ਪੰਨਾ:ਹਾਏ ਕੁਰਸੀ.pdf/94

"ਸਾਹਿਬ ਆਜ ਆਪ ਕੁਛ ਉਦਾਸੀਨ ਮਲੂਮ ਪੜਤ ਹੈਂ ?"
⁠"ਨਹੀਂ ਤੋ, ਤੁਮ ਸੇ ਕਿਸ ਨੇ ਕਹਾ ।"
⁠"ਇਹ ਬਾਤੇਂ ਕਿਸੀ ਕੋ ਕਹੇ ਜੇ ਥੋੜੀ ਜਾਨ ਪੜੇ, ਅਜ ਆਪ ਨੇ ਕੁਝ ਖਾਇਆ ਪੀਆ ਭੀ ਤੋਂ ਨਹੀਂ |" ਗੰਗਾ ਦੀਨ ਦੀ ਪਤਨੀ ਕਸਤੂਰੀ ਬੋਲੀ ।
⁠“ਉਹ ਹੋ” ਉਸ ਨੇ ਇਕ ਚੁਭਵੀਂ ਨਜ਼ਰ ਕਸਤੂਰੀ ਦੀ ਚੋਲੀ ਉੱਤੇ ਸੁਟੀ, "ਖਾਣ ਪੀਣ ਨੂੰ ਤਬੀਅਤ ਨਹੀਂ ਮੰਨੀ ।" ਉਸ ਨੇ ਕਸਤੂਰੀ ਦੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਵਲ ਵੇਖਿਆ, ਜਿਹਨਾਂ ਤੇ ਉਸ ਨੇ ਗੂਹੜੇ ਲਾਲ ਰੰਗ ਦੀ ਘਗਰੀ ਪਾਈ ਹੋਈ ਸੀ । ਅਧਖੜ ਉਮਰ ਦੀ ਕਸਤੂਰੀ ਵੀ ਬਣ ਠਣ ਕੇ ਆਈ ਹੋਈ ਸੀ । ਕਾਲੀ ਚੋਲੀ ਵਿਚਲੇ ਜੋਬਨ ਦਾ ਉਭਾਰ ਦਸ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਹਾਲੀ ਕਸਤੂਰੀ ਦੀਆਂ ਖਾਹਸ਼ਾਂ ਜਵਾਨ ਹਨ । ਕਸਤੂਰੀ ਨੇ ਵੀ ਸਾਹਿਬ ਦੀ ਨਜ਼ਰ ਨੂੰ ਵੇਖਿਆ | ਝਟ ਸ਼ਰਮਾ ਗਈ । ਔਰਤ ਮਰਦ ਦੀ ਤਕਨੀ ਦੇ ਅਰਥ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਮਝਦੀ ਹੈ । ਦੋਵੇਂ ਜੰਨੇ ਚਲੇ ਗਏ ।
⁠ਬਾਹਰ ਹਨੇਰਾ ਪਸਰ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਉਸ ਨੇ ਬਰਾਂਡੇ ਦੀ ਬਿਜਲੀ ਜਗਾਈ ਤੋਂ ਫਿਰ ਕੁਰਸੀ ਤੇ ਬੈਠ ਗਿਆ | ਕੁਰਸੀ ਤੇ ਬੈਠ ਕੇ ਉਹ ਹਵਾ ਵਿਚ ਹੀ ਸੱਜੇ ਹੱਥ ਦੀ ਉਂਗਲੀ ਨਾਲ ਗੋਲ ਦਾਇਰੇ ਜਹੇ ਬਨਾਣ ਲਗਾ, ਜਿਵੇਂ ਉਹਨੂੰ ਹਾਲੀ ਵੀ ਕਸਤੂਰੀ ਦੀ ਚੋਲੀ ਦਾ ਖ਼ਿਆਲ ਆ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ ।
⁠“ਕੀ ਗੱਲ ਹੈ ਬਾਊ ਜੀ, ਅਜ ਤੁਹਾਡੀ ਤਬੀਅਤ ਕੁਝ ਠੀਕ ਨਹੀਂ ।" ਰਮੀਲੀ ਰੋਟੀ ਪਕਾਣ ਵਾਲੀ ਆਪਣੇ ਪਤੀ ਨਾਲ ਆ ਕੇ ਬੋਲੀ । ਰਸੀਲੀ ਹਾਲੀ ਜਵਾਨ ਸੀ, ਇਹ ਹੀ ਪੰਝੀ ਛੱਬੀ ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਸੀ ਉਸ ਦੀ । ਡਾਹਡੀ ਬਨਦੀ ਫਬਦੀ ਔਰਤ ਸੀ । ਜਵਾਨੀ ਹਰੇਕ ਨੂੰ ਬਣਾ ਫਬਾ ਦੇਂਦੀ ਹੈ । ਉਸ ਦਾ ਪਤੀ ਇਕ ਗਰੀਬੜਾ ਜਿਹਾ ਤੇ ਮਰੇੜਾ ਜਵਾਨ ਸੀ । ਰਸੀਲੀ ਜਵਾਨ ਸੀ, ਭਰਵਾਂ ਸਰੀਰ ਤੋਂ ਉੱਚੀ ਲੰਮੀ ਸਰੂ ਵਾਂਗ ਕਦੇ ਬੁਤ | ਸਲਵਾਰ ਕਮੀਜ਼ ਪਾ ਕੇ ਉਸ ਤੇ ਜਿਵੇਂ ਬਹਾਰ ਆਂ ਜਾਂਦੀ ਹੋਵੇ । ਇਸ ਵੇਲੇ ਉਸ ਨੇ ਲਾਲ ਪ੍ਰਿੰਟ ਵਾਲਾ ਪਾਪਲਿਨ ਦਾ ਸੂਟ ਪਾਇਆ ਹੋਇਆ ਸੀ । ਲਾਲ ਰੰਗ ਦਾ ਦੁਪੱਟਾ ਗਲ ਵਿਚ 'ਵੀ' ਬਣਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ ।
⁠"ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਹੀਂ, ਰਸੀਲੀ, ਤਬੀਅਤ ਬਿਲਕੁਲ ਠੀਕ ਹੈ |" ਉਹ ਬੋਲਿਆ |