(੭੮)
ਹੀ ਲੀਏ ਇਤਨੇ ਰੁਪਯੇ ਖ਼ਰਚੇ ਔਰ ਤੂੰ ਭੀ ਉਸਕੇ ਆਗੇ ਜਾਤਾ ਹੈ ਵੁਹ ਬੋਲਾ ਕਿ ਬਾਬਾਜਾਨ ਤੁਮਨੇ ਤੋ ਇਸਕਾ ਭੋਜਨ ਮੁਝੇ ਪਹਿਲੇ ਹੀ ਬਨਾ ਰੱਖਾ ਥਾ ਅਬ ਕਿਆ ਹੈ ਜੋ ਯਿਹ ਕਹਿਤੇ ਹੋ ਕੇ ਹੋ ਕਿ ਮੇਰੀ ਪਰਸੰਨਤਾ ਇਸੀ ਮੇਂ ਹੈ ਕਿ ਇਸਕੇ ਸਾਥ ਜਾਊਂ ਕਿਉਂਕਿ ਮੁਝਕੋ ਇਸ ਦੁਸ਼ਟ ਕੇ ਹਾਥ ਸੇ ਬਚਾਤਾ ਹੈ ਯਿਹ ਕੌਨਸਾ ਨਿਆਇ ਹੈ ਤੁਮ ਸਭਨੋਂ ਕੇ ਲੀਏ ਜਾਨ ਬੂਝ ਅਜਗਰ ਕੇ ਮੁੰਹ ਮੇਂ ਜਾਤਾ ਹੈ ਔਰ ਤੁਮ ਇਸਕੋ ਇਕੇਲਾ ਛੋੜ ਜਾਤੇ ਹੋ ਨਿਦਾਨ ਉਸਨੇ ਬਾਪ ਕੀ ਬਾਤ ਨਾ ਮਾਨੀ ਪਰਸੰਨਤਾ ਪੂਰਬਕ ਉਸਕੇ ਸਾਥ ਰਹਾ ਜਬ ਦਿਨ ਬੀਤ ਗਿਆ ਅਰ ਰਾਤ ਹੁਈ ਤਬ ਵੁਹ ਸਬਦ ਪਹਿਲੇ ਕੇ ਸਮਾਨ ਉਨਕੋ ਸੁਨ ਪੜਾ ਵੁਹ ਸਬਕੇ ਸਬ ਡਰ ਗਏ ਥੋੜੀ ਦੇਰ ਮੇਂ ਹਲੁਕਾ ਗੇਂਦ ਸਾ ਦਿ੍ਸ਼ਟੀ ਪੜਾ ਐਸਾ ਕਿ ਨੌ ਹਾਥ ਨੌ ਪਾਂਵ ਨੌਂ ਮੁਖ ਦੇਹ ਮੇਂ ਹੈਂ ਔਰ ਲੌਟਤਾ ਚਲਾ ਆਤਾ ਹੈ ਔਰ ਧੂੰਆਂ ਔਰ ਜਵਾਲਾ ਸਬ ਉਸਕੇ ਮੂੰਹ ਸੇ ਨਿਕਲਤੀ ਹੈ ਉਸ ਗਾਂਵ ਕੇ ਰਹਿਨੇ ਵਾਲੇ ਜੋ ਦੋ ਕੋਸ ਵਹਾਂ ਸੇ ਦੂਰ ਖੜੇ ਤਮਾਸ਼ਾ ਦੇਖਰਹੇ ਥੇ ਵੇ ਡਰਕੇ ਭਾਗ ਗਏ ਹਾਤਮ ਨੇ ਜਬ ਦੇਖਾ ਕਿ ਵੁਹ ਆਇ ਪਹੁਚਾ ਤਬ ਚਾਦਰ ਕੋ ਆਈਨੇ ਪਰ ਸੇ ਉਠਾ ਦੀਆ ਹਲੂਕਾ ਨੇ ਜੋ ਸਾਰਾ ਸਰੀਰ ਅਪਨਾ ਦੇਖਾ ਤੋਂ ਸਾਂਸ ਖੀਂਚ ਕਰ ਏਕ ਐਸੀ ਚੀਕ ਮਾਰੀ ਕਿ ਉਸ ਗਾਂਵ ਔਰ ਜੰਗਲ ਕੀ ਧਰਤੀ ਹਿਲ ਗਈ ਔਰ ਸਭ ਕੋ ਮੂਰਛਾ ਆਗਈ ਨਿਦਾਨ ਉਸਨੇ ਸਾਂਸ ਯਹਾਂ ਤਕ ਖੈਂਚੀ ਕਿ ਪੇਟ ਫੁਲ ਗਿਆ ਤਬ ਵੈਸਾ ਹੀ ਏਕ ਭਯਾਨਕ ਸ਼ਬਦ ਜੰਗਲ ਮੇਂ ਫਿਰ ਹੂਆ ਤੋ
