ ਵਾਰੀ ਮਰੋੜ ਕੇ ਮੁੰਹ ਵਿੱਚ ਪਾ ਲਿਐ। ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਉਹ ਡੈਣ ਸੀ। ਦੋ ਟਕੀਏ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਗੁੱਸਾ ਆਇਆ ਇਸੇ ਲਈ ਉਹ ਦਰੱਖਤ ਹੇਠਾਂ ਈ ਖੜਾ ਰਿਹਾ ਤੇ ਕਹਿਣ ਲੱਗਾ, "ਜਦ ਹੋਠਾਂ ਉਤਰੇਂਗੀ ਤੇਰੇ ਵੱਢ ਕੇ ਟੋਟੇ ਕਰੂੰਗਾ।"
ਇਹ ਸੁਣ ਕੇ ਡੈਣ ਨੇ ਦਰੱਖਤ ਤੋਂ ਛਾਲ ਮਾਰੀ ਤਾਂ ਦੋ ਟਕੀਏ ਨੇ ਉਹਦੇ ਕ੍ਰਿਪਾਨ ਮਾਰੀ ਤੇ ਉਹਦੀ ਚੁੰਨੀ ਕੋਈ ਅੱਧਾ ਕੁ ਗਜ਼ ਵੱਢੀ ਗਈ। ਇਸ ਪਿੱਛੋਂ ਦੋ ਟਕੀਆਂ ਫੇਰ ਡੈਣ ਮਗਰ ਦੌੜਿਆ ਪਰ ਡੈਣ ਨੇ ਉਹਨੂੰ ਡਾਹ ਨਾ ਦਿੱਤੀ। ਫੇਰ ਉਹ ਨਿਰਾਸ਼ ਹੋ ਕੇ ਆਪਣੇ ਪਹਿਰੇ ਤੇ ਆ ਗਿਆ ਅਤੇ ਉਸ ਵੱਢੀ ਹੋਈ ਚੁੰਨੀ ਦੇ ਅੱਠ ਰੁਮਾਲ ਬਣਾ ਲਏ। ਉਹਨਾਂ ਅੱਠਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਉਹਨੇ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਰੱਖ ਲਿਆ ਬਾਕੀ ਸੱਤ ਰੁਮਾਲ ਵਜ਼ੀਰ ਨੂੰ ਦੇ ਦਿੱਤੇ। ਵਜ਼ੀਰ ਨੇ ਦੋ ਰੱਖ ਲਏ ਅਤੇ ਪੰਜ ਰਾਜੇ ਨੂੰ ਦੇ ਦਿੱਤੇ। ਫੇਰ ਰਾਜੇ ਨੇ ਇੱਕ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਰੱਖ ਲਿਆ ਬਾਕੀ ਚਾਰ ਆਪਣੀਆਂ ਚੌਹਾਂ ਰਾਣੀਆਂ ’ਚ ਵੰਡ ਦਿੱਤੇ। ਰੁਮਾਲਾਂ ਦਾ ਕਪੜਾ ਦੇਖ ਕੇ ਰਾਣੀਆਂ ਫੁੜਕ ਗਈਆਂ। ਸਾਰੀਆਂ ਨੇ ਰਾਏ ਕੀਤੀ ਕਿ ਆਪਾਂ ਇਹੋ ਜਹੇ ਕਪੜੇ ਦਾ ਇੱਕ ਇੱਕ ਸੂਟ ਸਮਾਈਏ। ਤਰਕਾਲਾਂ ਨੂੰ ਰਾਣੀਆਂ ਖਣਪੱਟੀਆਂ ਲੈ ਕੇ ਪੈ ਗਈਆਂ। ਜਦੋਂ ਰਾਜਾ ਬਲਾਵੇ ਬੋਲਣ ਨਾ। ਇਸ ਤੇ ਰਾਜੇ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ, "ਥੋਨੂੰ ਕੀ ਚਾਹੀਦੈ।" ਤਾਂ ਸਾਰੀਆਂ ਨੇ ਆਖਿਆ, "ਇਸ ਰੁਮਾਲ ਵਰਗਾ ਅਸੀਂ ਸਾਰੀਆਂ ਨੇ ਇੱਕ-ਇੱਕ ਸੂਟ ਸਮਾਉਣੈ ਨਹੀਂ ਅਸੀਂ ਮਰ ਜਾਵਾਂਗੀਆਂ।"
ਰਾਜਾ ਕਹਿੰਦਾ, "ਇਹ ਵੀ ਕੋਈ ਵੱਡੀ ਗੱਲ ਐ।"
ਦੂਜੇ ਦਿਨ ਰਾਜੇ ਨੇ ਵਜ਼ੀਰ ਨੂੰ ਹੁਕਮ ਦਿੱਤਾ, "ਇਹਨਾਂ ਰੁਮਾਲਾਂ ਵਰਗਾ ਚੌਹਾਂ ਰਾਣੀਆਂ ਨੂੰ ਇੱਕ-ਇੱਕ ਸੂਟ ਸਮਾਉਣੈ-ਇਹੋ ਜਿਹਾ ਕਿਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਆ ਕਪੜਾ, ਨਹੀਂ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਸਣ-ਬੱਚੇ ਕੌਹਲੂ ਪੀੜ ਦੂੰਗਾ।"
ਤਦ ਵਜ਼ੀਰ ਨੇ ਆਖਿਆ, "ਮਹਾਰਾਜ ਇਹ ਰੁਮਾਲ ਤਾਂ ਮੈਂ ਦੋ ਟਕੀਏ ਤੋਂ ਲਏ ਸੀ।
ਰਾਜਾ ਕਹਿੰਦਾ, "ਦੋ ਟਕੀਏ ਨੂੰ ਆਖ ਬਈ ਛੇ ਮਹੀਨੇ ਤੋਂ ਅੱਗੋਂ ਅੱਗੋਂ ਇਹੋ ਜਿਹਾ ਕਪੜਾ ਲੈ ਕੇ ਆਵੇ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਉਹਦੀ ਖ਼ੈਰ ਨੀ।"
ਇਹੀ ਗੱਲ ਵਜ਼ੀਰ ਨੇ ਦੋ ਟਕੀਏ ਨੂੰ ਜਾ ਆਖੀ। ਫਸ ਗਿਆ ਵਿਚਾਰਾ ਦੋ ਟਕੀਆਂ ਕੀ ਕਰਦਾ। ਆਖਰ ਇੱਕ ਘੋੜਾ ਅਤੇ ਛੇ ਮਹੀਨੇ ਦੀ ਨਕਦ ਤਨਖਾਹ ਲੈ ਕੇ ਦੋ ਟਕੀਆ
ਪੰਨਾ:ਬਾਤਾਂ ਦੇਸ ਪੰਜਾਬ ਦੀਆਂ - ਸੁਖਦੇਵ ਮਾਦਪੁਰੀ.pdf/88
ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ
84
