ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ
ਬੱਚੇ ਦੀ ਭੁੱਖ ਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ,
ਜੋ ਥਿੜਕ ਪਏ ਆਦਰਸ਼ ਤੇ।
ਸਾੜ ਕਿਓਂ ਦਿਤਾ ਨ ਜਾਵੇ,
ਇਸਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਬਾਪ ਨੂੰ।
ਪਰਤਾਪ ਹੋ ਕੇ ਦੇਸ਼ ਦਾ,
ਪਰਤਾਪ ਜਿਹੜਾ ਖੋ ਦਏ।
ਪਰ-ਤਾਪ ਫਿਰ ਕਿਉਂ ਨ ਚੜ੍ਹੇ,
ਏਹੋ ਜਿਹੇ ਪਰਤਾਪ ਨੂੰ।
ਸੂਰਮਾਂ ਹਾਂ ਇਸ ਲਈ,
ਮੈਂ ਨੇਂਮ੍ਹਤਾਂ ਖਾਂਦਾ ਨਹੀਂ।
ਸ਼ੌਕ ਹੈ ਬਰਛੀ ਕਿਸੇ ਦੀ,
ਕਾਲਜੇ ਵਿਚ ਖਾਣ ਦਾ।
ਤਾਂ ਜੋ ਮੇਰੀ ਮੜ੍ਹੀ ਤੇ,
ਹਿੰਦੀ ਇਹ ਆਖਣ ਰੱਲ ਕੇ,
ਸੂਰਮਾ ਪਰਤਾਪ ਸੀ,
ਪਰਤਾਪ ਹਿੰਦੁਸਤਾਨ ਦਾ।
ਮੇਰੀ ਕਮਾਨੋ! ਜੱਦ ਤੋੜੀ,
ਤੰਦ ਤੇਰੀ ਸਾਬਤੀ।
ਤੰਦਾਂ ਮੇਰੀ ਤਾਣੀ ਦੀਆਂ,
ਦੱਸੀਂ ਖਿੰਡਾ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕੌਣ।
ਲਹੂ ਮੇਰੇ ਹੱਥ ਦੀ ਨਾੜੀਂ,
ਹੈ ਜਦ ਤਕ ਚੱਲਦਾ।
-੧੮੩-
