ਇਹ ਪੰਨਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ
ਮਸਤੀ ਵਿਚ ਝਨਾਂ ਨੇ ਆਕੇ,
ਜੱਗ ਦੀ ਅੱਖੀਂ ਘੱਟਾ ਪਾ ਕੇ।
ਲਹਿਰਾਂ ਹੇਠ ਲੁਕਾਈ ਸੋਹਣੀ,
ਤੇਰੇ ਪੱਲੇ ਪਾਈ ਸੋਹਣੀ।
ਹੁਸਨ ਇਸ਼ਕ ਦੇ ਖੰਭ ਲਗਾ ਕੇ,
ਤੂੰ ਸੋਹਣੀ ਨੂੰ ਨਾਲ ਰਲਾ ਕੇ।
ਆ ਵੜਿਓਂ ਪਰਦੇਸਾਂ ਅੰਦਰ,
ਛੱਡ ਕੇ ਓਸ ਝਨਾਂ ਦੇ ਮੰਦਰ।
ਛਡਿਆ ਦੇਸ ਅਬਾਦੀ ਛੱਡੀ,
ਹਰੀ ਝਨਾਂ ਦੀ ਵਾਦੀ ਛੱਡੀ।
ਲੁਕਦਾ ਫਿਰਦੈ ਖਾਲੀਂ ਬੰਨੀਂ,
ਤ੍ਰਿਭਕਣ ਰਹਿੰਦੀ ਤੇਰੇ ਕੰਨੀਂ।
ਸਭ ਦੁਨੀਆਂ ਤੋਂ ਪਾਸੇ ਰਹਿ ਕੇ,
ਹੁਣ ਤੂੰ ਵਿਚ ਉਜਾੜਾਂ ਬਹਿ ਕੇ।
ਕੱਲਮ ਕੱਲਾ ਮਾਣੇ ਰਲੀਆਂ,
ਇਸ਼ਕ ਦੀਆਂ ਤੂੰ ਜੂਹਾਂ ਮਲੀਆਂ।
ਪੁੰਨੂੰ! ਜਾਂ ਤੂੰ ਸੱਸੀ ਲੈਕੇ,
ਚੰਨ ਦੀਆਂ ਕਿਰਨਾਂ ਉੱਤੇ ਬਹਿਕੇ।
ਆ ਵੜਿਆਂ ਏ ਦੁਨੀਆਂ ਅੰਦਰ,
ਛਡ ਕੇ ਉਹ ਮਣੀਆਂ ਦੇ ਮੰਦਰ।
-੧੩੪-