ਅੰਦਰ ਪੈਰ ਰਖਿਆਂ ।
ਗੋਲ ਗਰਾਮ ਦੇ ਚੈਟਰ ਜੀ ਮਹਾਸ਼ੇ ਤੇ ਸਮਝੋ ਮੁਸੀਬਤ ਦਾ ਪਹਾੜ ਟੁੱਟ ਪਿਆ । ਇਹਨਾਂ ਦੀ ਯੋਗਿੰਦਰ ਦੇ ਪਿਤਾ ਨਾਲ ਡੂੰਘੀ ਦੋਸਤੀ ਸੀ । ਆਪਨੇ ਜੀਵਨ ਦੇ ਅਖੀਰੀ ਦਿਨਾਂ ਵਿਚ ਯੋਗਿੰਦਰ ਨਾਥ ਨੇ ਅਪਨੇ ਕਈ ਵਿਘੇ ਜ਼ਮੀਨ ਏਸ ਦੇ ਸਪੁਰਦ ਕੀਤੀ ਸੀ ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿਚ ਵੀ ਇਹੋ ਉਸ ਦੀ ਜ਼ਮੀਨ ਦੀ ਕਾਸ਼ਤ ਕਰਦੇ ਹੁੰਦੇ ਸਨ ਤੇ ਉਸ ਦੇ ਮੈਨੇਜਰ ਵੀ ਇਹੋ ਹੀ ਸਨ । ਯੋਗਿੰਦਰ ਏਸ ਜ਼ਮੀਨ ਵਲੋਂ ਕਤਈ ਲਾਪਰਵਾਹ ਸੀ ਉਸ ਦੇ ਪਿਤਾ ਪਾਸ ਕਾਫੀ ਰੁਪਿਆ ਸੀ ਤੇ ਇਹੋ ਵਜਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਏਸ ਜ਼ਮੀਨ ਦੀ ਘਟ ਵਧ ਹੀ ਪਰਵਾਹ ਕਰਿਆ ਕਰਦਾ ਸੀ ।
ਯੋਗਿੰਦਰ ਦੇ ਮਰ , ਜਾਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਚੈਟਰਜੀ ਮਹਾਸ਼ੇ ਨੇ ਖੂਬ ਖੁਸ਼ੀ ਕੀਤੀ ਤੇ ਬੇਫਿਕਰ ਹੋ ਕੇ ਏਸ ਸਾਰੇ ਰਕਬੇ ਦੀ ਪੈਦਵਾਰ ਨੂੰ ਅਕਲਿਆਂ ਹੀ ਡਕਾਰ ਮਾਰਦੇ ਰਹੇ । ਪਰ ਹੁਨ ਅਚਾਨਕ ਹੀ ਐਨੇ ਚਿਰ ਪਿਛੋਂ ਮਾਧੋਰੀ ਨੇ ਵਿਚ ਆ ਕੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਫਿਕਰ ਲਾ ਦਿਤਾ ਤੇ-ਮਾਧੋਰੀ ਦੇ ਏਸ ਕੰਮ ਨੂੰ ਸਰਾਸਰ ਬੇ ਮੁਨਾਸਬ ਤੇ ਸ਼ਰਾਰਤ ਭਰਿਆ ਸਮਝ ਉਹ ਮਾਧੋਰੀ ਦੇ ਘਰ ਜਾ ਕੇ ਬੜੇ ਗੁਸੇ ਨਾਲ ਆਖਨ ਲਗੇ:-
"ਸੁਨਦੀ ਹੈਂ ਬਹੂ ! ਤੇਰੀ ਜੋ ਉਹ ਦੋ ਵਿਘੇ
੯੦.
