(੨੫)
ਨਿਕਲਾ ਪਿਆਦੇ ਤੋ ਉਸੀ ਤਾਕ ਮੇਂ ਲਗ ਰਹੇ ਥੇ ਅਪਣੀ ਜਗਹ ਸੇ ਕੂਦੇ ਔਰ ਝਟ ਪਟ ਉਨ ਸਭਨੋਂ ਕੀ ਮੁਸ਼ਕੇਂ ਬਾਂਧ ਲੀਂ ਔਰ ਗਠੜੀਆਂ ਉਨਕੇ ਗਲੇ ਮੇਂ ਡਾਲਦੀਂ ਔਰ ਇਤਨੀ ਪੁਕਾਰ ਹੂਈ ਕਿ ਕੋਤਵਾਲ ਆਪ ਚਲਾ ਆਯਾ ਔਰ ਕਹਾ ਕਿ ਆਪ ਭੀ ਉਨਸੇ ਚੌਕਸ ਰਹੇਂ ਪ੍ਰਾਤਹਕਾਲ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਕੇ ਸਾਹਮਣੇ ਲੈ ਚਲੇਂਗੇ ਵਹਾਂ ਸੇ ਜੋ ਹੁਕਮ ਹੋਗਾ ਸੋ ਕਰੇਂਗੇ ਹੁਸਨਬਾਨੋ ਨੇ ਉਨ ਵੈਰੀਓਂ ਕੋ ਬੰਧਾ ਦੇਖਕਰ ਬਹੁਤ ਪਸੰਨ ਹੋ ਔਰ ਅਪਨੇ ਨੌਕਰੋਂ ਕੋ ਇਨਾਮ ਦੇ ਠੰਢੇ ਜੀਅ ਸੇ ਪਾਂਵ ਫੈਲਾ ਕਰ ਸੋ ਰਹੀ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਪ੍ਰਾਤਹਕਾਲ ਹੂਆ ਔਰ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਮਹਿਲ ਸੇ ਨਿਕਲ ਕਰ ਪਾਦਸ਼ਾਹੀ ਤਖ਼ਤ ਪਰ ਬਿਰਾਜਮਾਨ ਹੂਏ ਔਰ ਵਜ਼ੀਰ ਅਮੀਰ ਮੁਜਰਾ ਕਰਕੇ ਅਪਨੀ ਅਪਨੀ ਜਗਹ ਪਰ ਖੜੇ ਹੂਏ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਨੇ ਪੂਛਾ ਕਿ ਰਾਤ ਕੋ ਸ਼ਹਰ ਮੇਂ ਕਿਆ ਹੱਲਾ ਹੋ ਰਹਾ ਥਾ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਕੋਤਵਾਲ ਉਨ ਸਭਨੋਂ ਕੋ ਬਾਂਧੇ ਹੂਏ ਆਨ ਪਹੁੰਚਾ ਔਰ ਪ੍ਰਣਾਮ ਕਰ ਕਹਿਣੇ ਲਗਾ ਕਿ ਹੇ ਪ੍ਰਿਥੀਨਾਥ ਆਜ ਆਧੀ ਰਾਤ ਕੋ ਬਰਜੁਖ ਸੌਦਾਗਰ ਕੀ ਹਵੇਲੀ ਮੇਂ ਡਾਕਾ ਪੜਾ ਮੈਂ ਉਸੀ ਸਮਯ ਜਾ ਪਹੁਚਾ ਉਨ ਡਾਕੂਓਂ ਕੋ ਅਰ ਲੂਟੀ ਹੂਈ ਸਭ ਦੌਲਤ ਸਮੇਤ ਬਾਂਧ ਕੇ ਲਾਯਾ ਹੂੰ ਮਹੰਤ ਮੁਝਕੋ ਐਸਾ ਜਾਨ ਪੜਤਾ ਹੈ ਕਿ ਮੈਨੇ ਉਨਕੋ ਕਹੀਂ ਦੇਖਾ ਹੈ ਕੁਛ ਜਾਨ ਪਹਿਚਾਨ ਦੇਖ ਪੜਤੇ ਹੈਂ ਵੁਹ ਯਿਹ ਕਹਿ ਰਹਾ ਥਾ ਕਿ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਮਾਹਰੂਸ਼ਾਹ ਆਯਾ ਔਰ ਮੁਜਰਾ ਕਰ ਏਕ ਜੜਾਊ ਕੁਰਸੀ ਪਰ ਬੈਠਗਿਆ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਨੇ ਪੂਛਾ ਕਿ ਹੇ ਬੇਟਾ ਕਿਆ ਆਜ ਰਾਤ
