(੬੪)
ਚਲਾ ਬਹੁਤ ਦਿਨੋਂ ਮੇਂ ਅਪਦਾ ਕਲੇਸ਼ ਸਹਿਤਾ ਉਸ ਫ਼ਕੀਰ ਕੇ ਪਾਸ ਆਯਾ ਔਰ ਉਸਸੇ ਮਿਲਕਰ ਵਹਾਂ ਸੇ ਭੀ ਚਲਾ ਫਿਰ ਥੋੜੇ ਦਿਨੋਂ ਮੇਂ ਉਸ ਮਛਲੀ ਕੇ ਘਰ ਪਹੁੰਚਾ ਔਰ ਮਹੀਨਾ ਭਰ ਵਹਾਂ ਰਹਿਕਰ ਫਿਰ ਵਹਾਂ ਸੇ ਵਿਦਾ ਹੋ ਰੀਛੋਂ ਕੇ ਜੰਗਲ ਮੇਂ ਗਿਆ ਔਰ ਰੀਛ ਕੀ ਲੜਕੀ ਸੇ ਮਿਲ ਦੋ ਮਹੀਨੇ ਉਸਕੇ ਪਾਸ ਰਹਿਕਰ ਫਿਰ ਉਸਕੇ ਪਾਸ ਸੇ ਗੀਦੜ ਕੇ ਪਾਸ ਆਯਾ ਉਨਕੋ ਦੇਖ ਭਾਲ ਕੁਛ ਦਿਨ ਸ਼ਾਹਬਾਦ ਪਹੁਚਾ ਹੁਸਨਬਾਨੋ ਕੇ ਲੋਗ ਉਸਕੋ ਹਾਥੋਂ ਹਾਥ ਉਸਕੀ ਹਵੇਲੀ ਤਕ ਲੇ ਗਏ ਔਰ ਹੁਸਨਬਾਨੋ ਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਹਾਤਮ ਕੁਸ਼ਲ ਖੇਮ ਸੇ ਆਯਾ ਹੈਂ ਉਸਨੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਉਸਕੋ ਬੁਲਵਾ ਕਰ ਪਰਦੇ ਕੇ ਪਾਸ ਬੈਠਾਲਾ ਔਰ ਪੂਛਾ ਕਿ ਕਿਆ ਸਮਾਚਾਰ ਲਾਏ ਹੋ ਉਸਨੇ ਕਹਾਕਿ ਏਕ ਬੂਢਾ ਮਨੁੱਖ ਅੰਧਕਾਰ ਮੇਂ ਏਕ ਪਰਮ ਸੁੰਦਰ ਇਸਤ੍ਰੀ ਪਰ ਆਸ਼ਕ ਹੋਕਰ ਜੰਗਲ ਮੇਂ ਆਨ ਪੜਾ ਥਾ ਔਰ ਪੁਕਾਰਤਾ ਫਿਰਤਾ ਥਾ ਕਿ ਏਕ ਬੇਰ ਦੇਖਾ ਹੈ ਦੂਸਰੀ ਬੇਰ ਦੇਖਨੇ ਕੀ ਅਭਿਲਾਖਾ ਹੈ ਮੈਨੇ ਉਸਕੋ ਉਸਕੀ ਪਿਆਰੀ ਤਕ ਪਹੁੰਚਾ ਦੀਆ ਅਬ ਵੁਹ ਸ਼ਬਦ ਉਸ ਜੰਗਲ ਸੇ ਨਹੀਂ ਆਤਾ ਇਸ ਬਾਤ ਕੋ ਸੁਨ ਕਰ ਹੁਸ਼ਨਬਾਨੋ ਔਰ ਉਸ ਕੀ ਦਾਈ ਨੇ ਹਾਤਮ ਕੇ ਸਾਹਸ ਔਰ ਪਰਿਸ਼੍ਰਮ ਪਰ ਧੰਨ ਧੰਨ ਕੀਆ ਫਿਰ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਹੇ ਹੁਸਨਬਾਨੋ ਅਬ ਦੂਸਰੀ ਬਾਤ ਕਹੁ ਕਿ ਮੈਂ ਉਸਕੇ ਲੀਏ ਭੀ ਪਰਿਸ਼੍ਮ ਕਰੂੰ ਔਰ ਢੂੰਡ ਕੇ ਪਤਾ ਲਗਾਊਂ ਉਸਨੇ ਬੜੀ ਕਰੁਣਾ ਔਰ ਕਿਰਪਾ ਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਹੇ ਹਾਤਮ ਤੂੰ ਬਹੁਤਸੇ ਦੁਖ ਸਹਿ ਕਰਕੇ
