ਮੋਟੀ ਲਿਖਤ
ਭਾਈ ਗੁਰਦਾਸ
ਚੀਟਾ ਬਾਣਾ ਨੂਰਾਂ ਧੋਤਾ ਹਲਵਾਂ ਰਸਵਾਂ ਚਿਹਰਾ
ਅਸਰ ਪਾਉਨੀ ਖੁੱਬੇ ਚੜਿਆ ਚਿੱਟਾ ਦਾੜਾ ਓਹਦਾ
ਪੱਗ ਪੁਰਾਣੇ ਸਿੱਖੀ ਢੰਗ ਦੀ ਅੱਧਾ ਚੰਦ ਸਿਰ ਧਰਿਆ
ਨੈਣਾਂ ਦੇ ਵਿਚ ਸੋਹਣਾ ਵੱਸਿਆ ਤੇ ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਠਰਿਆ
ਓਹਦੇ ਚਾਰੇ ਪਾਸੇ ਹੈਸਨ, ਕਾਗ਼ਜ਼ ਬਹੀਆਂ ਕਿੰਨੀਆਂ
ਰਾਜੇ ਇੰਦਰ ਦੀ ਸਭਾ ਵਿਚ ਪਰੀਆਂ ਹੋਵਨ ਜਿੰਨੀਆਂ .
ਕਾਗ਼ਜ਼ ਤੇ ਕਾਨੀ ਚਲਦੀ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਅਪੱਛਰਾ ਨਚਦੀ
ਜਾਂ ਸੁਹਣਾ ਤਕ ਜੋਬਨ ਮੱਤੀ ਗਿੱਧੇ ਵਿੱਚੋਂ ਮਚਦੀ .
ਪਤਰ ਲਿਖ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਤੱਕਿਆ ਤੇ ਮੁਖੋਂ ਫੁੱਲ ਕੇਰੇ : “
ਸਤਿਗੁਰ ਕਵੀਆ ਸਿਰ ਹੱਥ ਰਖੋ ਵਿਦਿਆ ਰਹੇ ਚੁਫੇਰੇ
ਹੱਥ ਬੰਨ ਅਰਜ਼ ਗੁਜ਼ਾਰੀ ‘ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਚਰਨੀਂ ਲਾਵੇ,
ਸਿਖਿਅ-ਚਪੂ ਲਾ ਕੇ ਕਵਿਤਾ ਬੇੜੀ ਪਾਰ ਪੁਚਾਵੇ
ਫ਼ਰਮਾਇਆ “ਤੂੰ ਹੁਨਰ ਹੁਨਰ ਲਈ ਰਾਗ ਕਦੀ ਨ ਗਈ
ਦਿਲ ਦਿਮਾਗ਼ ਨੂੰ ਸੁਰ ਸਿਰ ਕਰਕੇ ਕਵਿਤਾ ਛਹਿਬਰ ਲਾਈ
ਇਕ ਪਾਸੀ ਬੋਲੀ ਨ ਬੋਲੀ, ਕੇਦਰ ਦੀ ਹੀ ਬੋਲੀ
ਤਿੱਖੀ ਅੱਖੇ ਹਰ ਸ਼ੈ ਤੱਕੀ ਖ਼ਲਕਤ ਦਾ ਦਿਲ ਫੋਲੀ
ਕਵੀ ਉਡਾਰੀ ਤਦ ਹੀ ਸੋਹੇ ਜਨਤਾ ਬੋਲੀ ਜਾਣੇ
ਨਹੀਂ ਤੇ ਪਾਣੀ ਵਿਚ ਲਕੀਰਾਂ ਪਈਆਂ ਮੇਰੇ ਭਾਣੇ ੧੯o.
