ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ
ਗੈਂਡੇ ਬੱਬਰ ਸ਼ੇਰ ਦਾ, ਹੀਆ ਕਢ ਜਾਂਦਾ।
ਛਕਦਾ ਜੜ੍ਹੀਆਂ ਬੂਟੀਆਂ, ਪਲ ਵਿਚ ਹਜ਼ਮਾਂਦਾ।
ਜੰਗਲ ਵਿਚ ਜਿੰਦ ਜਾਪਦੀ, ਜਦ ਪੈਰ ਹਿਲਾਂਦਾ।
ਪੋਟੇ ਸੰਗ ਹਰਨੋਟੜੇ, ਉਹ ਪਾਰ ਬਲਾਂਦਾ।
ਤੌੜੀ ਜਿਸ ਦਮ ਮਾਰਦਾ, ਸੁਣਸਾਨ ਡਰਾਂਦਾ।
ਢਿਡ ਰਬ ਢਿਡ ਫ਼ਲਸਫ਼ਾ, ਢਿਡੋ ਢਿਡ ਭਾਂਦਾ।
ਏਸੇ ਖ਼ਾਤਰ ਰੂਪ ਜੀ, ਨਿਤ ਬਣਤ ਬਣਾਂਦਾ।
ਜੁਗ ਲੰਘੇ ਮਨ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ, ਢਿੱਡ ਸੇਵ ਕਮਾਂਦੇ।
ਦਿਲ ਉਮਲ੍ਹੇ ਬੋਲਣ ਲਈ, ਬੁਲ੍ਹ ਵਾਹਾਂ ਲਾਂਦੇ।
ਮਨ-ਤ੍ਰੰਗ ਉਠਦੇ ਸਦਾ, ਹੋਠੀਂ ਟਕਰਾਂਦੇ।
ਪਿੱਛੇ ਮੁੜਦੇ ਰਾਤ ਦਿਨ, ਮੁੜ ਠੇਡੇ ਖਾਂਦੇ।
ਸਿਰ ਵਲ ਚੜ੍ਹਦੇ ਬੇ ਬਸੇ, ਹੰਝੂ ਬਣ ਜਾਂਦੇ।
ਇਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ, ਜੱਫੀ ਜਾ ਪਾਂਦੇ।
ਖੁਲ੍ਹ ਗਏ ਏਦਾਂ ਰੂਪ ਜੀ, ਦਫ਼ਤਰ ਪ੍ਰੀਤਾਂ ਦੇ,
ਪਰ ਬੋਲੀ ਦੇ ਬਾਝ ਸਨ, ਨਕਸ਼ੇ ਬੁਤਾਂ ਦੇ।
ਪੰਛੀ ਬੋਲ ਸੁਣਾਉਂਦੇ, ਇਹ ਗੁਸਾ ਖਾਂਦੇ।
ਕਿੰਨੀ ਵਾਰੀ ਉਸ ਤਰ੍ਹਾਂ, ਰੀਸਾਂ ਸਨ ਲਾਂਦੇ।
ਹੂੰ ਹੂੰ ਹਾਂ ਹਾਂ ਕਰਦਿਆਂ, ਸਮਝਣ, ਸਮਝਾਂਦੇ।
ਚਿਤਰ ਲਿੱਪੀ ਰੂਪ ਜੀ, ਕੁਝ ਸੋਚ ਸਜਾਂਦੇ।
੨੮.
