ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ
ਓਇ ਪਰਬਤ ਵਰਗੇ ਬੋਹਲਾਂ ਚੋਂ,
ਬੋਟਾਂ ਨੂੰ ਚੋਗਾ ਮਿਲਿਆ ਨਾ।
ਇਕ ਡੰਗ ਵੀ ਤੇਰੀ ਵਹੁਟੀ ਨੂੰ,
ਹਾਏ ਰੱਜਣ ਜੋਗਾ ਮਿਲਿਆ ਨਾ।
ਤੱਕ ਹਰਿਆਂ ਹਰਿਆਂ ਖੇਤਾਂ ਨੂੰ,
ਕੀ ਆਸਾਂ ਦਿਲ ਵਿਚ ਕਰਦਾ ਏਂ?
ਫਿਰ ਇਕ ਦਮ ਅੱਖੀਆਂ ਭਰ ਭਰ ਕੇ,
ਕਾਹਦੇ ਲਈ ਹੌਕੇ ਭਰਦਾ ਏਂ?
ਪਰ ਭੁੱਖਿਆ ਸ਼ੇਰਾ! ਦੱਸ ਜ਼ਰਾ,
ਕੀ ਮਤਾ ਪਕਾਈਂ ਬੈਠਾ ਏਂ?
ਸਬਰਾਂ ਨਾਲ ਸਹਿ ਸਹਿ ਜਬਰਾਂ ਨੂੰ,
ਕਿਉਂ ਲਹੂ ਸੁਕਾਈਂ ਬੈਠਾ ਏਂ?
ਉਇ ਸੋਚਣ ਦਾ ਹੁਣ ਵੇਲਾ ਨਹੀਂ,
ਉੱਠ ਝੱਬਦੇ ਕੱਸ ਲੰਗੋਟੇ ਨੂੰ।
ਹੁਣ ਕੱਢ ਪੰਜਾਲੀ ਹੇਠੋਂ ਦੇ,
ਤੂੰ ਆਪਣੇ ਪਿੱਜਲ ਝੋਟੇ ਨੂੰ।
ਏਹ ਸੌਦਾ ਤੈਨੂੰ ਪੁੱਜਦਾ ਨਹੀਂ,
ਵਾਹਣਾ ਵਿੱਚ ਢਿੱਡ ਵਜਾਵਣ ਦਾ।
ਮਰ ਮਰ ਕੇ ਤੱਤੀਆਂ ਲੋਆਂ ਵਿਚ,
ਲੋਕਾਂ ਲਈ ਬੋਹਲ ਬਣਾਵਣ ਦਾ।
ਇਸ ਬੁਰਕੀ ਨੂੰ ਕੀ ਕਰਨਾ ਏਂ,
ਜੋ ਤੇਰੀ ਭੁੱਖ ਮਿਟਾਉਂਦੀ ਨਹੀਂ।
-੧੨੫-
